Ferguson kan blijkbaar, zeker in Nederland, niets goed doen
Hij wordt verweten arrogant, onbeleefd en hypocriet te zijn en velen nemen zelfs de woorden vreselijk, vies of afschuwelijk in de mond, alsof het om de eerste de beste kindermoordenaar gaat. Als je dan peilt naar de redenen achter die gevoelens, krijg je vaak een aantal vage antwoorden die op zowat elke Premier League-manager kunnen slaan. 'Hij klaagt vaak over scheidsrechters' hoor je wel eens. Of 'hij kan niet tegen zijn verlies'. Sommigen storen zich blijkbaar zelfs aan zijn overmatig kauwgomgebruik of de kleur van zijn neus. Maar het argument dat je het vaakst hoort, vooral bij Nederlanders, blijft nog steeds de manier waarop hij een aantal spelers behandeld heeft. Over die spelers, die volgens velen zouden weggelopen zijn of zelfs weggepest zijn, zal ik het wegens plaatsgebrek in een volgend stukje over hebben
Eerst en vooral zou ik iets willen zeggen over die kritiek op scheidsrechters die hij, zo lijkt het wel, bij elke verliespartij de wereld in stuurt. Die kritiek is er volgens mij om een aantal redenen, waarvan de grootste het afschermen van zijn spelers is. Niet alleen neemt het een hoop druk weg, maar door zo af te geven op de scheidsrechters, de FA of andere externe factoren creëer je iets wat in het vakjargon vaak een 'siege mentality' wordt genoemd. Een soort 'wij tegen de wereld'-gevoel dat vaak werkt om de spelers met de neuzen weer in dezelfde richting te krijgen.
Verder wil ik toch ook aangeven dat die kritiek op de scheidsrechter ook meestal gewoon terecht is. Waar de mensen een probleem mee lijken te hebben is de zweem van hypocrisie die er rond hangt als Ferguson klaagt over de scheidsrechters. Terecht wordt dan aangevoerd dat Man Utd waarschijnlijk minstens even vaak het voordeel van de twijfel krijgt dan dat ze benadeeld worden. Maar anderzijds moet ik de eerste manager die gaat klagen over fouten die in zijn voordeel werden gefloten wel nog tegenkomen. Ook het feit dat hij enkel commentaar geeft bij puntenverlies lijkt me niet zo onlogisch. Na winst vergeet je gewoon hoe goed of slecht de scheidsrechter was. Dat doet er op dat moment niet toe voor de winnende partij. Ferguson kan dan misschien wel een slechte verliezer lijken, persoonlijk vind ik dat niet noodzakelijk een slechte karaktereigenschap. Niet voor deze job. Het is net die mentaliteit die er volgens mij voor zorgt dat hij na al die successen nog steeds hongerig is naar meer.
De recente kritiek op de conditie van scheidsrechter Alan Wiley is echter een ander verhaal. Daar vind ik persoonlijk ook dat hij iets te ver is gegaan. Direct en zo publiekelijk de capaciteiten van een scheidsrechter in twijfel trekken is niet de beste manier om het probleem (als dat er al is) aan te pakken. Als hij echt vragen had bij Wiley's conditie had hij dat volgens mij beter intern kunnen aanklagen in plaats van het in een verhit interview met Sky Sports openbaar te brengen. Maar het feit dat Ferguson zich zelf ook haastte om zich te verontschuldigen doet me vermoeden dat de Schot zelf ook wel doorheeft dat hij hier te ver in is gegaan.
Dan die andere vaak gehoorde kritiek, die van het ontoelaatbaar behandelen van zijn spelers. Ferguson staat inderdaad bekend om zijn uitbarstingen die ondertussen de bijnaam 'hairdryer treatment' meekregen. Hierbij mag je denk ik Ferguson's afkomst niet vergeten. Hij groeide op in Govan, een voorstad van Glasgow die bekend stond om haar scheepswerven. Een harde en moeilijke plaats om op te groeien. Hij spendeerde heel wat tijd al voetballend op straat en daar heeft hij (moeten) leren van zich afbijten en voor zichzelf opkomen op een manier die misschien niet altijd even genuanceerd of zachtmoedig is. Ondanks zijn nette pak, mooie mantel en zijn riddertitel, het karakter van die Schotse straatjongen zal er altijd blijven inzitten.
Naar verluidt zou slechts één speler gespaard gebleven zijn van het gebrul van de Schot en dat was Eric Cantona. Hoe dit kwam weet ik niet. Was het omdat hij nooit iets had aan te merken op de Fransman? Lijkt me sterk. Lag het aan Cantona's karakter? Misschien, maar dan niet enkel zijn opvliegendheid. Roy Keane, die niet moet onderdoen voor Cantona's hevige temperament, kreeg bijvoorbeeld wel meer dan eens de wind van voren gedurende zijn carrière op Old Trafford.
Als er één talent is dat Ferguson ongelooflijk goed beheerst dan is het wel zijn mensenkennis. Hij weet ook perfect hoe mensen te kunnen motiveren, hoe er het beste uit halen. Hij zal volgens mij dan wel een gegronde reden hebben om zich bij Cantona toch anders te gaan opstellen dan bij de meeste andere spelers. Dat toont volgens mij ook meteen aan dat die uitbarstingen er niet zomaar komen uit onmacht of frustratie, maar in de hoop het beste uit een speler naar boven te brengen. Af en toe kan je dan misschien iemand tegenkomen die met dergelijke methodiek niet kan omgaan, maar dat blijkt dan toch eerder een zeldzaamheid te zijn.
Velen die dagelijks met hem werken en leven, de spelers, zijn familie en zijn vrienden zowel binnen als buiten het voetbal zijn echter altijd de eersten om zich lovend uit te spreken over de Schot zijn karakter, zijn behulpzaamheid, zijn medeleven en humor. Ferguson heeft heel wat goeie vrienden tussen de andere Premier League managers en wordt door zowat allen gerespecteerd. Waarom is het dan zo moeilijk voor vele fans om hem te respecteren? Wat is er bij Ferguson dat hem zo gehaat maakt? Komt het deels voort uit jaloezie? Is het zijn manier van doen? Zijn voorkomen? Of zijn het z'n uitspraken? Als iemand mij het antwoord kan geven, graag...
