'Mijn naam valt nu vaak hier, een paar maanden geleden was ik nog niets'
Door Chris Meijer
De spraakzame Said Hamulic (20) valt tijdens het gesprek even stil. "Nu ik met jou aan het bellen ben, belt er ook een zaakwaarnemer. Die heeft waarschijnlijk een offer. Zo zie je maar", mompelt hij. Met tien doelpunten en een assist is hij dit seizoen in dienst van DFK Dainava Alytus - de nummer acht van de totaal tien clubs in de A Lyga - een van de grote verrassingen in Litouwen. "Er was laatst een club uit Ecuador die me wilde kopen. Het contract lag klaar, ik hoefde alleen maar te tekenen. Dat motiveert me alleen maar, ook al is dat niet direct een land waar ik naartoe wil. Sommige mensen leunen misschien achterover als ze een contract met een goed salaris krijgen aangeboden, maar bij mij werkt het juist andersom. Ik wil het juist beter doen."
Dat zaakwaarnemers nu hem bellen, was een jaar geleden nog een utopie. Wat Hamulic nu beleeft, was heel lang een droom. Of een beeld dat hij alleen zelf voor zich zag. Tot het begin van het kalenderjaar bracht hij slechts een paar maanden door bij een profclub. Via RCL, UVS en Alphense Boys kwam hij bij Go Ahead Eagles terecht. Negen doelpunten en twee assists in zestien wedstrijden voor de Onder-19 waren niet voldoende om een langer verblijf in Deventer af te dwingen. Vervolgens had hij de mogelijkheid om bij Airbus UK Broughton in Wales te tekenen. Een kans op een proefperiode bij de Portugese Primeira Liga-clubs SC Braga en Gil Vicente deed hem besluiten dat aanbod links te laten liggen. De stages in Portugal liepen echter op niets uit.
"Ik heb een risico genomen en dat heeft helaas niet goed uitgepakt. Het heeft me allemaal niet echt meegezeten, nee. Ik zeg altijd: alles gebeurt met een reden", verzucht Hamulic. Hij voegt direct toe: "Zodra je daar echt in gelooft, ga je dingen ook beter accepteren." Hamulic somt een imposant rijtje clubs op: ADO Den Haag, Sparta Rotterdam, Almere City, Willem II, SC Braga, Gil Vicente, Huddersfield Town, Sheffield United, Miedz Legnica. Overal kreeg hij te horen dat hij niet goed genoeg was. Niet aan de verwachtingen voldeed. Of het misschien de volgende keer nog eens moest proberen. "Geloof me, dit zijn niet eens alle clubs. Ik kan nog wel even doorgaan. Ik heb bij grote clubs stage gelopen. Afgevallen. Bij kleine clubs stage gelopen. Afgevallen. Miedz Legnica wilde me niet hebben na een stage. Nu het goed gaat in Litouwen, hebben ze mijn zaakwaarnemer al tien keer gebeld. De voetbalwereld is heel raar, snap je?"
Hamulic kan nog wel een voorbeeld noemen. "Tijdens een stage met de Onder-19 van Almere City ben ik zelfs na twintig minuten weggestuurd. Zeiden ze: 'Je bakt er helemaal niks van'. De grap is dat ik vervolgens naar Sheffield United ging met een voetbalacademie, daar maakte ik een hattrick binnen twintig minuten. Dezelfde coach was daar en kwam naar me toe met de vraag of ik bij Almere City wilde komen spelen. 'Wat ben jij een topper', zei hij tegen me. Ik herkende hem, maar hij mij niet. Dus ik reageerde: je hebt me twee maanden geleden nog weggestuurd. 'Was jij dat? Sorry man, het was niks persoonlijks. Hoe ik je nu zie voetballen, heb je echt potentie. Blijf zo doorgaan', reageerde hij." Ondanks deze ervaringen is bij Hamulic nooit het geloof verdwenen dat hij profvoetballer zou worden. Sterker nog, alle tegenslagen stookten bij hem het vuurtje, zoals hij het zelf noemt, op om juist het tegendeel te bewijzen.
"Doordat mensen zo vaak hebben gezegd dat ik het niet kan, is er een bepaald vuurtje ontstaan. Er is een verschil tussen gemotiveerd zijn en écht willen. Ik had ook niet echt een keuze, hè. Ik had geen school of werk, voetbalde op dat moment zelf niet eens. Dát is het grote verschil tussen mij en de andere spelers die graag een stap willen maken", legt hij op een verhoogde toon uit. In het begin van dit kalenderjaar zat Hamulic nog in een wat uitzichtloze situatie. Hij sloot zich een jaar geleden aan bij de Onder-21 van Quick Boys. Niet de profclub waarop hij na zijn vertrek bij Go Ahead Eagles gehoopt had. Maar het leek in ieder geval een mogelijkheid om bij een grote amateurclub minuten te maken. Door de gevolgen van de coronapandemie zou het daar echter nauwelijks van komen.
Toen zaakwaarnemer Foster Debrah in het begin van dit jaar met DFK Dainava Alytus op de proppen kwam, hoefde Hamulic er niet lang over na te denken. Toevallig had hij al eens van de club gehoord, want via social media had hij al een keer via-via een uitnodiging gehad om naar Litouwen te komen. In eerste instantie had hij nog geen interesse, maar dat was nu anders. "Ik kende het land niet. Je wilt toch bepaalde dingen weten en ik probeerde wat research te doen op internet, maar echt ver kwam ik niet. Litouwen is niet echt een voetballand waar je om staat te springen. Maar ik speelde bij de amateurs en door corona kon ik niet voetballen, dus dat maakte die stap weer makkelijker. Anders had ik het misschien niet gedaan. Ik wilde weer lekker voetballen en niet thuis zitten. Ik ging er eigenlijk zonder verwachtingen in. Als je er niet met te hoge verwachtingen in stapt, kan het alleen maar meevallen."
De stageperiode van Hamulic bij Dainava kende een nogal bijzonder verloop. Na anderhalve week nam de Italiaanse trainer Fabio Mazzone hem apart. 'Ja, sorry. Je bakt er helemaal niks van. Pak je spullen maar en ga naar huis', kreeg Hamulic te horen. Teleurgesteld, maar tegelijkertijd blij met duidelijkheid maakte hij zich op om een paar dagen later terug naar Nederland te vliegen. Kort voor zijn vertrek mocht Hamulic nog wel meespelen in een oefenwedstrijd en daarin liet hij met een doelpunt en een assist een uitstekende indruk achter. "De directeur kwam na afloop naar me toe rennen: 'Je bent snel, sterk, jong, goed, hebt scorend vermogen. Ik zie het in jou. De coach zal dat moeten accepteren'. Hij zei dat we een dag later om de tafel moesten gaan zitten om over een contract te praten. Ik was een beetje verbaasd: eerst wilden ze me weg hebben en nu gaan we over een contract praten. Maar zo gezegd, zo gedaan: we zijn er snel uitgekomen en ik heb getekend."
Al snel volgde een volgende meevaller: Dainava kreeg tóch een licentie om naar het hoogste niveau te promoveren. "Toen begon die trainer weer: 'Het hoogste niveau kun je al helemaal niet aan'. Hij is weggegaan en ik ben bezig hem het tegendeel te bewijzen", vertelt Hamulic. Onder Mazzone speelde de Nederlander doorgaans als linkermiddenvelder, met de instructies om zo verdedigend mogelijk te spelen. Zijn opvolger Tomas Razanauskas gebruikt Hamulic 'gewoon' als linksbuiten. "De trainer geeft me een vrije rol. Daarin moet ik wel verdedigen, we zijn een relatief kleine club en zijn normaal de mindere ploeg ten opzichte van de tegenstander. Bij deze coach proberen we wel wat meer te voetballen, waardoor we wat meer kansen krijgen."
Naarmate de maanden vorderden, is Hamulic beter en beter gaan presteren in Litouwen. Toeval of niet, maar tegelijkertijd met de temperatuur stijgt zijn doelpuntentotaal. "Het was in het begin wel struggelen, vooral door de kou. Het was hier -24, dus dat is wel extreem koud. Persoonlijk houd ik juist van warm weer, dus ik moest even wennen. Maar nu het langzaam beter weer is geworden, is alles op zijn plek gevallen", knikt Hamulic. Bovendien maakte de tijd ook de contacten in Litouwen steeds makkelijker. "Litouwers zijn vertrouwenspersonen. Ze willen je eerst goed kennen voor ze je kunnen vertrouwen, waardoor het begin lastig is. Als ze je vertrouwen, kun je wel goed met ze opschieten. Ze willen weten wie je bent, van top tot teen. De club geeft me alles wat ik wil: ik heb een goed appartement, mijn voeding wordt geregeld en mijn salaris wordt netjes gestort. Ik mag niet klagen, alles is naar wens."
Dat alles nu op zijn plek valt, vertaalt zich ook naar de prestaties van Hamulic op het veld. In de laatste veertien wedstrijden was hij goed voor tien doelpunten en een assist. "Ik hoor mijn naam nu vaak vallen hier, ze zeggen dat die nummer 99 een groot talent is. Een paar maanden geleden was ik nog niets, laat ik het zo zeggen", glundert Hamulic. "Ik droomde stiekem altijd van het profvoetbal. Eigenlijk heb ik altijd geloof in mezelf gehad, ik ben niet minder dan de mensen die in het profvoetbal zaten. Alleen had ik nog geen kans gekregen. Ik ben zeker gaan twijfelen, maar ik zei toch altijd tegen mezelf: het gaat op een dag lukken. Het is uiteindelijk gelukt, al ben ik er zeker nog niet. Ik heb veel hogere ambities, al houd ik die liever voor mezelf. We zijn op de goede weg, zeker als je ziet waar ik vandaan kom."
