Arsène Wenger - Topcoach met gebreken
We spoelen weer dertien jaar vooruit, terug naar het heden. Terugkijkend op ruim een decennium Arsène Wenger kan geconcludeerd worden dat de flamboyante Fransman een heuse revolutie heeft ingezet, zowel op als buiten het veld. Er is onder het regime van Wenger een gloednieuw stadion verrezen en een ultramodern trainingscomplex gerealiseerd. De jeugdopleiding is volledig omgegooid en produceert nu talent aan de lopende band, terwijl Arsenal er financieel beter voor staat dan welke Engelse club dan ook. Wenger's ploegen spelen een aantrekkelijk en herkenbaar type voetbal, bovendien zijn in die dertien jaar toch een fors aantal grote prijzen binnengehaald.
Ondanks al dat moois beginnen de twijfels nu toch toe te nemen. In het Emirates Stadium staat nog altijd een lege prijzenkast; de afgelopen jaren wisten Wenger's manschappen lang mee te doen om de prijzen, maar kwamen ze uiteindelijk toch net iets tekort. De frustratie groeit, en na een uitgebreide analyse kom ik, en velen met mij, tot de conclusie dat Arsène Wenger de club niet meer verder kan brengen.
De Fransman heeft vooral buiten het veld een ongekende staat van dienst. Arsenal is onder zijn bezielende leiding een topclub geworden én gebleven, ondanks het gebrek aan financiele stootkracht. Juist daar ligt de kracht van Wenger, maar juist op dat gebied is de club nu waar het wil zijn. Alles buiten het veld klopt, alle ingrediënten om uit te groeien tot een van 's werelds beste clubs zijn aanwezig. Het enige wat de club nu nog afremt, is Arsène Wenger zelf. Le Prof is een fantastische manager, maar schiet tekort als trainer.
Één van de meest opvallende gebreken is zijn matige beleid op het gebied van man-management. Conflicten met dragende spelers als Kolo Touré, William Gallas, Emmanuel Adebayor en publiekslieveling Ashley Cole werden in de doofpot gestopt, waardoor die situaties zo uit de hand liepen dat Cole, Touré en Adebayor moesten vertrekken, terwijl Gallas het aanvoerderschap moest inleveren. Beoogd aanvoerder Gilberto Silva moest via teamgenoten vernemen dat hij na zijn blessure zijn basisplaats was verloren aan Mathieu Flamini, die zelf een jaar later vertrok via het Bosman-arrest. Jens Lehmann werd na twee matige optredens vervangen door Manuel Almunia, zonder dat die eerste de kans kreeg zich te herpakken of zelfs maar voor zichzelf op te komen. Dit waren allen loyale en trouwe spelers die op een nare wijze de club zijn uitgewerkt.
Ook op het gebied van tactiek schiet Wenger meer dan eens tekort. De achterban moet week in week uit aanzien hoe Arsenal op dezelfde manier wankelt, en vaker wel dan niet ten onder gaat. De kwetsbaarheid door de lucht en de concentratieproblemen zijn niet nieuw, maar al sinds 2006 overduidelijk aanwezig. Niet zelden werd de trouwe fanbase versterking en verbetering beloofd, maar vaak zag Wenger daar toch vanaf, met als reden dat de groei van jonge spelers niet belemmerd moest worden. Een geldige reden waar de achterban mee zou kunnen leven, ware het niet dat er geen sprake meer is van groei bij die jonge spelers. Deze groep is al vier à vijf jaar actief op het hoogste niveau, het enige wat nog ontbreekt in de ontwikkeling van de huidige selectie is het winnen van prijzen. Na vier jaar droogte moet het duidelijk zijn dat deze groep een groot gebrek aan winnaars heeft, maar Wenger weigert in te grijpen. Grote veranderingen zijn niet nodig, de gebreken zijn voor iedereen met een klein beetje verstand van voetbal te ontdekken. De Fransman prefereert de ontwikkeling van zijn spelers boven clubsucces op het veld.
Niet alle malheur valt te wijten aan het huidige beleid van Arsène Wenger. De problemen in de omgang met de spelers zijn, net als de huidige problemen op het veld, niets nieuws. In de goede jaren had Arsenal al last van discipline problemen. Rode kaarten waren, ook in de kampioensjaren, de orde van de dag en wie kan zich die grootschalige vechtpartijen met Manchester United niet herinneren? Ook op het gebied van tactiek is Wenger nooit de sterkste geweest, getuige de dramatische Europese prestaties. Niemand in Engeland wist hoe de Invincibles te bespelen, maar zodra er tegen continentale clubs met andere tactieken en spelopvattingen gespeeld moest worden, gaven spelers en manager zelden thuis.
Wenger is altijd zichzelf gebleven, altijd die flamboyante, principiële man. Hij is, meer dan terecht, zeer geliefd bij spelers en fans. Hij heeft altijd zijn gebreken gehad, maar heeft in het verleden ontzettend veel voor de club betekend. Echter vraag ik me nu af of hij dat in de toekomst ook nog kan doen. De rek lijkt er uit, de nadruk komt meer en meer te liggen op de negatieve aspecten en al het moois dat Wenger ons gegeven heeft komt in de verdrukking. Hij kan als scout, trainer of technisch directeur nog altijd van grote waarde zijn voor Arsenal, maar als manager lijkt het beste er wel van af. Wellicht is het tijd voor een frisse wind; in het voetbal is stilstand achteruitgang.