Zwitsers talent bij Arsenal: Wengers vooruitziende blik
Zwitserland heeft al jaren een matige voetbalcompetitie. Het ontbreekt ze gewoon aan grote clubs en groot geld, en visionaire managers. Sommige landen zouden dan talent proberen te importeren, zoals in Nederland veel gebeurt. Zwitserland besloot echter dat de beste manier om de competitie beter te maken het opleiden van talent was. Van het team dat zondag het WK won speelden er weinig in het buitenland, en dat is op lagere leeftijdniveaus ook zo. Dat is echter aan het veranderen. Steeds meer clubs merken dat Zwitserland heel veel getalenteerde jonge spelers heeft. En Wenger was het eerst.
Het team dat het WK won, was zeer gebalanceerd. Het team had drie echte 'toptalenten': Nassim Ben Khalifa, de snelle aanvaller van Grasshoppers met een fluwelen techniek en een dodelijke efficiëntie, Haris Seferovic, ook van Grashoppers, was de afmaker, en topscoorder van het team, en Sead Hajrovic, de centrale verdediger, die ondanks zijn jonge jaren (hij is net zestien) bijna alle wedstrijden speelde. Hajrovic was deze zomer Wengers eerste Zwitserse aankoop.
Hajrovic is een zeer gecultiveerde centrale verdediger. Ook hij is afkomstig van Grashopper in Zurich. Arsenal betaalde ongeveer 300.000 euro voor hem. Van afkomst is hij een Bosniër en hij is daar nog steeds speelgerechtigd. Hij kwam afgelopen zomer over naar Engeland en is daar meteen een succes. Met zijn 1.83m is hij niet de langste, maar zijn intrinsieke fysieke kracht valt meteen op: het is een beer van een vent en hij springt hoger dan Vermaelen. Maar dat moet je niet laten afleiden. Hij heeft een heel goede techniek, en speelt voor Zwitserland regelmatig centraal in het middenveld, omdat hij zo goed kan passen, en zo koel blijft. Niet dat hij schuwt voor een tackle: het is een harde verdediger. Bij Arsenal is hij de partner van Ignasi Miquel bij de onder-18s: een goede combinatie, de een valt de bal aan (Miquel) en de ander gebruikt zijn spelinzicht om af te wachten (Hajrovic). Hij kan echter ook als back spelen, zowel links als rechts. Multifunctioneel zijn is op jonge leeftijd handig, zo ontwikkel je beter. Gezien zijn enorme talent en de rol die hij bij Arsenal en bij Zwitserland heeft, is het eigenlijk een wonder dat hij per ongeluk gescout is, toen men bij Arsenal keek naar een ander talent: Martin Angha.
Angha wordt binnen Zwitserse grenzen beschouwd als het grootste nationale talent. Pas vijftien, hij speelt op dit moment voor FC Zurich, en is de aanvoerder van de onder-16s die vorig jaar de prestigieuze Nike Cup won van grotere teams als Grasshopper en Basel. Toen was hij binnen Arsenal al lang bekend. Angha is een gigantische vent. Ondanks dat hij nog steeds groeit zit hij nu al tegen de 1.90m en hij is pijlsnel: tijdens zijn eerste weken training bij Arsenal won hij regelmatig sprints van Gaël Clichy. Een technische en gigantische centrale verdediger, Angha heeft een prachtige diepe pass en neemt voor zijn club altijd de penalties en vrije trappen. Bij corners is hij zelf het gevaar: tegen Arsenal heeft hij al gescoord. Dat was voor Arsenal genoeg bewijs: aankomend januari komt hij definitief over, omdat hij dan 16 wordt. De nationale aanvoerder onder-16 heeft een lang gesprek gehad met Wenger en dat was voor hem meer dan genoeg. Om het grootste talent van een goed land te hebben is een mooie coup, vooral omdat Angha door Bayern, Chelsea, Manchester United en Barcelona gewild was.
Nog twee talenten zijn deel van de Arsenal academie. Elton Monteiro is een keiharde, snelle en getalenteerde vijftienjarige linksachter die overal in het middenveld en de verdediging kan spelen. Binnen Zwitserse grenzen een beetje onbekend, vooral omdat hij niet zo opvalt als anderen. Het is wel een international, maar niet een ster. Gilles Grimandi en Boro Primorac, Wengers vertrouwde talentspotters, zagen in hem echter een goed prospect. Zijn stijl is heel typerend voor een speler die op jonge leeftijd groot en sterk was: krachtig, met veel loopacties en een 'all-action' stijl met veel tackles en voorzetten. Door zijn goede techniek en multifunctionele achtergrond zal zijn fysieke voordeel voor hem nooit een nadeel worden zoals dat voor veel jongelingen wel is. Een goede vriend en nationaal teamgenoot van Angha, ook Monteiro komt deze winter over om definitief bij Arsenal te gaan spelen. Linksachter heeft hij veel concurrentie, ook van een andere Zwitser.
Stefan Marinkovic is een vijftienjarige speler die de gehelde linkerflank kan beslaan. Een snelle, opvallend magere speler met een lang lijf, Marinkovic is van Servische afkomst en goede vrienden met Hajrovic. Hij speelde deze zomer wedstrijden tegen Chelsea en Ipswich en maakte een goede indruk. Er is nog niet veel bekend over deze jongen, die aankomende weken nog meer bij Arsenal traint voordat hij officieel speler gaat worden van Arsenal. Bij zijn club, FC Lucerne, is hij een steekhouder en ook hij is international. Met deze twee spelers zie je trouwens een trend komen: Arsenal stapt af van de kleinere, agiele backs, en stapt over op langere, sterkere backs die ook goed passen. Andere zulk spelers van Arsenal zijn Cedric Evina en Pedro Botelho.
Wat is het met de Zwitsers dat het zulke goede spelers maakt? Ze hebben veel buitenlanders, en het is een welvarend en veilig land. De nadruk ligt er op techniek, maar veel spelers zijn fysiek erg sterk. Dat helpt allemaal. Maar soms heb je gewoon een goede generatie, en daar moet je op anticiperen. Dat kan door de scouten, en door te weten wat je doet. Binnen Arsenal vormen de Zwitsers na de Britten de grootste fractie, na deze vier aankopen. Dat zegt wel wat. Zwitserland kent nu goede tijden, en Wenger en zijn scouts zagen dat als eerst aankomen.
