Mijn bezoek aan El Amazing
Toen ik op 5 februari 2010 richting het Melbourne Etihad Stadium dartelde, het type dat zich volledig inleest in alles wat hij kijkt en bezoekt, had ik hoge verwachtingen van 'El Amazing'. Ik was tijdens mijn backpacktrip speciaal naar Melbourne gekomen als vrijwilliger voor de Australian Open én om een concert van ACDC te bezoeken. Echter stond 'Carlitos' met stip als derde op mijn lijstje. Het hostel waar ik sliep ligt vlakbij het stadion, dus ik had maar kort de tijd om mezelf onder de supporters te begeven en te vragen naar hun verwachtingen van deze wedstrijd. Stiekem kwam ik ook voor Robbie Fowler, die op zijn laatste benen de voorhoede van tegenstander North Queensland Fury nog wat kleur gaf. Maar laat ik jullie eerst wat meer over Hernández vertellen.
Carlos Hernández is een technisch begaafde aanvallende middenvelder. De Costa Ricaan was al tweemaal uitgeroepen tot de MVP van de Costa Ricaanse competitie, voordat de zoon van de slager naar Melbourne zou verkassen. Hernández werd in eigen land voornamelijk geroemd om zijn assists en zijn afstandsschoten. Qua spel is hij te vergelijken met zijn illustere continentgenoot Juan Román Riquelme; een luie voetballer, maar ongelooflijk technisch en getalenteerd. Unieke pareltjes van een uitstervend ras in het moderne voetbal. Ik wil hier uiteraard de Riquelme-fans niet mee tekort doen, maar de vergelijking qua speelstijl is er zeker. Vooral de Schotse coach Ernie Merrick was zeer tevreden over deze transfer en zei het volgende erover: 'Carlos is in potentie beter dan Harry!'. Doelend op de Australische superster Harry Kewell.
In zijn eerste invalbeurt tegen de Newcastle Jets zag men al dat deze jongen technisch vele malen beter was dan zijn teamgenoten. Zes dagen later, tegen Perth Glory, maakte de Costa Ricaan zijn eerste doelpunt. Hosanna, zal jij nu denken. Echter, het eerste seizoen van 'Carlitos' ging met horten en stoten. Het publiek vond hem 'an-overweight-overpaid-shitplayer', zoals ik dat zelf jaren later hoorde van sommige fanatieke aanhangers. Men kon zich totaal niet identificeren met zijn speelstijl. Toch, langzamerhand, ging Hernández steeds meer harten stelen bij het kritische sportpubliek. Hij werd steeds fitter, steeds belangrijker, meer rendement, een lust voor het oog. Maanden later was Hernández, ondanks zijn blessuregevoeligheid, niet meer weg te denken uit de basisopstelling van Melbourne. Niemand kon toen weten dat zijn hoogtepunt op 30 mei 2008 zou volgen.
Op deze dag kwam de 'Oude Dame' op bezoek in Melbourne voor een oefenpotje. 'El Amazing' lachte om het woord vriendschappelijk, maar zag dit juist als hét moment om de wereld zijn genialiteit te tonen. Ondanks het 1-4 verlies tegen grootmacht Juventus scoort Carlos Hernández een prachtige goal, luttele minuutjes na de thee. Karakteristiek voor zijn speelstijl wandelt hij tussen de linies - zijn speeltuin - rond het vijandelijke doelgebied van de tegenstander. Hij krijgt de bal in de kluts, handelt intuïtief, en laat de bal van een meter of twintig achter Juventus-doelman Jess Vanstrattan ploffen. Een doelpunt tegen het grote Juventus, de Costa Ricaan zal voor altijd worden herinnerd aan deze treffer. Overigens hadden Juventus-fans het deze dag meer over het aantrekken van Palermo-spits Amauri. Veel vedettes waren zich tevens met 'La Squadra Azzurra' aan het voorbereiden op het Europees Kampioenschap, waar zich nog geen anderhalve week later het 'Wonder van Bern' zal geschiedden.
Maar iedereen kan zich toch identificeren met Carlos, de slagersjongen die voor één keer op de top van de wereld stond? 'Carlitos' is los!
Er volgen jaren van fabuleuze momenten, met onder andere het kampioenschap en tweemaal de 'Goal of the Year award'. Tijdens mijn bezoek in januari 2010 was hij al hard op weg de 'Johnny Warren medal' binnen te slepen, de Australische versie van de speler van het jaar.
Mijn toegangsbewijs laat mij in de steek, maar ik mag toch doorlopen. Een immense beveiliger slaat mij hardhandig op mijn rug en begint over Guus Hiddink te zwetsen. Het lukt mij zijn uitgebreide verhaal te ontvluchten door te zeggen dat de wedstrijd op het punt van beginnen staat. Het stadion trilt 90 minuten lang op haar grondvesten. Ik ben getuige van een zinderende pot voetbal. Carlos Hernández is de dirigent van het orkest, hij die in de 35e minuut zijn eerste gloriemoment pakt. Hij glipt uit de dekking van twee statische verdedigers om de bal vervolgens ogenschijnlijk eenvoudig langs de verbouwereerde doelman te schuiven. Halverwege de tweede helft vestigt de Costa Ricaan opnieuw de aandacht op zich. Een direct vrije trap, zijn handelsmerk, benadrukt nogmaals zijn souplesse. Zijn naam wordt luidkeels gescandeerd. Alsof het zo zou moeten wezen leidt hij zijn ploeg als een veldheer naar 'victory'. Een apotheose voor iedere toeschouwer deze avond. Hiermee zet hij de eindstrand van 2-0 op het scorebord, wat eigenlijk ongelooflijk is aangezien Robbie Fowler in de blessuretijd nog voor leeg doel naast kopt. Door een vroege blessure van Matthew Kemp blijft een publiekswissel helaas uit, waarna arbiter Ben Williams voor de laatste maal op zijn fluitje blaast.
Sinds deze dag volg ik Melbourne Victory op de voet. Na het grote succes volgen wisselende momenten voor Hernández, vanwege gewicht, blessureleed en focusverlies. Door de achterdeur vertrekt Carlos in 2012 richting India.
Wereldberoemd in Melbourne. Wij koesteren de herinneringen.
