'Frenkie de Jong en Nouri waren echt mijn meest talentvolle ploeggenoten'
Door Jordi Tomasowa
Sanniez had afgelopen seizoen een belangrijk aandeel in de promotie van NEC naar de Eredivisie. Het was direct het laatste wapenfeit van de 25-jarige verdediger in Nijmegen, want ondanks een gesprek over contractverlenging, bereikte hij met de club uiteindelijk geen overeenstemming. In augustus volgde er op de slotdag van de transfermarkt een stap naar het Sloveense NK Celje. We WhatsAppen Sanniez en wat direct opvalt is zijn profielfoto: een afbeelding van Abdelhak Nouri die zijn doelpunt viert tijdens zijn debuutwedstrijd tegen Willem II. "Nouri is een hele goede vriend van me", geeft Sanniez aan. Naast het voetbal facetimeden we ook vaak. Ik heb ook een goede band met zijn familie, dus ik stond er wel dichtbij. Tot de dag van vandaag is het nog steeds wel moeilijk als ik hem zie of zijn familie spreek. Ik denk wel dat dit het moeilijkste is wat ik heb meegemaakt bij Ajax", doelt de voormalig Ajacied op de hartstilstand waardoor Nouri in 2017 werd getroffen en blijvende hersenschade opliep.
Het dragen van rugnummer 34 bij NEC en NK Celje is een eerbetoon aan Appie en de afbeelding op zijn telefoon zorgt ervoor dat Sanniez nog altijd aan hem denkt. "Het is extra mooi dat ik de landstitel met Jong Ajax (in het seizoen 2017/18, red.) aan hem heb kunnen opdragen. Ik had dat sowieso in mijn hoofd. Als we het doen, doen we het voor hem. Ik was er blij mee en trots op. Op dat moment wist ik gewoon dat ik aan de wereld moest laten zien hoe ik erin sta, waarvoor ik het heb gedaan. Het was niet eens voor mezelf, het was meer voor hem. Dat ik elke dag een aandenken aan hem had." Het talent van Nouri staat voor Sanniez buiten kijf. "Hij en Frenkie de Jong waren echt mijn meest talentvolle ploeggenoten, zij staken erbovenuit en Donny van de Beek er net onder", laat de verdediger weten. "Ik speelde altijd een lichting hoger met Jaïro Riedewald, Anwar El-Ghazi, Queensy Menig, Sheraldo Becker, Elton Acolatse en Ricardo Kishna. Dat was een hele talentvolle lichting."
Zelf werd Sanniez in 2008 door Ajax gescout. Toen hij hoorde van de Amsterdamse interesse, hoefde hij niet lang na te denken om de overstap van Zeeburgia naar de jeugdopleiding van Ajax te maken. "Ik denk dat ik iets van drie, vier maanden heb meegelopen, waarna ik te horen kreeg dat ik werd aangenomen door de club. Ik kende Shaquill Sno, Leeroy Owusu al, en Queensy Menig, hij is een hele goede vriend van me. Ik kwam in de D2 (Onder 12, red.) terecht waar ik direct goed werd opgevangen, dus ik had niet echt moeite om me daar aan te passen."
Sanniez speelde in totaal tien seizoenen in de opleiding van Ajax en heeft naar eigen zeggen warme herinneringen overgehouden aan deze periode. "Voor mij zelf is mijn verleden bij Ajax fantastisch geweest. Ik heb me altijd goed gevoeld en heb er veel geleerd, met de beste trainers mogen werken. Ik heb geleerd om met druk om te gaan, zodat je in topwedstrijden nog steeds blijft presteren." In de gerenommeerde jeugdopleiding besefte hij al snel dat hij een voorbeeld was voor anderen. "Iedereen kijkt naar jou van: oké, je speelt bij Ajax. Dat is geweldig natuurlijk, maar jij zelf beseft het niet echt zo. Je hebt er een andere kijk op dan de mensen van de buitenwereld. Zij hebben meer verwachtingen, kijken naar elke stap die je maakt, dus je moet snel echt bewust zijn van de dingen die je doet en hoe je jezelf presenteert naar de buitenwereld."
Met het grotendeels doorlopen van de Amsterdamse jeugdopleiding, volgden er logischerwijs ook meerdere hoogtepunten. "In de C2 (Onder 14, red.) werden we ongeslagen kampioen. Toen speelden we drie keer gelijk en de rest van de wedstrijden wonnen we, dat is wel iets wat me altijd is bijgebleven. De Future Cup heb ik drie keer mogen spelen, volgens mij is Ünüvar de enige andere speler geweest die dat ook heeft mogen doen. In de A1 (Onder 19, red.) speelde ik in een geweldig team de Youth League en mijn mooiste ervaring is natuurlijk die landstitel met Jong Ajax, dat is iets wat niemand ooit had durven dromen."
De geboren Amsterdammer loopt na het kampioenschap met Jong uit zijn contract en kiest vervolgens voor een transfervrije overstap naar NEC. Andere aanbiedingen legt Sanniez resoluut naast zich. "Voor mijn gevoel was het nog te vroeg om naar het buitenland te gaan. Ik wilde me graag ontwikkelen in Nederland. Ik dacht: als ik bijvoorbeeld bij NEC terechtkom, dan kom ik in een andere omgeving, ga ik waarschijnlijk alleen wonen. Dan leer je ook dingen buiten het voetbal om. Dat was voor mij toch wel de prikkel om uiteindelijk voor NEC te kiezen." Waar Sanniez in zijn eerste seizoen in Nijmegen onbetwiste basisspeler is, moet hij het in het tweede jaar doen met een reserverol. "Ik ben niet de persoon die de boze jongen uit gaat hangen. Ik maak gewoon het beste ervan. Soms kom je gewoon niet in een winnend elftal dan moet je geduldig kunnen blijven. Je hoofd omhoog houden en denken: ik heb mijn kwaliteiten, als het niet wordt gezien op de trainingen, dan moet ik mezelf tijdens invalbeurten laten zien."
In het derde en laatste jaar maakt Sanniez er 'het beste van'. De verdediger zit een groot gedeelte van het seizoen op de bank, maar komt vlak voor het einde van de competitie in het elftal van trainer Rogier Meijer terecht en speelt uiteindelijk alles in de gewonnen play-offs. "Daar ben ik heel blij mee. Uiteindelijk kwam mijn kans en toen liet ik zien wat ik kon. Dat was ook op een andere positie, centraal achterin, waar ze me eigenlijk niet kennen. Voor mij is dat altijd een vertrouwde positie geweest, dus het was ook wel leuk om anderen te verrassen dat ik dat ook kan. Dat ging gewoon heel goed en ik had alle vertrouwen van de trainer, de stafleden en van bovenaf. Zo heb ik het goed kunnen afsluiten."
Sanniez kwam er zelf in de onderhandelingen niet uit met NEC, waardoor een stap voor de verdediger naar de Eredivisie uitbleef. "Ik was eigenlijk gepromoveerd met Jong Ajax en deed dat vervolgens daadwerkelijk met NEC. Het waren twee mooie prestaties, dus ik vond dat ik klaar was voor een Eredivisie-club. Dat kwam er niet van, wat ik jammer vond." Een buitenlands avontuur genoot niet zijn voorkeur, maar Sanniez had wel voor ogen om een stap hogerop te maken. "Ik dacht: dan moet ik misschien toch over de grens kijken. De transfer naar NK Celje is tot stand gekomen via mijn zaakwaarnemer. Hij kwam met een goed voorstel, maar ik was er niet gelijk op ingegaan. Ik kreeg het voorstel een beetje richting het einde van zomerse transferwindow en toen kwamen er drie, vier andere clubs die interesse toonden. De laatste dagen waren wel lastig voor mij, omdat ik veel moest nadenken. Het was niet makkelijk om in twee dagen zo'n beslissing te nemen."
Heb je van tevoren nog informatie bij andere spelers die actief zijn in Slovenië of er gespeeld hebben?
"Ik heb met Mitch Apau gesproken. Hij heeft gespeeld bij NK Olimpija, zij spelen in de hoofdstad Ljubljana. Ik heb hem gevraagd hoe het er in Slovenië aan toegaat. Hij vertelde me positieve verhalen. Uiteindelijk heb ik gewoon de keuze gemaakt en ging ik er voor. Ik was niet bezig met de consequenties. Ik was overtuigd: ik ga naar het buitenland en doe mijn uiterste best. Ik had het gevoel dat ik deze stap ook voor mezelf moest maken, voor mijn eigen ontwikkeling als persoon. Ik had ook net een zoontje gekregen, dus het was toch wel lastig om uit Nederland te vertrekken, maar ik zei ook tegen mezelf dat ik het ook voor hem deed. Familie en vrienden zijn er ook voor hem, dat gaf me de doorslag om te gaan."
Merk je een groot verschil met Nederland?
"Wat voor mij wel bijzonder was toen ik in Slovenië kwam, was dat ik in de de eerste drieënhalve maand eigenlijk geen donker persoon heb gezien. Dat was voor mij een beetje apart. Ik had verwacht dat er, laat ik zeggen tien procent aan donkere mensen hier zouden zijn, maar die heb ik niet gezien. Dat was voor mij even schakelen, niet eens negatief. In de loop van de tijd kwam hier wel verandering in. Als je uit Nederland komt, wat heel multicultureel is, dan is dat toch wel anders op het moment dat je in Slovenië terechtkomt."
"Slovenië is natuurlijk geen Nederland. Ik heb in zeven, acht maanden al drie trainers gehad, dus het is niet makkelijk geweest. Je krijgt opeens te maken met een ander persoon. M'n eerste trainer was redelijk op mij ingespeeld. Hij praatte Engels met me zodat ik de dingen begreep, maar dan komen er andere trainers die daar bijvoorbeeld niet de behoefte aan hadden. Dan moet je schakelen en dingen gaan vragen en proberen om met hen meer contact te zoeken. Dat is ook iets wat best wel lastig is en best wel onderschat wordt, want ik ben niet de enige buitenlander bij NK Celje, maar het voelde wel zo omdat ik heel laat pas aansloot."
Zijn er ploeggenoten die je goed hebben opgevangen?
"Er zijn wel jongens die mij in de eerste dagen goed hebben opgevangen, maar het blijft toch anders. Ik heb eerst vooral mijn ogen uitgekeken, kijken hoe dingen gaan. De cultuur is natuurlijk anders. Je moet eerst eigenlijk een beetje leren hoe de dingen gaan voordat je echt kan aansluiten bij een groepje, om erbij te horen. Het was voor mij een beetje moeilijk om te zoeken en te vinden waar ik precies bij pas. Het zijn wel gewoon goede, lieve jongens die me willen helpen. Toen ik hier net was, was het ook niet zo dat ik direct speelde. Ik moest wennen aan de club, de spelers, hoe ze tactisch willen spelen. Ik moest aan heel veel dingen wennen voordat ik betrokken raakte in het team. Het is niet dat je hier komt en denkt dat je gelijk kan meedoen."
Is het voetbal in Slovenië eigenlijk ook een stuk fysieker dan in Nederland?
"Ja, er wordt hier voor mijn gevoel veel minder gevoetbald en er wordt vaak de lange bal gehanteerd. Dan moet je hopen dat een bal goed valt. Dat is voor mij ook iets wat ik in Nederland niet heb geleerd, dus dat is iets wat ik bijleer. Als we van achteruit opbouwen, weet ik wat ik moet doen, maar bij vechtvoetbal wordt er iets anders gevraagd. Dat kennen we in Nederland niet echt. Als je een complete voetballer wil worden, denk ik dat je dat ook nodig hebt."
Volgens Sanniez zijn de faciliteiten bij NK Celje prima, maar niet te vergelijken met Nederland. "Het is oneerlijk als je het vergelijkt met Ajax. Ik ben geen moeilijke jongen. Ik heb gespeeld bij Amstelland en Zeeburgia, dus ben het gewend om niet veel te hebben. Omdat ik tien jaar bij Ajax heb gespeeld, betekent dat niet dat ik een verwend jochie ben en niet weet hoe dingen kunnen zijn etcetera. Ons stadion is best groot, en dat geldt ook voor enkele andere clubs uit de competitie. Vanwege corona zat het stadion niet altijd vol. Niet iedereen wilde testen, dus het aantal supporters valt een beetje mee sinds ik hier ben. Ze komen langzamerhand wat meer en we hebben natuurlijk ook een harde kern die achter ons staat." Sanniez laat weten dat er in de stad Celje ook iets meer leven komt nu er minder coronamaatregelen zijn. "Er zitten veel mensen buiten op een terrasje. In Celje is het heel rustig. Waar kan ik het mee vergelijken? Het lijkt een beetje alsof ik in Purmerend woon. Ik woon precies tegenover een politiebureau en ik heb de sirenes in de maanden dat ik hier ben maar vier keer gehoord."
Sanniez omschrijft Slovenië als een heel vreedzaam land met lieve mensen, maar wie meer reuring wil kan volgens de verdediger beter een bezoek brengen aan de hoofdstad Ljubljana, dat zo'n 75 kilometer van Celje ligt. "Ljubljana is gewoon een leuke stad waar je heel veel kunt doen. Er zijn Chinese en Turkse restaurants of een Nederlands pannenkoekenhuis. Ljubljana is meer multicultureel dan Celje." Wanneer hij één of twee vrije dagen is, is Sanniez zo nu en dan in de Sloveense hoofdstad te vinden en dat zal in de toekomst waarschijnlijk nog wel vaker het geval zijn, aangezien voormalig ploeggenoot en vriend Damian van Bruggen recent bij NK Olimpija tekende.
Het liefst brengt Sanniez zijn vrije tijd echter in eigen huis door. "Ik moet zeggen dat ik van nature een saai persoon ben", zegt hij lachend. "Ik kijk series en films, daar heb ik genoeg aan. Ik kan de hele dag binnen zitten. Af en toe ga ik wandelen. Welke series en films ik de laatste tijd gekeken heb? The Tindler Swindler, I Am Georgina, over de vrouw van Cristiano Ronaldo en nu ben ik bezig Power van 50 cent en Top Boy. Ik moet nog heel veel kijken hoor, ik heb nog een hele lijst." Voor Sanniez is het contact onderhouden met familie daarentegen ook belangrijk. "Mijn Familie komt zo nu en dan wel langs als het lukt. Voor de rest facetime ik veel met neven, vrienden en mijn kind. Het lijkt daardoor ook niet alsof ik ver weg ben van hen, het is het ook maar anderhalf uur vliegen." De verdediger is blij dat hij onlangs twee dagen terug naar Nederland kon. "Dat was ook wel fijn om iedereen even te zien. Om weer even Nederlandse lucht in te ademen en in je vertrouwde omgeving te zijn. Dat heeft er voor gezorgd dat ik weer met een goed gevoel naar Slovenië ben afgereisd, met nieuwe energie."
Die nieuwe energie zal hij nodig hebben tijdens het slot van het seizoen, waarin Celje zich veilig moet spelen. De kampioen van het seizoen 2019/20 heeft echter nog marge: de ploeg staat momenteel zes punten boven de nacompetitiestreep met nog evenzoveel wedstrijden te gaan. Alhoewel Sanniez het goed naar zijn zin heeft bij Celje, is de Sloveense club nog niet zijn plafond. "Ik probeer alles uit mezelf te halen om hoog te eindigen in het voetbal. Ik kan nog veel beter. Overal waar je komt of voetbalt is een plek om jezelf te ontwikkelen en te leren. Hier heb ik ook dingen geleerd die ik in Nederland nooit zou leren, dat is ook fijn voor de toekomst. Ik vrees nu ook niet meer voor een ander buitenlands avontuur. Ik weet nu wat ik kan verwachten. Of een terugkeer op de Nederlandse velden in de toekomst ook tot de opties behoort? Jazeker, ik sta altijd open voor Nederland, daar is alles voor mij begonnen. We zullen het ziet wat de toekomst brengt, misschien keer ik eerder terug dan verwacht."
