'Terugkeren in de Eredivisie zou wel als een ultieme revanche voelen'
Door Chris Meijer
Ondanks dat Luxemburg op nog geen twee uur rijden van Nederland ligt, is het aantal Nederlandse profvoetballers dat in het groothertogdom voetbalde op één hand te tellen. "Ik kan er in ieder geval geen een opnoemen, nee", reageert Wouter Marinus met een glimlach. "Mijn teamgenoot moet je wel kennen als je voetbalkenner bent." Hij laat even een stilte vallen om op het juiste antwoord te wachten. Het blijkt om Aurélien Joachim te gaan, de inmiddels 35-jarige spits die in het verleden voor onder meer Willem II en RKC Waalwijk speelde. Hij keerde een jaar geleden vanuit België terug in het land waarvoor hij tachtig interlands achter zijn naam heeft staan. "Hij heeft een Nederlandse vrouw, dus hij spreekt heel goed Nederlands. Als ik ergens vragen over heb, kan ik naar hem toe gaan en dan kan hij het uitleggen. Dat is wel handig, want alles gaat hier in het Frans."
De naam Differdange zal bij de doorgewinterde Nederlandse voetbalfan niet alleen vanwege Joachim een belletje doen rinkelen. De zesvoudig kampioen van Luxemburg schakelde in 2013 tot ieders verrassing FC Utrecht uit in de tweede voorronde van de Europa League. "Differdange doet altijd wel mee om de Europese plekken. Achteraf is dat mooi meegenomen, maar ik wilde vooral weer op hoog niveau voetballen. Dat het weer mijn werk zou zijn, zeg maar. In eerste instantie ging het echt om het voetbal. Dus bij welke club als eerste kwam, wilde ik gaan voetballen. Natuurlijk moest het totale plaatje wel kloppen, maar hier was ik vrij snel uit. Ik heb de afgelopen drie jaar bijna niets gevoetbald en dan kom je erachter hoe erg je het gaat missen", vertelt Marinus. Nee, een paar jaar geleden had hij nooit gedacht dat hij nu dolblij zou zijn met een overstap naar Luxemburg. Maar in dat opzicht heeft Marinus in de afgelopen jaren een aantal zware, maar ook waardevolle lessen geleerd.
Marinus werd opgeleid door sc Heerenveen, maar brak bij PEC Zwolle door in het profvoetbal. Na in vier jaar bijna zestig wedstrijden in de Eredivisie te hebben gespeeld, koos hij in de zoektocht naar meer speelminuten voor een overstap naar het gepromoveerde FC Emmen. Het werd, zoals hij het zelf noemt, voor beide partijen niet helemaal wat er van tevoren van verwacht was. Hij speelde in twee jaar slechts veertien officiële wedstrijden, waarvan slechts drie in het laatste seizoen. Op het moment dat zijn contract in de zomer van 2020 afliep, had hij al negen maanden geen wedstrijd gespeeld. Het bleek in de door de coronapandemie verlamde voetbalwereld erg zwaar te wegen. Ook voor iemand die ooit Europees kampioen werd met Oranje Onder-17 en zeventig wedstrijden in de Eredivisie achter zijn naam had staan.
"Als corona er niet was geweest, was het misschien wel sneller gelukt. Dat zullen we nooit weten, maar dat gevoel heb ik wel. Soms is het voor een speler juist prettig om transfervrij te zijn. Het is vaak een voordeel, maar in het afgelopen jaar was dat niet het geval", zegt Marinus met gevoel voor understatement. Het optimisme dat er in de eerste maanden als transfervrije speler misschien nog bestond, ebde langzaam maar zeker weg. Een proefperiode bij Roda JC Kerkrade liep op niets uit en een kans op een stage in Denemarken ketste op het laatste moment af. "Clubs staan niet te springen om iemand die drie jaar nauwelijks gespeeld heeft. Dat kan ik me ook wel voorstellen, dat is het vervelende eraan. Waarom zou je het risico nemen als je de keuze hebt tussen een speler die het afgelopen jaar twintig wedstrijden heeft gespeeld of iemand die de afgelopen drie jaar niet eens twintig wedstrijden heeft gespeeld? Dan ga je voor de speler die fit is. Dat is logisch, als club zou ik hetzelfde doen. Alleen maakte dat het wel frustrerender. Je wilt het niet begrijpen, maar je kan het wel begrijpen."
Met voormalig ploeggenoot Gersom Klok, die als personal trainer werkt, trainde Marinus dag in, dag uit voor zichzelf. "Wat me op de been heeft gehouden, is iedere dag bezig blijven. Ritme houden. Als je een keer denkt: ik ga om tien uur uit bed, wordt het de dag daarna snel elf uur en daarna twaalf uur. Daar word je allemaal niet beter van. Elke ochtend vroeg uit bed, dingen doen en onder de mensen blijven. Dat was door corona ook wel lastig, maar daardoor kun je het er tenminste over hebben." Bij Klok gaf Marinus een tijdje personal training. Dat begon een optie te worden voor het scenario waarin er geen nieuwe club meer zou komen. "Ik heb vaak genoeg gezegd: wist ik dit maar, dan had ik op mijn zestiende mijn school afgemaakt. In dat opzicht ben ik een goed voorbeeld van hoe het kan gaan. Ik was best iemand die op mijn talent teerde. Bij krachttrainingen met tien herhalingen deed ik er negen. Weet je, zo? Daarin heb ik een omslag gemaakt. Je doet het voor jezelf en voor niemand anders. Als je bij PEC Zwolle zit, heb je dat niet door. Maar als je een jaar lang geen club hebt en in je eentje moet trainen, ga je dat wel beseffen. Aan de ene kant ben ik wel een ander persoon geworden. Maar aan de andere kant is het in mentaal opzicht gewoon een kutjaar geweest."
De moed zakte Marinus net niet in de schoenen. Sterker nog, hij sprak zelfs hardop uit dat hij er helemaal klaar mee was en voor een leuk zakcentje bij een amateurclub wilde gaan voetballen. Tot een dag later 'random op maandagochtend' de telefoon ging. Het bleek TOP Oss te zijn, met de vraag of hij een oefenwedstrijd wilde komen spelen. "Ik heb direct 'ja' gezegd. Die wedstrijd ging zó goed en ik had zóveel plezier dat ik dacht: het zou zonde zijn als ik nu zou stoppen met voetballen, ik ga er weer volle bak voor. Dat gaf een extra zetje om door te gaan. Als TOP Oss niet had gebeld, denk ik niet dat ik door was gegaan. Je hebt geen inkomsten meer, dus op een gegeven moment moet je wel wat anders gaan doen. Ik heb een paar wedstrijden bij TOP Oss meegedaan, dat was positief en daar mocht ik in de voorbereiding blijven meedraaien. Maar dan heb je nog steeds geen zekerheid. Want stel dat het niks wordt en je krijgt dat pas na de voorbereiding te horen. Dan heb je alsnog niks."
Er kwamen in de tussentijd de nodige aanbiedingen en opties in het buitenland voorbij, mede het gevolg van een oproep op LinkedIn. Free player. Looking for a new oppurtunity, schreef Marinus bij een filmpje met zijn hoogtepunten. "Ik ben helemaal niet van mezelf verkopen op LinkedIn, ik heb er wel echt tien keer over moeten nadenken om dat te doen. Ik houd er helemaal niet van. Maar ik wilde een club vinden, dus het moest." Meer dan geregeld meldde zich iemand in zijn inbox met de belofte om hem ergens naartoe te brengen. "India, Azië, Cyprus, weet ik veel waar allemaal", somt hij op. "Ik heb in heel veel landen al gevoetbald als het allemaal was doorgegaan. Maar uiteindelijk is dat allemaal niks geworden. Ik heb heel veel aanbiedingen of berichtjes gehad waar ik normaal nooit op ingegaan was, maar nu wel op reageerde. Ik ben niet meer een voetballer die bij Ajax, PSV of Feyenoord gaat voetballen, dus dan is het financiële aspect ook belangrijk. Daarom zou ik best in bijvoorbeeld India willen spelen. Azië trekt me sowieso, los daarvan."
Eigenlijk vooral door wat hij de afgelopen maanden heeft meegemaakt, zei hij zonder erover te na te denken direct 'ja' toen zijn eigen zaakwaarnemer met Differdange op de proppen kwam. "Nee, van het Luxemburgse voetbal wist ik vrijwel niets. Van tevoren ben ik erheen gegaan met het idee: we zien wel of het me bevalt." Voor Marinus in het zuiden van Luxemburg op het trainingsveld kon stappen, werd hij na een autorit van ruim vijf uur nog even op de proef gesteld. "De eerste dag ging de training niet eens door. Ik was onderweg en toen ik er bijna was, werd ik gebeld dat de trainers ziek waren of getest moesten worden op corona. Dat was vrij bijzonder. Het ging al niet makkelijk met de zoektocht naar een nieuwe club, dus ik had meteen zoiets van: daar gaan we weer. Als er daadwerkelijk een corona-uitbraak was geweest, had ik helemaal niet kunnen meetrainen. Een dag later ging het wel door en dat ging goed. Later hoorde ik dat ze na tien minuten al overtuigd waren. Ze zagen gelijk een verschil met de rest van de spelers, dus ik werd 's avonds gebeld met de boodschap dat ze me wilden hebben."
"Dat had ik al anderhalf jaar niet gehoord, dus dat gaf me een fijn gevoel en daar werd ik wel enthousiast van. Maar ja, we moesten er financieel nog wel uit komen. Als je er niks aan overhoudt, heeft het niet echt zin om hier naartoe te gaan. Uiteindelijk zijn we er uitgekomen en ik was heel blij met de mogelijkheid", vervolgt Marinus. Zo mocht hij zich na een jaar eindelijk weer profvoetballer noemen, ook al heeft de Luxemburgse competitie officieel een semiprofstatus. Met het feit dat de helft van de selectie semiprof is, maakte hij op bijzondere wijze kennis. "Een paar weken geleden moesten we op een zaterdag trainen en onze aanvoerder was er niet. Dus ik vroeg waar hij was. Bleek dat hij niet kon komen, omdat hij moest werken. We trainen elke dag, op woensdag en vrijdag twee keer. Maar die tweede keer is alleen met de profspelers en de jongens die kunnen. De rest traint ook wel minimaal een keer per dag. We hebben een selectie van 24 man en de eerste 12 hebben echt een goed niveau, die kunnen mee in de Keuken Kampioen Divisie. Maar van de rest merk je wel echt dat het niveau minder is. Ook minder dan HHC Hardenberg, waar ik heb meegetraind."
Het is om die reden dat Marinus op twee gedachten hinkt als het aankomt op de professionaliteit in Luxemburg. "De ene keer denk ik: ja, het is gewoon een profclub en je hebt dezelfde dingen als in Nederland. De andere keer denk ik: waar slaat dit op? Dit kan toch niet?" De stadions ('een lange tribune met verder alleen staanplaatsen') zijn bijvoorbeeld niet te vergelijken met Nederland. "We hebben ook geen krachthonk. Wel een ruimte met matjes en gewichten. De rest is allemaal goed en de velden waarop we trainen zijn weer veel beter dan in Nederland." Als iemand het kan relativeren, is het inmiddels Marinus wel. "Het is ook hoe je er zelf in staat. Ik heb gedacht: ik kan me hier ontzettend druk over maken, maar ik kan er ook het beste van maken. Ik had een jaar geen club gehad en daarvoor weinig gespeeld. Dus het hangt af van je mindset. Als er geen faciliteiten zijn om krachttraining te doen, kan ik ook lid worden van een Basicfit. Dan kan ik in Nederland, België en Luxemburg gaan sporten. Het is maar net hoe je er naar kijkt, anders ga je je misschien wel irriteren."
Marinus - die overigens net over de Belgische grens een appartement heeft gevonden omdat Luxemburg in zijn woorden 'bizar duur' is - speelde twee weken geleden tegen FC Victoria Rosport zijn eerste officiële wedstrijd sinds 22 september 2019, toen hij bij FC Emmen als invaller binnen de lijnen kwam tegen Feyenoord. "Ik ben zo blij dat ik weer kan voetballen, dat maakt heel veel goed", zegt hij met een glimlach. Luxemburg en Differdange moeten het startpunt vormen voor de tweede fase van zijn carrière. "Ik wil wel zo snel mogelijk op professioneel niveau voetballen, snap je? Als ik twee maanden geleden bij een club zou komen, zou ik moeten zeggen: 'Hey, ik ben Wouter Marinus. De afgelopen drie jaar heb ik veertien wedstrijden gespeeld en ik wil hier graag komen voetballen'. Daar staat een club niet om te springen. Als ik hier daadwerkelijk wedstrijden ga spelen, kom ik anders binnen. Met die insteek doe ik dit. Terugkeren in de Eredivisie zou wel als een ultieme revanche voelen. Maar of dat nu via de tweede divisie van Frankrijk of België is, maakt dan niet uit. En als ik hier uiteindelijk nog vijf jaar voetbal, vind ik het ook wel prima."
