Opvallende tattoo's, berenmasker en #ModoOso: de nieuwe Feyenoord-held?
Door Chris Meijer
De spitsen die Het Legioen écht in zijn hart heeft gesloten, waren doorgaans ook de meest opvallende verschijningen. Neem Mike Obiku, die ieder doelpunt vierde door met ontbloot bovenlijf in de hekken te springen en het liefst de hele dag naar foto's van zichzelf keek. Of József Kiprich, in Rotterdam vermaard om zijn doelpunten, maar toch vooral omdat hij er met zijn vlassnor, mat in de nek en lichtelijke bierbuik uitzag alsof hij zo van de tribune was geplukt. Recenter stal John Guidetti de harten in Rotterdam, door al na zijn eerste doelpunt in het shirt van Feyenoord driftig het clublogo te kussen. Dankzij zijn opvolger Graziano Pellè ontstonden er wachtlijsten bij de Rotterdamse kappers, omdat hele gezinnen zijn Italiaanse kuif wilden laten aanmeten. In potentie heeft Feyenoord nu een nieuwe publiekslieveling binnengehaald. El Oso, oftewel De Beer. In het bezit van een volle, donkere baard. Op zijn lichaam staan Homer en Bart Simpson en de Argentijnse hardrockband La Renga vereeuwigd en hij is het baasje van een Engelse bulldog met de naam Santa's Little Helper.
"Buiten het veld is hij misschien iets anders dan de meeste andere voetballers. Hij beweegt zich een beetje onder de radar, zoals je ook kan zien op zijn social media", vertelt Germán Boero, journalist van de Argentijnse tak van Goal. Pratto is goed voor maar liefst 1,2 miljoen volgers op Instagram. Ter vergelijking: Feyenoord moet het op Instagram stellen met 426.000 volgers. Een foto waarop te zien is hoe Pratto staat te barbecueën, leverde in juli bijna 200.000 likes op. Bijna de helft van het totaal aantal volgers van Feyenoord. Het onderstreept hoe groot Pratto in Argentinië is. Zijn naam is met gouden letters bijgeschreven in de geschiedenisboeken van River Plate, sinds hij met twee doelpunten in zowel de heenwedstrijd als de return van de finale tegen aartsrivaal Boca Juniors een belangrijke rol speelde in de winst van de Copa Libertadores in 2018.
Pratto leek ooit voorbestemd om juist bij River's aartsrivaal Boca Juniors de geschiedenisboeken te halen. Op achttienjarige leeftijd kwam hij bij los Xeneizes terecht, nadat Estudiantes uit zijn geboortestad La Plata hem niet goed genoeg bevonden had en hij tot dan bij het op een lager niveau uitkomende Defensores de Cambaceres had gespeeld. Dat hij een kans kreeg bij Boca Juniors, had hij te danken aan de eveneens uit La Plata afkomstige broers Gabriel en Martín Palermo. Laatstgenoemde speelde tijdens zijn loopbaan voor Boca Juniors, Villarreal, Real Betis, Alavés en het Argentijnse elftal en is met 36 jaar en 7 maanden nog altijd de oudste doelpuntenmaker voor la Albiceleste. "Ze hebben dezelfde persoonlijkheid en wil om zich uit moeilijke situaties te redden", zei Gabriel Palermo in gesprek met Perfil over de gelijkenissen tussen zijn broer en Pratto. "Lucas is er gekomen, ondanks dat mensen minder verwachtingen van hem hadden."
"Palermo leefde van doelpunten. Iedere bal die in de zestien kwam, transformeerde hij in een doelpunt. Pratto heeft dat minder, hij werkt harder en heeft er geen problemen mee om een assist te geven. Ze zijn allebei nobele, professionele en bescheiden types", sprak Gabriel Palermo. Pratto greep de door de gebroeders Palermo geboden kans en verdiende een dienstverband bij Boca Juniors, de club waar hij in zijn jeugd groot fan van was. De man die hem binnen bracht in La Boca, stond eveneens een doorbraak in het geel-blauw in de weg. Palermo keerde in 2004 vanuit Spanje terug naar Boca Juniors, om in de laatste zeven jaar van zijn carrière de doelpunten aaneen te rijgen voor de Argentijnse grootmacht. "In de twee jaar dat ik daadwerkelijk bij Boca gespeeld heb, had ik met Martín Palermo de beste doelpuntenmaker in de clubgeschiedenis voor me", zou Pratto later toegeven in een interview met Olé. "Ik had geen kans, ik moest wel op huurbasis vertrekken."
Pratto werd totaal vier keer verhuurd: aan Tigre, Lyn Oslo, Unión Santa Fé en Universidad Católica. Zijn passage bij een laagvlieger in de Noorse Tippeligaen, die niet veel later failliet ging, is misschien nog wel het meest opvallend. Via Terje Liverød, die een tijdlang de belangenbehartiger van Diego Maradona in Europa was, kwam Pratto in Oslo terecht. Zijn eerste Europese avontuur leverde 4 doelpunten in 21 officiële wedstrijden op, maar toch keerde hij na een jaar weer terug naar Argentinië. Een relatief goed seizoen bij Universidad Católica, waar hij kampioen van Chili werd, bood hem voor de tweede keer een mogelijkheid om de Atlantische Oceaan over te steken. Genoa-eigenaar Enrico Preziosi introduceerde hem in Italië na 2,8 miljoen euro te hebben neergeteld als de nieuwe Diego Milito. Een jaar met vier trainers, zeven wedstrijden als basisspeler en drie doelpunten later was Pratto weer terug in Argentinië bij Vélez Sarsfield. Een ervaring rijker, opnieuw een illusie armer.
"Misschien is hij geen klassieke Europese spits. De Serie A was misschien wel de beste keuze, maar het is mogelijk dat hij nog een beetje ervaring tekort kwam. Na die korte periode bij Genoa, heeft hij zijn beste tijd bij Vélez gehad. Misschien was na Vélez het beste moment om terug te gaan naar Europa, maar hij ging naar Brazilië", verklaart Boero. Bij Vélez vond Pratto de vastigheid die hij tot dan in zijn carrière niet had gekend. Hij speelde er drie jaar in de punt van de aanval en vierde in 2012 de Argentijnse landstitel met El Fortín. "Ik heb geen band meer met Boca, omdat ik daar een paar minuten heb gemaakt in twee wedstrijden en niemand me meer zal herinneren. De club die me een plek gaf, was Vélez", zei Pratto later over zijn band met Vélez. "Daarom zou ik nooit terugkeren naar Boca, maar wel naar Vélez. Een doelpunt tegen Boca zou ik vieren, absoluut. Vélez is de enige tegenstander tegen wie ik niet zou juichen, uit respect."
Het duurde tot 2018 voor Pratto de ultieme wraak nam op Boca Juniors, zijn jeugdliefde met wie de liefde inmiddels behoorlijk bekoeld is. Hij bracht drie jaar door in Brazilië bij Atlético Mineiro en São Paulo, voor River Plate hem drie jaar geleden met een transfersom van 11,5 miljoen euro de duurste aankoop in de clubgeschiedenis maakte. Door zijn verleden bij Boca Juniors werd hij door de fanatieke achterban niet direct met open armen ontvangen. Pratto was genoodzaakt om het nummer twaalf uit zijn bio op Twitter te halen, omdat dit door de fans van River Plate geassocieerd werd met de bijnaam van de aanhang van Boca Juniors (la número 12). In feite sloeg het nummer twaalf in zijn bio op het rugnummer dat hij bij zijn clubs had gedragen. Boero: "In het begin was zijn verleden bij Boca een ding, maar die geluiden zijn langzaam verdwenen."
Het duurde elf maanden voor Pratto bij geen enkele fan van River Plate meer stuk kon. Hij scoorde in de finale van de Copa Libertadores tegen Boca Juniors zowel in de heenwedstrijd (2-2) in La Bombonera als in de return (3-1 zege na verlenging), die vanwege onlusten in Buenos Aires in het Santiago Bernabéu werd gespeeld. Pratto vierde het doelpunt in de thuishaven van Real Madrid door na een korte sprint plots stil te staan, de armen over elkaar te slaan, de kin een beetje omhoog te duwen en een stoere blik op te zetten. "Mijn dochter had gevraagd dit te doen. Ik was het eigenlijk vergeten, maar bedacht het me net op tijd", verklaarde Pratto zijn manier van juichen na afloop. Het bleek de geboorte van de #ModoOso, een hashtag bij foto's op social media waarop fans in dezelfde houding poseerden. Na het winnen van de Recopa Sudamericana dankzij een 3-0 zege in de return tegen het Braziliaanse Club Athletico Paranaense, waarin Pratto eveneens scoorde, stond de hele selectie van River Plate op het podium in de #ModoOso. Bij de #ModoOso hoort sindsdien overigens ook een masker van een beer, waarmee hij na de winst van de Zuid-Amerikaanse Supercup over het veld rende. Het berenmasker was daarna geregeld te zien op de tribunes van het Monumental.
Het doelpunt in de Recopa bleek met terugwerkende het laatste echte kunstje van Pratto bij River Plate. Hij had al te maken met een slepende rugblessure, waarmee hij ondanks de pijn wilde doorspelen. Toen hij na het winnen van de Recopa wel moest stoppen, miste hij de zomerse voorbereiding op het nieuwe seizoen. Het leverde een fysieke achterstand op die Pratto bij River Plate nooit meer zou inhalen. Wat ook niet hielp, is dat er sinds 31 mei 2019 een ongekende doelpuntendroogte aanbrak. Maar liefst 481 dagen - waarin hij 34 wedstrijden (waarvan 9 als basisspeler) speelde en het voetbal weliswaar tussen maart en september stillag vanwege de coronapandemie - bleef de karakteristieke #ModoOso uit.
Eén specifiek moment tijdens deze periode deed hem het meeste pijn. De finale van de Copa Libertadores tussen River Plate en Flamengo was op 23 november 2019 88 minuten oud, toen de een kwartier voor het einde als invaller binnen de lijnen gekomen Pratto op de helft van de tegenstander aan de bal kwam. Geen gekke dingen doen, leek het devies bij de 1-0 voorsprong van River Plate in de absolute slotfase. De held van de Copa Libertadores-finale van 2018 ging aan de wandel, verloor de bal en zag Flamengo vanuit de omschakeling de gelijkmaker maken. In blessuretijd bezorgde Gabriel Gabigol Barbosa de Brazilianen ook nog de overwinning. "Dat zijn momenten waar ik niet naar probeer te kijken, want die doen heel veel pijn. Het was heel moeilijk. Toen ik die dag naar het hotel ging, huilde ik. Ik had het heel moeilijk", vertelde Pratto aan Perfil Bulos. Trainer Gallardo zei in de kleedkamer tegen hem: "Je hebt de fans het belangrijkste in de clubgeschiedenis gegeven. Je moet jezelf niks kwalijk nemen." Maar de tijd dat Pratto River Plate glorieuze successen bezorgde, zou niet meer terugkomen.
Op dezelfde plek - het Estadio Monumental van de Peruviaanse hoofdstad Lima - als waar hij het pijnlijkste moment van zijn loopbaan beleefde, vond Pratto in september van vorig jaar de verlossing met twee doelpunten tegen Deportivo Binacional in een groepsduel van de Copa Libertadores. Hij maakte daarna in de Argentijnse competitie nog twee treffers voor River Plate, maar je kunt rustig zeggen dat de spits het slechtste anderhalf jaar uit zijn loopbaan achter de rug heeft. "Het zal ook iets met zijn vertrouwen te maken hebben gehad. River Plate heeft een competitieve selectie en als je het niet iedere dag laat zien, speel je niet. Dat is met hem gebeurd, in de pikorde zat hij ver achter Santos Borré en Matías Suárez. Het is niet verrassend dat hij River Plate nu verlaat, maar wel dat hij nog in Europa aan de slag gaat", verklaart Boero. Door zijn rol achter Borré en Suárez had Pratto in het afgelopen anderhalf jaar slechts in 14 van de totaal 49 officiële wedstrijden een basisplaats bij River Plate.
Mede daardoor vertekenen de cijfers van Pratto ook enigszins. Bij geen enkele club was hij een doelpuntenmaker pur sang. Nergens dook zijn percentage doelpunten per wedstrijd boven de 35 procent, behalve bij de Argentijnse nationale ploeg: twee treffers in vijf interlands. Gabriel Palermo gaf eerder al aan dat Pratto net zo lief een assist geeft. Marcos Senesi bestempelde hem ooit in een interview met Olé als zijn moeilijkste opponent, omdat hij 'veel ervaring heeft en zich beweegt over het hele veld'. Boero: "Pratto is een complete spits, als hij in zijn beste doen is. Hij is groot en sterk, maar heeft een goede techniek en een prima schot. In het strafschopgebied is hij geweldig, dat is de plek waar hij het verschil kan maken. Hij is altijd al wat zwaarder geweest, maar het kan zijn dat hij niet in de beste conditie verkeert." Zelf noemde Pratto zichzelf tegenover Feyenoord TV 'een sterke en vurige speler, die het moet hebben van zijn fysieke kracht en het leveren van strijd'. Het lijkt een profiel dat Feyenoord goed kan gebruiken. De worstelende Nicolai Jörgensen fungeerde in de eerste seizoenshelft amper als balvast aanspeelpunt en scoorde ook pas één keer. Robert Bozeník is al maanden geblesseerd, terwijl de jonge Nouafal Bannis te licht wordt bevonden. Gezien Feyenoord geen huursom betaalt, lijkt er een relatief goedkope gok te worden genomen met Pratto. Mits hij fit is, want er klonken eveneens verhalen dat Pratto wellicht iets te zwaar is.
River Plate liet bij monde van technisch directeur Enzo Francescoli weten dat men Pratto eigenlijk niet wilde laten gaan. "Hij heeft aan mij en onze trainer verteld dat hij zijn loopbaan daar wil voortzetten. Lucas wil deze kans grijpen. Voor hem is het een mooie kans. Feyenoord is een grote club in Nederland. Ik begrijp hem wel", liet Francescoli optekenen in de Argentijnse media. Pratto liet zelf in zijn eerste interview met Feyenoord TV weten dat hij 'deze kans niet kon laten liggen' en toonde zich dankbaar dat zowel Feyenoord als River Plate een derde termijn in Europa mogelijk had gemaakt. Of hij fit en direct inzetbaar is? "Ik voel me heel fit en heb mijn conditie de laatste weken op peil gehouden. Toen de interesse van Feyenoord concreter werd, heeft de club me geholpen om fit te blijven."
Pratto stak zijn ambities niet onder stoelen of banken. "We zitten akelig dicht bij de koppositie. Ik denk dat de eerste fase na de winterstop bepalend is om tot het einde van het seizoen te blijven meedoen om de koppositie. Daarnaast willen we ook de beker winnen. Dat is een duidelijke doelstelling. Ons doel is om alle prijzen te pakken die we nog kunnen winnen en we staan er goed voor in de competitie." De eerste horde op weg naar het kampioenschap zal zondag op Het Kasteel genomen moeten worden. Zijn illustere en soms onmetelijk populaire voorgangers, onder wie ook landgenoot Julio Ricardo Cruz, hadden over het algemeen maar even nodig om de harten in Rotterdam te veroveren. Het Legioen en de #ModoOso, het lijkt in potentie een gouden huwelijk.
