'Ik ben er trots op dat ik voor Feyenoord gespeeld heb, dat was mijn droom'
Door Chris Meijer
Ramsteijn liet Almere City in januari 2017 achter zich voor een avontuur bij Aalesunds, dit seizoen de koploper op het tweede niveau van het Noorse voetbal. "Ik had er nooit over nagedacht om in een Scandinavisch land te spelen. Mijn contract liep nog een halfjaar door en ik had wat last van blessures gehad, toen het aanbod van Aalesunds kwam. Dat was gewoon heel goed, dus ik dacht: ik ga niet wachten op iets anders. Als ik heel eerlijk ben, was het financiële aspect de hoofdreden om dit te doen. Daar hoef ik verder niet moeilijk over te doen", zo geeft hij toe. Zonder al teveel verwachtingen stapte Ramsteijn in het Noorse avontuur, al wist hij dat Vito Wormgoor en Edwin Gyasi konden meekomen bij Aalesunds. De verdediger had direct door dat er in Scandinavië meer aandacht is voor het fysieke aspect. "Voor een training zijn we een halfuur bezig met grondoefeningen, tijdens een training worden er dan nog stabiliteitsoefeningen gedaan. Er wordt hier meer aandacht gegeven aan het fysieke aspect dan ik in Nederland gewend was. De trainers hier vinden de gelopen meters ook belangrijk."
Waarin merk je dat er veel waarde wordt gehecht aan de gelopen meters?
"Als je tijdens een training niet genoeg gelopen hebt, moet je na de training nog extra sprinten. Indien we een wedstrijd gelijkspelen of verliezen en ik zou onder de tien kilometer gelopen hebben, krijg ik dat ook wel te horen. Ik heb daar soms wel moeite mee. Laatst wonnen we een wedstrijd en bleven de statistieken wat achter, doordat we telkens de bal snel terug veroverden. Dan hoor je er niemand over. Ergens begrijp ik het wel, maar mijn eerste gedachte is niet: we moeten heel veel rennen."
'Ineens stond ik met mijn helden op een veld, daar kon ik alleen van genieten'
Voetbalzone sprak in september 2018 met Edwin Gyasi, toen nog speler van CSKA Sofia. Inmiddels speelt hij voor FC Dallas in de Verenigde Staten.De Noorse benadering moet je in dat opzicht een andere speler gemaakt hebben?
"Dat is zeker het geval, ik ben een betere speler dan ik was toen ik er naartoe ging. Dat voel ik in ieder geval zo. Ik heb nog veel te bieden, ik voel me beter dan ooit. De laatste jaren speel ik in een driemansdefensie, waarin ik een aanvallende rol heb en veel meters van me worden geëist. Dat is een andere rol, die me ook een stuk fitter heeft gemaakt. De trainingen hier zijn heel erg professioneel, zeker onder de trainer (Lars Bohinen, red.) die we nu hebben. Hij doet heel veel met het analyseren van beelden. Het nadeel is dat hier veel kunstgrasvelden liggen en qua publieke belangstelling valt het ook een beetje tegen."
Waarom blijven de tribunes relatief leeg in Noorwegen?
"Het grote verschil is dat de Premier League met afstand nummer één is. In Nederland is iedereen hoofdzakelijk geïnteresseerd in de Eredivisie, dus daarin merk ik wel een verschil in beleving. Voor de nationale competitie is in Noorwegen minder aandacht dan voor de Premier League. Niet ieder stadion is uitverkocht, dat is op zich wel jammer. Het is niet dramatisch, maar als wij tegelijk met Liverpool spelen, komen er minder mensen naar ons kijken. Als bijvoorbeeld NEC tegelijk met Liverpool speelt, gaan er echt niet minder NEC-fans naar het stadion om op de bank naar Liverpool te kijken. Er is gewoon een verschil in historie en beleving, dat is volgens mij nooit goed te maken."
Het huidige dienstverband in Noorwegen vormt een behoorlijk contrast met het eerste en vorige buitenlandse avontuur van Ramsteijn. Hij koos er in 2014 voor om Feyenoord te verlaten het Portugese Marítimo. Op Madeira maakte Ramsteijn fijntjes kennis met het feit dat in Zuid-Europa de waan van de dag kan regeren. "Dat was een drama. Het kwam over als een handelshuis, ik heb vier trainers gehad en dat leek eigenlijk nergens op. De emotie regeert. Ik sprak de taal nog niet en vrijwel niemand sprak Engels. Op het moment dat ik min of meer ging spelen en de taal begon te beheersen, was het eigenlijk klaar", blikt hij terug. Uiteindelijk speelde hij in een seizoen veertien officiële wedstrijden, alvorens zijn contract ontbonden werd. "Het was een ramp, ook met mijn huisbaas daar. Dat was geen stijl."
Je huisbaas? Hoe zit dat?
"Dat incident met mijn huisbaas is het meest bizarre dat ik daar heb meegemaakt. Mijn contract was al ontbonden, maar ik had voor mijn appartement een opzegtermijn van een maand. Mijn moeder zou nog met een vriendin op bezoek komen, dus ik had geregeld dat zij daar zou zijn en mijn spullen tegelijk terug naar Nederland zouden gaan. Ik was ondertussen al in Nederland en had een contract bij Almere City getekend. Die huisbaas was net van zijn vrouw af en vriendjes met de voorzitter, een beetje een vage man. De eerste dag dat mijn moeder daar was, kwam die huisbaas een beetje dronken aanbellen om bonje te zoeken. Duwen enzo, dus ik heb de politie moeten bellen. De politie kon niks doen, omdat ik de huurder was. Uiteindelijk wilde mijn moeder het huis uit, dus heb ik een hotel geregeld. Het kwam er vervolgens eigenlijk op neer dat mijn moeder nog net mijn televisie kon redden en de rest van de spullen die daar stonden heb ik nooit meer gezien. Ik had met een heel duur vliegticket nog terug kunnen gaan en dan moet je maar zien hoe je het regelt, dus ik heb mijn verlies genomen. In de maanden daarna hadden mijn vriendin wel geregeld zoiets van: ohja, dat ligt nog in Portugal. Dat moeten we opnieuw kopen."
In hoeverre hebben deze ervaringen bij Marítimo je voorzichtiger gemaakt in de keuze voor een nieuw buitenlands avontuur?
"Ik kon daarna naar een ander warm eiland, daar had ik op dat moment echt even geen zin in. Ik wilde dolgraag terug naar Nederland, dus ik was heel blij dat mijn contract ontbonden werd. Daarna wilde ik alleen maar naar landen waarvan ik zeker wist dat ze op tijd zouden betalen, waar niet allemaal van dat soort geintjes uitgehaald worden. In Portugal heb ik ook nog wel gehad dat ze minder betaalden en daar een reden voor vonden. Ga er maar aan staan om dat terug te krijgen."
Heb je daardoor nu ook zoiets van: ik heb het buitenland wel gezien, ik vind het prima om nu terug te keren naar Nederland?
"Laat ik heel duidelijk zijn: als er een club komt die zegt: 'Hier heb je een miljoen euro te verdienen', dan ben ik meteen weg. Daar hoef ik niet geheimzinnig over te doen. Maar ja, dat wil iedereen wel, dus ik weet niet hoe groot die kans is. Als je het reëel bekijkt, wil ik terug naar Nederland. Ik ga trouwen, heb een huis gekocht en ga studeren in Nederland. Als je drie jaar niet samenwoont met je vriendin, die je vrouw wordt, is het ook wel goed geweest. Wat dat betreft is het geen ambitie om in het buitenland te blijven, zeker niet zelfs."
Zoals het er nu naar uitziet, gaat Ramsteijn dus de laatste jaren van zijn loopbaan doorbrengen in Nederland. Zo nu en dan gaan de gedachten nog wel eens terug naar het begin van zijn carrière. Na een jaar voor Excelsior te hebben gespeeld, begon Ramsteijn bij Feyenoord als basisspeler aan het seizoen 2011/12. De destijds net gearriveerde Ronald Koeman posteerde hem in de eerste weken van het seizoen als linksback, tot na zeven wedstrijden het noodlot toesloeg. Ramsteijn scheurde in het uitduel met AZ de voorste kruisband af, waarna een operatie en een maandenlange revalidatie volgden. "In alle eerlijkheid denk ik weleens: het had heel anders kunnen lopen als dat niet was gebeurd. Vlak voordat ik geblesseerd raakte, had ik een gesprek met Ronald Koeman. Hij zei toen tegen me: 'Ik zie geen reden om je te wisselen'. Voor mijn gevoel speelde ik niet eens heel goed. Dus als ik die lijn had kunnen doortrekken, speel je een heel seizoen in Feyenoord 1. Dan denk ik dat mijn carrière er anders had uitgezien."
In die periode zat Ramsteijn tevens bij Jong Oranje, samen met onder meer Stefan de Vrij, Leroy Fer, Jeroen Zoet, Jordy Clasie en Steven Berghuis. "Ik zeg niet dat ik ook bij Internazionale terecht was gekomen, maar qua status of clubs had ik een betere carrière kunnen hebben. Ik heb me er ook wel bij neergelegd. Tja. Weet je, ik wil geen treurig geval worden die terugkijkt op een mislukte carrière. Ik moet er ook niet te vaak aan terugdenken, want dan word je een beetje zielig. Maar het is wel duidelijk dat ik niet tevreden ben met mijn carrière, zo eerlijk moet ik zijn. Ik had er meer van verwacht", zo klinkt het realistisch. "Ik heb best wel lang last gehad van die blessure, vooral mentaal. Ook fysiek heb ik lang problemen met mijn knie gehad, dat 'ie heel lang stijf bleef. Ze zeggen toch altijd dat iemand sterker terugkomt? Nou, dat voelde voor mij destijds niet zo. Je ziet de een na ander grote stappen maken en bij Feyenoord staan er al heel snel spelers klaar die jouw plek willen inpikken. Tijdens mijn blessure had ik al zoiets van: waarschijnlijk was dit ook mijn laatste wedstrijd. Als je met zo'n instelling rondloopt, is dat waarschijnlijk ook niet ideaal."
"Ik ben er wel trots op dat ik in het shirt van Feyenoord gespeeld heb, want dat was altijd mijn droom. Mijn hele familie is voor Feyenoord en ik ook. In de situatie waarin Feyenoord de miljoenen voor het oprapen had gehad, hadden jongens zoals ik nooit een kans gekregen. Zo kijk ik er soms ook wel tegenaan", gaat Ramsteijn verder. In het najaar begint voor hem de zoektocht naar een nieuwe kans op de Nederlandse velden. "Dat is een lastige periode, want vaak zitten de selecties dan vol. Deze zomer wilde Aalesunds me niet kwijt, dus daarin was niks mogelijk. De Eredivisie zou ideaal zijn, ik denk dat ik nog wel mee zou kunnen. De top van de Keuken Kampioen Divisie zie ik ook nog wel als een uitdaging. Ik ben niet een persoon die zich heel snel zorgen maakt, het is zoals het is en we zien wel of er wat moois komt."
