Icoon uit Ivoorkust
Genoeg redenen voor mij om mij vanaf dat moment te verdiepen in de club. Achter het dikke beeldscherm van mijn toenmalige computer maakte ik kennis met mijn grote idool. Ik maakte kennis met meer dan zomaar een voetballer. Ik maakte kennis met 'King Didier'. Didier Drogba neemt tot op de dag van vandaag een groot deel in van mijn hartstocht voor de voetbalclub Chelsea.
Bepaalde voetballers stralen nooit en te nimmer echte mentaliteit uit. Sommige voetballers laten echter met hun blik al zien niet zomaar op het voetbalveld te staan. Daar waar een groot deel van de voetballers meer lijkt te voelen voor het geld dat het voetbal met zich meebrengt dan voor het spelletje zelf en de emoties die daarbij loskomen, is er een klein clubje spelers met een bepaalde spirit. Een spirit die zij zowel binnen als buiten de lijnen uitstralen. Een bepaalde soort gedrevenheid waarvan de wortels in de jeugd van deze spelers liggen. En bij Didier Yves Drogba Tébily heb ik deze drang naar scoren, winnen en zichzelf willen bewijzen altijd gevoeld. De Drogba op zijn op zijn best was sterk, gedreven en onhoudbaar voor menig verdediger. Als klein jongetje smulde ik van elke balaanraking die Drogba had. Hoe vaak veerde ik wel niet met al mijn energie van de bank af toen Drogba het net vond? Hoe vaak heb ik hem in mijn jeugdwedstrijden wel niet na willen doen? Ik was geobsedeerd door deze man, ik wilde alles over hem weten. Ik bewonderde naast zijn voetballende capaciteiten ook zijn verrichtingen als mens in zijn geboorteland (Ivoorkust). Want Drogba heeft zich te allen tijde ingezet voor de mensheid in het algemeen. Hij heeft zoals bekend zelfs bijgedragen aan het stoppen van een veelbesproken Ivoriaanse burgeroorlog.
Mijn obsessie voor Drogba ging zelfs zo ver dat ik op een dag besloot om als jongetje mijn shirt bedrukt met 'Drogba' omgekeerd aan te doen onder het wedstrijdshirt van mijn amateurclub naar aanleiding van de zinderende prestaties van Ivoriaan. Toen ik vervolgens een doelpunt maakte, trok ik mijn wedstrijdshirt omhoog om de naam en het heilige rugnummer van Drogba te showen, als een soort eerbetoon. Achteraf ging dit allemaal vreselijk ver, daar ben ik mij terdege van bewust geworden. Want ja, voetballers zijn mensen en geen goden. Toch geeft deze anekdote perfect weer wat voor invloed Drogba ten allen tijde op mij heeft gehad. Hij was mijn grote boegbeeld, en elk verhaaltje over deze clubicoon trok mijn aandacht als een ijzersterk magneet. Geen dag ging voorbij zonder dat ik uitkeek naar nieuwe wedstrijden waaraan mijn grote held deelnam.
Ook tijdens de misdragingen van Drogba in de verlenging van de Champions League finale van 2008 (vs. Manchester United) en zijn wangedrag na de halve finale van de Champions League in 2009 (vs. Barcelona) heb ik mij met man en macht achter mijn boegbeeld geschaard. De emoties die bij hem vrijkwamen versterkten de mijne juist als een druppel olie op een brandende plaat. Ik denk daarom ook dat deze geweldenaar mij enerzijds ook negatief beïnvloed heeft. Mensen zeggen namelijk altijd dat voetballers een voorbeeldfunctie hebben, en deze heeft Drogba in die wedstrijden verwaarloosd, zo constateer ik achteraf. Ik moet dan ook wel erkennen dat ik ook zeker een voorbeeld heb genomen aan zijn gedrag in deze wedstrijden en zo kan ik dus ook stellen dat het idool uit mijn jeugd mij voor een klein deeltje zelfs heeft gevormd. Drogba heeft namelijk zoveel indruk gemaakt op mij als persoon dat hij ergens diep weggestopt zijn stempel heeft gedrukt op mijn persoonlijkheid en op mijn kijk op voetbal. Deze negatieve puntjes vallen echter in het niet door al het goeds dat Drogba op mij heeft overgebracht gedurende mijn periode als Chelsea fan. Want ook in moeilijkere perioden in mijn jeugd was daar altijd Chelsea, en met name Drogba die mij weer deden glimlachen. Vandaag de dag neutraliseer ik mijn eerdere obsessie voor Drogba lichtelijk en sluit ik mijn bewondering ook op een bepaalde manier af. Het is nu weer tijd voor andere voetballers om op te staan. Toch staat de naam van Drogba in mijn geheugen gegrift en is hij tekenend voor mijn jeugd.
Vele mensen zullen bij Drogba denken aan zijn werk in de Champions League editie van 2012, waarin hij fenomenaal was. Ook ik geef te kennen dat dit mijn mooiste gedachte aan de man zelf is. Want hij bracht Chelsea de bokaal niet eens zozeer met zijn grote talent als voetballer, hij verrichte dit werk meer door zijn mentaliteit. Hij leek te beseffen dat dit zijn laatste jaar was en hij zette alle druk die op zijn schouders rustte om in een ongekende winnaarsmentaliteit. Hij gaf geen enkele wedstrijd op en liep zich op zijn voor een voetballer hoge leeftijd elke wedstrijd de benen uit het lijf. Tegen Valencia, Napoli, Barcelona en Bayern München was Drogba van ongekend belang. En dit alles onder een bepaalde verbetenheid en de wil om zijn droom te bewerkstelligen. Hij wilde zich revancheren voor zijn eigen fouten en falen die hij in het verleden had begaan en hij wilde zijn laatste kans grijpen.
Dit is hem zoals bekend gelukt. Maar de woorden die hij op het veld in München na afloop van de finale sprak hebben flink op mij ingewerkt. Het is een alom bekende uitspraak, maar nooit heb ik hem zó oprecht en doordringend gehoord: Never give up, never give up until the end. En zo heeft Drogba mij een levensles toebedeeld die ik altijd bij mij zal dragen. Ik heb enkel hulde voor deze geweldenaar, en ik ben verheugd hem weer bij Chelsea te mogen zien spelen.
