'Als ik daar niet als een debiel zou spelen, had ik een mooi contract gekregen'
Door Thijs Verhaar
Het is inmiddels ruim drieënhalf jaar geleden, maar nog altijd steekt het de nu 24-jarige Denzel Budde op wat voor ongelukkige manier zijn doorbraak bij het grote publiek door zijn vingers glipte. "Mijn carrière had zo anders kunnen zijn als ik in mijn tijd bij Kortrijk wat meer mazzel had gehad." De in de jeugd van PEC Zwolle opgegroeide centrumverdediger speelde zich 's zomers via een talentendag in de kijker bij de club uit de Belgische Jupiler Pro League en oud-Erevisionist Yannis Anastasiou liet hem in november 2017 debuteren tegen KV Mechelen. Negentig minuten lang speelde hij mee, niet onverdienstelijk. Het duel ging weliswaar met 2-0 verloren, maar Budde hield zich ondanks zijn plankenkoorts ('17.000 man op de tribune, wat wil je?') prima staande. "Zo goed zelfs dat de coach zei dat ik de komende drie wedstrijden tegen onder meer Anderlecht zeker zou spelen. Alleen werd hij dezelfde week nog ontslagen en toen werd alles anders natuurlijk."
Onder Anastasiou's opvolger Glenn de Boeck kwam de toen nog niet in het bezit van een profcontract zijnde Budde niet verder dan de reservebank, waarop hij zijn coach na een paar weken vroeg of hij misschien wat extra minuten kon maken bij de beloftenploeg. "Dat zag ik als een kans om me aan hem te bewijzen." De trainer stemde in, op voorwaarde dat de verdediger niet meer dan een half uur per wedstrijd mee zou doen. "En toen brak ik in mijn eerste wedstrijd meteen mijn kuitbeen. Dramatisch. Elf maanden eruit en vervolgens was het eigenlijk klaar", stamelt de onfortuinlijke Budde, die er nog altijd van overtuigd is dat zijn carrière er heel anders uit zou hebben gezien zonder die breuk en het vertrek van Anastasiou. "Dat weet ik wel zeker. Als je drie of vier wedstrijden in de Jupiler Pro League benen hebt, krijg je gewoon een contract in België. Ik weet zeker dat ik een mooie aanbieding had gekregen als ik tegen Anderlecht mee mocht doen en dan niet als een debiel zou hebben gespeeld."
In plaats daarvan volgde een lang revalidatietraject, een roemloos afscheid bij Kortrijk en een terugkeer naar Nederland, waar hij een half jaar mee liep bij Jong NEC. "Eigenlijk heb ik daar mijn conditie weer opnieuw opgebouwd en het vertrouwen in mijn lijf hersteld. Daar ben ik de club dankbaar voor", benadrukt Budde. "Ik heb er ook echt een fijne tijd gehad met alle jongens daar." Toch kwam het eenmaal opgelapt niet tot een langere samenwerking. Vervolgens lukt het hem ook niet om een profcontract af te dwingen bij Telstar, TOP Oss en FC Dordrecht. "Bij die laatste twee clubs kwamen we er financieel niet uit, terwijl ze bij Telstar op het laatste moment ineens met een andere speler op de proppen kwamen", aldus de verdediger. Hij moest toezien hoe de voorkeur op het laatste moment uitging naar Benaissa Benamar. "Die jongen zit nu bij FC Utrecht en is een goede speler, maar jammer was het natuurlijk wel voor mij."
Zodoende zat er voor Budde niets anders op dan te gaan voetballen bij tweededivisionist TEC uit Tiel. Daar kon hij zichzelf anderhalf jaar lang wedstrijdfit houden, tot de coronacrisis het amateurvoetbal lam legde. "Dan breekt de paniek je wel even uit, want je weet dat je honderd procent fit moet zijn voor het moment dat een nieuwe kans in het profvoetbal zich aandient." Daarom dat de verdediger meteen enthousiast werd van een onverwacht voorstel van zijn zaakwaarnemer van Foster Sportmanagement. "Hij vertelde me dat ze in Andorra gewoon doorgingen met voetbal en hij had een club die mij wel wilde hebben voor een half jaartje. Ik wist amper waar Andorra lag en mijn vriendin had ook geen idee, maar financieel was het aanbod lang niet slecht. Bovendien wist ik ook dat ik een voorsprong op zou bouwen ten opzichte van veel Nederlanders die maandenlang niet zouden kunnen voetballen."
Budde besloot dus om af te reizen naar Andorra, maar wilde direct rechtsomkeert maken na twee dagen trainen bij Club Esportiu Carroi. "Het niveau was gewoon heel laag; het is het slechtste team van de competitie en alles was dramatisch geregeld", memoreert de verdediger. Op aandringen van zijn zaakwaarnemer bleef hij echter toch nog een paar dagen in het dwergstaatje. Een wijs besluit, want er volgde een aanbieding van het veel hoger aangeschreven UE Engordany. "Daar zagen ze direct een basisspeler in mij en ik heb de afgelopen vijf maanden ook echt veel kunnen spelen", klinkt het triomfantelijk. "Ik ben topfit gebleven en heb een prachtige tijd beleefd." De Nederlander woonde tot de zomerstop samen met al zijn ploeggenoten in een clubhotel waar alles tot in de puntjes geregeld was, vertelt hij. "We konden gezamenlijk eten, alles werd verzorgd. Er was een gamehal, een mooi zwembad. Echt een klein paradijsje. Vooral ook omdat het sociale leven tijdens de coronacrisis helemaal niet is onderbroken in coronatijd. Alles bleef hier gewoon open, dus daar heb ik wel geluk mee gehad."
Het niveau van de competitie vergelijkt hij met 'de onderkant van de Keuken Kampioen Divisie'. Op dat level kan hij zich naar eigen zeggen goed staande houden. "Dat bedoel ik niet arrogant, maar ik denk inderdaad dat ik wel wat stapjes hoger kan. Ik acteer nog niet op het juiste podium", aldus Budde. "In België wel eventjes natuurlijk. Maar dat liep helaas niet goed af door die blessure. Sindsdien is het domweg wachten op een nieuwe kans en daar keihard voor blijven knokken." De verdediger hoopte dan ook dat zijn Andorrese ploeg in de kampioenspoule zou kunnen strijden om een ticket voor de voorronde van de Europa League, maar greep naast een startbewijs voor de play-offs. Mogelijk dat hij nu alsnog dat podium kan halen, want bekerwinnaar Sant Julia is volgens de Nederlander geïnteresseerd in zijn diensten. "Ik heb van die club een aardig contractvoorstel gekregen, maar het ligt allemaal niet zo makkelijk."
Volgens Budde zijn er twee scenario's mogelijk om hem te laten tekenen. Of de club laat zijn vriendin en bijna eenjarige kind ook overkomen naar Andorra of het bod moet financieel zó aantrekkelijk zijn dat hij met zijn partner tot de conclusie komt dat het niet te weigeren is. "Als ik alleen was, zou ik sneller ergens kunnen tekenen. Maar ik ben niet alleen. Ik heb een gezin en dat staat bij mij op de eerste plaats", aldus de 24-jarige. Aangezien hij volgens de Andorrese wetgeving eerst anderhalf jaar in het tussen Spanje en Frankrijk ingeklemde land moet werken voordat zijn gezin die kant op mag emigreren, weet hij dat een overeenkomst met Sant Julià of een contractverlenging met Engordany sowieso een lastig verhaal gaat worden. "Ik heb daar op papier nog een contract voor een jaar, maar de club en ik hebben al afgesproken dat ik niet terug hoef te komen. Ze begrijpen mijn situatie en staan me toe om transfervrij te vertrekken."
In afwachting van nieuwe aanbiedingen verblijft Budde daarom weer 'gewoon' in Nederland. Spijt van zijn avontuur heeft hij ondanks de eenzaamheid in Andorra niet. "Natuurlijk heb ik mijn gezin vreselijk gemist, maar het is de moeite waard als ik door mijn surplus aan fitheid nu ergens een contract kan verdienen." De centrumverdediger annex rechtsback hoopt op een kans in de Keuken Kampioen Divisie, maar sluit zijn ogen ook niet voor een nieuw avontuur in het buitenland. "Mijn zaakwaarnemer is bezig met een club op het hoogste niveau van Bulgarije. Dat kan ook mooi zijn als het in Nederland niet lukt. Vanuit daar kun je weer een mooie vervolgtransfer maken", klinkt het hoopvol. En belangrijker nog: "Naar Bulgarije mogen mijn vriendin en de kleine wel gelijk mee, dus dat kan heel interessant zijn voor ons. Het is sowieso een competitie waarin veel Nederlanders spelen en zich goed voelen. Ik weet van mezelf ook wel dat de Champions League en al dat soort grote doelen lastig worden, dus ben ik er al heel tevreden mee als ik in een Europese competitie op het hoogste niveau kan spelen."
Toch heeft de realistische Budde nog wel een andere grote droom. Als zoon van een Indonesische vader en een Antilliaanse moeder zou hij dolgraag ooit in Indonesië voetballen. "En dat is absoluut haalbaar", denkt hij. "Ik weet dat clubs daar veel naar cijfertjes kijken, dus met een seizoen vol goede stats kan het hard gaan." Zo kan je je volgens Budde in de kijker spelen door als spits bijvoorbeeld twee jaar achter elkaar tien goals of meer te maken, terwijl hij zelf als verdediger bij clubs uit het land van zijn vader op kan vallen door bovenmatig veel intercepties te maken, de meeste kopduels te winnen of door vaak de nul te houden. "Als statistieken maar aantonen dat je ergens in uitblinkt. Dan kan je zomaar een mooi contract aangeboden krijgen. Ik weet van sommige jongens dat ze na één of twee goede seizoenen in het buitenland opeens 4.000 euro per maand kunnen verdienen in Indonesië. Daar kan je in die regio als een vorst van leven", aldus Budde.
Een ander getal waar clubs volgens hem veel op navigeren, is de geschatte transferwaarde op de gerenommeerde site Transfermarkt. "Die is bij mij nu heel laag omdat ik in Andorra speelde en daarvoor bij TEC. Had ik een contract bij Kortrijk kunnen tekenen, was het zomaar twee ton geweest. Nu is het 10.000", verwijst hij nog maar eens naar de grootste tegenslag in zijn carrière. "Bij zo'n bedrag kijken veel clubs liever een deurtje verder, terwijl ze op mijn video's wel kunnen zien dat ik een heel aardig niveau heb. Ik moet het van de opbouw hebben, ben snel, tweebenig en heb een goede basistechniek. Bovendien wil ik er elke dag opnieuw keihard voor werken, dus ik hoop dat clubs me de kans willen geven om dat te bewijzen. Misschien, heel misschien zou ik dan zelfs ooit wel international van Indonesië kunnen worden. Dan heb ik er wel echt het maximale uitgehaald."
