De 'David Luiz van Groesbeek': 'Ik wilde altijd al in Turkije voetballen'
"Wat een kutkeeper. Wat hebben wij toch een kutkeeper, zeg. Godverdomme, wat hebben wij een kutkeeper", zegt Meijers over zijn doelman nadat FC Dordrecht op gelijke hoogte is gekomen. Verderop in de documentaire valt hij uit tegenover een verslaggever van De Gelderlander: "Het hele seizoen heb je kut geschreven. Geen positieve letter (…) Kutkrant! Kutkrant!' Meijers loopt weg en draait zich nog even om: "En anders niks."
Filmmaker Hans Heijnen kreeg van voorzitter Harrie Derks toestemming om Achilles anderhalf jaar lang te volgen. Het clubportret houdt Groesbeek nu al weken bezig en de promo, van 1 minuut en 23 seconden, werd massaal bekeken. Wie de opmars en het verval van Achilles van dichtbij meemaakte, is Mehmet Dingil. Deze verdediger voetbalde twee jaar op De Heikant en eindigde met Achilles op de achttiende en vijftiende plaats. Vóór het degradatiejaar vertrok Dingil naar Turkije en daar voetbalt hij voor Hatayspor.
"Ik heb de documentaire niet gezien, maar heb wel fragmenten bekeken. Bij sommige stukjes in de docu dacht ik wel: wauw, dit is bizar", zegt Dingil in gesprek met Voetbalzone. Zelf werkte Dingil naar eigen zeggen goed samen met Meijers en herkent hij zich niet in het beeld dat er van de coach is ontstaan: "Wat hij heeft geroepen, dat kan gebeuren. Als je tegen degradatie speelt en er stress en emotie bij komt kijken, dan kan dat leiden tot bepaalde uitspraken. Er stond ook veel druk op hem en over de club verscheen negatief nieuws in de pers. Maar Meijers heeft veel prijzen, successen en kampioenschappen behaald en is een positieve en gepassioneerde trainer. Hij is een echte winnaar die alles doet om zijn doel te bereiken."
"Toen ik bij Achilles speelde, verliep het allemaal heel netjes en had de club de zaakjes goed op orde. In mijn laatste jaar bij Achilles was het heel leuk, want we waren niet minder dan onze tegenstanders en deden mee in de middenmoot. We hadden een paar goede spelers: Thijs Hendriks, Freek Thoone en Kursad Sürmeli bijvoorbeeld. Ik kom uit Veghel, maar met de stap naar Groesbeek heb ik nooit moeite gehad. Ik heb Achilles ervaren als een mooie en warme club. Het is ook echt mijn cluppie geworden, want ik heb er mooie tijden beleefd."
De 'David Luiz van Groesbeek' ("Ik weet niet wie die bijnaam verzonnen heeft, maar waarschijnlijk had het te maken met mijn haarstijl") speelde 67 wedstrijden voor Achilles en maakte in de zomer van 2016 de overstap naar Menemen Belediyespor. Een club uit de provincie Izmir waarmee Dingil lagn meedeed om promotie naar het tweede niveau van Turkije. "Ik wilde altijd al het avontuur aangaan en een keer in Turkije voetballen. Ik had een kind van negen maanden en dus was het moeilijk om de stap te zetten, maar ik dacht: het is nu of nooit. Financieel was het ook aantrekkelijk. Frans Derks (technisch directeur, GF.) vond het jammer dat ik vertrok, maar wenste mij ook veel succes." Dingil kende echter een stroeve start bij Menemen.
"Ik ben een Turk, maar ben in Nederland geboren en opgegroeid. Ik ben dan ook gewend aan de Nederlandse cultuur en moest wennen in Turkije. Ik was opeens op mezelf, ver weg van familie en vrienden en kreeg te maken met een trainer die afstandelijker was dan ik gewend was. De eerste acht wedstrijden zat ik niet eens in de selectie. Daarna ben ik één keer geselecteerd en moest ik na tien minuten invallen voor onze geblesseerde voorstopper. Ik stond rechtsback en speelde een goede pot. Mijn ploeggenoten feliciteerden mij en sindsdien speelde ik alles." Tegen Fenerbahçe, in de beker, stond Dingil er opeens weer naast.
"Ik heb de coach toen om uitleg gevraagd. Hij zei: 'dit is mijn keuze en jij krijgt je speelminuten nog wel'. Echt een uitleg was dat dus niet." Dingil koos na het seizoen eieren voor zijn geld en tekende bij Hatayspor, een club aan de andere kant van het land. Maar niet zomaar een club, want de familie van Dingil komt uit Hatay. "Mijn ouders zijn hier geboren en toen ik klein was, gingen we ieder jaar op familiebezoek naar Antiochië. Er woont nog steeds familie in de buurt." Hatay ligt op ongeveer anderhalf uur rijden van de Syrische grens en Aleppo is binnen twee uur te bereiken. Daarmee woont Dingil in de achtertuin van een land dat al jaren geteisterd wordt door een oorlog die naar schatting een half miljoen doden heeft gekost.
Desondanks heeft Dingil niet getwijfeld toen hij de overstap kon maken naar Hatayspor: "Van de oorlog merken we hier niets. Het was voor mij juist een extra motivatie om voor de club te spelen waar mijn familie vandaan komt. Om de stad van mijn familie kampioen te maken." Dingil, die met zijn vrouw en twee kinderen in Hatay woont, hield woord. Hatayspor kroonde zich in zijn eerste jaar namelijk tot kampioen en daarmee promoveerde Dingil naar het tweede niveau van Turkije, de 1. Lig. "Het was een prima en leerzaam jaar en het was mooi om een kampioenschap mee te maken. Het leeft hier ook veel meer dan in Nederland."
Waar merk je dat aan?
"We speelden vorig jaar in de derde divisie, maar ook daar zitten er veel supporters op de tribunes. Het zijn ook grotere stadions dan in Nederland. Met Hatayspor spelen we gemiddeld voor zes- tot zevenduizend supporters en de club is zelfs een nieuw stadion aan het bouwen voor 25.000 man. Ik geloof dat dat stadion aan het einde van het jaar klaar is. En in de stad word ik vaak aangesproken en vragen mensen of ze met mij op de foto mogen."
Hatayspor staat na tien speelronden met vijftien punten op een keurige achtste plaats in de 1. Lig. Dingil is echter geen basisspeler en weet dan ook niet of hij na de zomer nog in het Antakya Atatürk Stadion te bewonderen is. "Als ik geen speelminuten krijg, dan wil ik naar een andere club. Dat betekent niet dat ik er met de pet naar gooi hier. Ik blijf gewoon hard doortrainen en geef niet op. Ik wacht op mijn kans en komt die niet, dan kijk ik verder."
Dingil, die eerder voor Blauw Geel '38 en JVC Cuijk speelde, heeft wel besloten dat hij op termijn terug wil naar Nederland. "Ik heb twee kinderen: eentje van drie jaar en eentje van zes maanden. Als ze wat ouder zijn, wil ik wel terug. Ik wil namelijk dat ze in Nederland opgroeien. Ik wil dat ze in Nederland naar school gaan en gaan studeren." De Veghelaar hoopt tot die tijd dat hij alsnog een basisplaats verovert bij Hatayspor en voor zichzelf weet te slagen in het Turkse voetbal: "Ik ga proberen om alles te laten zien wat ik kan."
