De kansloze jeugd van Liverpool
Stephen Warnock, Niel Mellor en dat is het wel zo'n beetje als het gaat om spelers van Liverpool die in de 21e eeuw nog de overstap hebben kunnen maken van de reserves naar de grote mannen. Het moment waarop het fout is gegaan is makkelijk te vinden. Eerder in de maand van het debuut van Steven Gerrard besloten Roy Evans en Gérard Houllier dat hun samenwerking niet langer stand kon houden en werd het trainerschap voor de volle 100% overgedragen aan de Fransman. De Fransman besloot in de zomer van 1999 er een contigent aan Britten uit te gooien, waartussen niet de minste zaten. David James en Paul Ince werden verkochte en de eerder genoemde Steve McManaman mocht zelfs gratis en voor niets de Golf van Biskaje overvliegen om in Madrid uit te komen. Er werden vervangers gehaald waarbij nogal vraagtekens gezet konden worden. Sammi Hyppiä (Willem II), Sander Westerveld (Vitesse) en Eric Meijer (Bayer Leverkusen) brachten een Nederlands tintje naar Engeland, maar van de zeven aankopen konden uiteindelijk alleen Hyppiä,Dietmar Hamann en Vladimir Smicer het publiek bekoren. Meijer scoorde in twee seizoenen geen een keer in de competitie en Westerveld kon niet laten zien waarom hij beter was dan David James. De andere twee aankopen Stephane Henchoz en Djimi Traore kregen vaker hoon dan lof.
Nog een jaar later vloeide er meer en meer Britse spelers weg van de Mersey. De buitenlandse aankopen deden het aardig, maar waren binnen twee jaar toch allemaal weer verdwenen. Omdat Houiller meer bleef kopen dan dat er verkocht werd zat de selectie bomvol en was doorstromen vanuit de jeugd een haast onmogelijke taak. Liverpool werd een handelshuis, goede spelers en slechte spelers kwamen langs, de resultaten waren soms uitzonderlijk goed, maar tegelijkertijd uitzonderlijk slecht. Zo pakte Liverpool in 2000/2001 drie prijzen (de League Cup, UEFA-Cup en de FA-Cup), maar konden ze niet meedoen voor de titel en eindige ze nog maar net derde op elf punten van Manchester United. Nadat Liverpool nog drie jaar doorhobbelde met Houllier, werd in mei 2004 een einde gemaakt aan de samenwerking die zo succesvol en toch zo slecht was gebleken gedurende vijf jaar.
Rafael Benítez, de wonderdokter van Valencia, was de volgende buitenlander. Hij zette gelijk de toon door twee Spanjaarden mee te nemen. Xabi Alonso en Luis Garcia bleken gelukkig voor hem niet te minste om uit te kiezen, maar ook dit seizoen leek een seizoen te worden dat desastreus zou eindigen. Een straatlengte achter stond Liverpool op Chelsea van wie het ook al de Carling Cup finale werd verloren, zelfs een vijfde plek in de competitie dreigde. Niets of niemand hield nog rekening met een positieve wending, maar die kwam toch. De waarschijnlijk bekendste zes voetbalminuten ooit en een knotsgekke penaltyreeks redde Benítez van een kort verblijf in England.
Benítez werd uitgeroepen tot volksheld en terecht. Wat niet terecht was, was dat Benítez het idee had dat hij door kon op de weg van Houllier. Hij haalde karrenvrachten Spanjaarden en Spaanstaligen binnen en gaf de jeugd geen kans. Liverpool is op de laatste tien jaar een van de velen voorbeelden van hoe je miljoenen kan uitgeven zonder dat je iets investeert in de regionale jeugd. De meeste Britse reserve teams met Liverpool voorop, zitten vol met buitenlandse spelers die geen toegevoegde waarde hebben. Jordi Brouwer (van Ajax) en Vincent van Weijl (AZ) spelen voor het reserve team van Liverpool, Jordi Brouwer werd bij Ajax niet eens goed genoeg bevonden om de stap naar de beloftes te maken. Wat moet hij dan later op Anfield?
Bijna een jaar geleden, iets meer dan tien jaar na Gerrard's debuut, kon ik een keer opveren. Er was weinig om op te veren geweest gedurende die wedstrijd. PSV had met een 1-3 achterstand geen uitzicht meer op een Europeesvoetbal na de winterstop, jammer maar helaas. Dan meldt er zich een kleine kale jongen aan de zijlijn. Jay Spearing, een echte Brit uit de eigen jeugd van Liverpool gaat het veld in komen. Ik weet niet wat ik hoor. Nog minder dan vijf minuten later val ik haast flauw van verbazing als ene Martin Kelly zich langs de zijlijn meldt. Weer een speler, een Britse speler, uit de eigen jeugd van Liverpool!
Inmiddels zijn we bijna weer een jaar verder, bijna elf jaar geleden debuteerde Gerrard, Jay Spearing heeft inmiddels vijf officiële duels gespeeld, Martin Kelly twee. Spelers als Emiliano Insua, Andrea Dossena, Sotirios Kygriakos, Phillip Degen en Lucas Leiva krijgen de voorkeur. Een Argentijn, een Italiaan, een Griek, een Zwitser en een Braziliaan. De tweede ronde van de Champions League lijkt een utopie na slechts vier wedstrijden en de titel is weer eens ver en ver weg. De huidige zesde plek zou bij de eindafrekening 'slechts' recht geven op UEFA-Cup voetbal, in de League Cup doet Liverpool ook al niet meer mee. Wie o wie geeft de kansloze jeugd van Liverpool een kans?
