Wenger heeft zijn buste in het Emirates Stadium ruim verdiend
Je hoeft geen geleerde te zijn om tot de conclusie te komen dat Arsène Wenger alles graag op zijn eigen manier doet. Oost-Indisch doof, zo zouden veel mensen de Fransman omschrijven. Een genie, maar wel een genie met grote gebreken. Ook ik heb in het recente verleden meerdere malen mijn twijfels gehad bij de geschiktheid van Le Prof als manager. Voor het grote publiek zijn de zwakke plekken in zijn elftal zonder enige moeite aan te wijzen. Welke Arsenal-fan voelt geen frustratie als Didier Drogba voor de zoveelste maal voor gevaar zorgt na een simpele lange bal van achteruit? Wie begint niet spontaan te beven als die kleine, fragiele spelertjes op een regenachtige avond een uitwedstrijd moeten spelen tegen de kerels van Stoke City of Sunderland? En wat te denken van al die keren dat de man tussen de palen weer eens opzichtig in de fout gaat?
Al sinds 2005 worden dit soort kritieken op de trainer en de club geuit, en dat is niet meer dan terecht. Het is nauwelijks voor te stellen dat Wenger als hoofdverantwoordelijke zo ontzettend veel krediet heeft opgebouwd en telkens weer de ruimte krijgt om te falen. De op zijn zachts gezegd eigenzinnige oefenmeester beschouwt het heropbouwen van de club als zijn project, zijn levenswerk, zijn magnum opus. Alles en iedereen die het daar niet mee eens is kan opzouten, it's my way or the high way.
Arsenal is een grote club met nog grotere ambities. Aan die ambities wordt al jaren niet meer voldaan, de ergernis wordt met het jaar groter en de twijfels nemen steeds verder toe. Daar waar elke vermogende club -en in die categorie valt Arsenal- de portemonnee trekt om dergelijke gebreken te verhelpen, wordt bij de club uit Noord-Londen nog altijd zorgvuldig op elke uitgaande pond gelet. Toch begint er langzaam maar zeker licht aan het eind van de tunnel te gloren.
Beetje bij beetje worden de problemen opgelost, de gaten gevuld en de gebreken verholpen. Na de introductie van Alexandre Song en Abou Diaby is het probleem van het fysiek zwakke middenveld verdwenen. Een ander zorgenkindje was altijd het kwetsbare verdedigende duo, maar met de komst van Thomas Vermaelen is er wederom een stap in de goede richting gezet. Er worden meer kopduels gewonnen en dankzij de winnaarsmentaliteit en het aggressieve spel van de Belg wordt nu ook het duel om de afvallende bal vaker gewonnen. Na al die nachtmerries die Peter Crouch, toch een plaaggeest van Arsenal, in zijn Liverpool-tijd heeft veroorzaakt was het opvallend om te zien dat diezelfde Crouch namens Tottenham Hotspur geen potten tegen de defensie wist te breken. Misschien nog wel de grootste issue was het gebrek aan ervaring. Er zijn twee manieren om dat te verhelpen. De eenvoudige manier is geroutineerde spelers aantrekken, de moeilijke manier is jonge spelers zelf ervaring op laten doen. Wenger opteerde aanvankelijk voor de tweede methode, maar heeft uiteindelijk toch enkele ervaren krachten aan het geheel moeten toevoegen. Andrei Arshavin, Thomas Vermaelen en Mikael Silvestre werden niet alleen vanwege hun (vermeende) kwaliteiten aangetrokken, maar ook hun ervaring is een belangrijke factor geweest.
Je kan dus stellen dat ook Wenger zich zeer goed bewust is van de gebreken van zijn spelersgroep. Hij kiest voor een andere manier om die problemen op te lossen, en dat is niet voor iedereen altijd even goed te verteren. Er is zeer veel geduld vereist en hoewel Arsenal enkele keren dichtmaal bij de hoofdprijs is geweest, vind ik dat als je realistisch bent, je moet concluderen dat de ploeg structureel nooit het vereiste niveau van de absolute top heeft gehaald. Het moment dat alles op z'n plaats valt kruipt weliswaar dichterbij, maar het blijft als geheel wel uiterst kwetsbaar. Het is zeker niet de meest eenvoudige methode om het einddoel te behalen. Of het de juiste is, zal nog moeten blijken.
Wél vind ik dat ongeacht hoe dit project afloopt, Wenger zijn buste in het Emirates Stadium ruim verdiend heeft. Al jaren kiest hij voor zijn eigen methode en zijn eigen principes, zich onderweg niets aantrekkend van de critici. De man heeft een doel voor ogen en werkt daar stoïcijns naartoe. Zijn manier van werken vereist zeer veel discipline, vindingrijkheid, creativiteit en doorzettingsvermogen. Natuurlijk willen we nou eindelijk eens een prijs in het Emirates Stadium zien, maar de situatie is op dit moment zeker niet zo hachelijk als veel mensen doen voorkomen. Je kan inderdaad je vraagtekens zetten bij zijn tactische keuzes, aankoopbeleid of management. Het is ook absoluut niet zeker dat The Gunners onder zijn bewind eindelijk de Champions League gaan winnen, maar hij heeft zijn strepen toch verdiend.
Arsenal is een principiële traditieclub en wat dat betreft past Wenger perfect in het plaatje. We kunnen helaas nog niet zeggen dat zijn werkmethode qua beoogd eindresultaat een succesvolle is, maar wel dat er een nieuwe standaard is gezet in een wereld waarin waanzinnige transferbedragen geen uitzondering meer zijn en onverantwoord beleid de norm is. Voor bijna alle clubs in de wereld is Arsenal een voorbeeld, en dat is best iets om trots op te zijn!
