PSV spekkoper van multicultureel Nederland
Het ultieme bewijs dat de gemiddelde (internet)voetbalfan geen enkele realiteitszin in zijn donder heeft. Als je een doorsnee Ajacied vraagt om het best mogelijke driemans middenveld in de Eredivisie te formeren zullen hoogstwaarschijnlijk de namen Demy de Zeeuw, Enoy Enoh en Ismail Aissati genoteerd worden. Gemakshalve vergeten ze dan het middenrif van de club uit de 'sporthoofdstad van Nederland', want met het huidige drietal beschikt PSV over een, voor Eredivisiemaatstaven, perfect middenveld: de belangrijkste linie in het hedendaagse voetbal.
Nadat Fred Rutten op non-actief werd gesteld door Schalke 04 werd snel duidelijk dat hij binnen afzienbare tijd de scepter zou gaan zwaaien in het destijds iets minder gemoedelijke Eindhoven. Rutten liet de financiële afwikkeling over aan zijn zaakwaarnemer en was in zijn hoofd alweer bezig met zijn volgende uitdaging: PSV naar de 22ste landstitel loodsen. Om dat ultieme doel te bereiken moest er aan enkele voorwaarden voldaan worden. De voorwaarden waar ik over spreek waren; Erik ten Hag de nieuwe assistent, Jan Wouters weg, een nieuwe rechtsback van formaat en de belangrijkste voorwaarde: het aantrekken van Orlando Engelaar.
Engelaar en Rutten blijkt een huwelijk zoals André Rouvoet dat zo graag ziet: ze zijn er voor elkaar door dik en dun. Hun relatie kwam tot wasdom bij nieuwbakken topclub FC Twente. Engelaar haalde onder de vleugels van zijn rots in de branding zelfs het hoogst haalbare voor een Nederlandse profvoetballer: het Nederlands elftal. Onder bondscoach en bewonderaar Marco van Basten was hij gedurende de ouverture van het vorige EK zelfs basisspeler. Onvoorstelbaar voor een speler die tot voor kort in de marge van het profvoetbal acteerde bij clubs als NAC Breda en Racing Genk. Het aansluitende seizoen werd een drama. Het Duitse voetbalpubliek, voornamelijk verzot van noeste werkers, slikte de stylist niet. Dat was wederzijds want zelfs de ingetogen Engelaar stak zijn onvrede ten aanzien van de aanhang niet onder stoelen of banken. Er was geen draagvlak om verder te gaan en hij vertrok, tezamen met zijn vertrouwenspersoon Rutten, al na één seizoen uit het Ruhrgebied.
Na regen komt zonneschijn zullen we maar zeggen. Deze dooddoener is meer dan ooit van toepassing op de Engelaar van dit seizoen. In het kielzog van Rutten kon de geboren Rotterdammer in de zomer van 2009 een contract tekenen bij de onttroonde kampioen. Ondanks het echec in Duitsland had ik direct het vertrouwen in deze transfer. Engelaar is een prachtvoetballer. Hij is niet de snelste, maar beschikt over een fantastische pass en een geweldige techniek. Laatstgenoemde eigenschap is een directe erfenis uit zijn tijd als Rotterdamse pleintjesvoetballer.
In het huidige PSV zijn de drie middenvelders van even groot belang. Ze hebben ook alle drie uitzonderlijke, complementaire en specifieke kwaliteiten. Zo is Affelay de meest balvaste voetballer van de Eredivisie. Hij rendeert mede daarom uitstekend in zijn rol als 'controlerende middenvelder' (een geweldige vondst van Rutten) bij PSV. In wezen is hij, zeker in de 'Mickey Mouse-league', geen controleur maar eerder een geweldig doorgeefluik. Doordat hij meesterlijk balvast en technisch bekwaam is komt het leer vrijwel altijd bij het volgende 'station'. Dat station wordt bemand door de eerder besproken Engelaar en de opgeleefde Bakkal. Laatstgenoemde is een middenvelder met een fantastische actieradius en een prima schot, in zowel het rechter als linker voet. Engelaar is specialist van de snelle omschakeling. Hij doet mij, met zijn one-time passes en manier van bewegen, denken aan voormalig Braziliaans international Socrates. PSV gaat kampioen worden dankzij deze multiculturele linie. Geen enkel middenveld in de Eredivisie komt in de buurt van deze optelsom aan capaciteiten.
Naast de ontegenzeggelijke kwaliteit herbergt het middenveld ook een zekere historische waarde. Je zou, met wat fantasie, kunnen concluderen dat PSV optimaal profiteert van het koloniale- en gastarbeidersverleden van ons multiculturele land. Er zijn dan ook maar zeer weinig autochtone Nederlanders die over de kwaliteiten beschikken die deze drie wekelijks leveren. Het frivole en avontuurlijke wat het spel van Affelay en Bakkal typeert is een rariteit en hangt in mijn ogen samen met hun Marokkaanse komaf. Deze stelling wordt verder bekrachtigd door het voetbal van Mounir El Hamdaoui, Karim Soltani en Aissati. Zonder de voetballende inbreng van deze bevolkingsgroep bleef er nog maar bar weinig over van onze geliefde competitie. Over de inbreng van de Surinaamse Nederlander in het vaderlandse voetbal maar te zwijgen. Louter het noemen van namen als Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Clarence Seedorf en Patrick Kluivert volstaat hier.
De drie hoofdrolspelers van dit stuk zullen van de zomer in Johannesburg vertoeven. In de hiërarchie staan ze achter onder meer voormalig Ajax-protegés Rafael van der Vaart en Wesley Sneijder. Toch is het niet ondenkbaar dat Van der Vaart in juni van het komende jaar nog steeds de koninklijke bank warm houdt en dat Wesley Sneijder zich tegen die tijd, als verwend miljonair, volstrekt onmogelijk heeft gemaakt binnen de selectie. Mocht het zo ver komen, wat ik niet hoop overigens, dan kan Van Marwijk gewoon een ordinaire 'copy-paste' doen met het middenveld van PSV. Dat is geen schande trouwens: beter goed gekopieerd dan slecht zelf gedaan. Hij zal zijn formatie dan wel even moeten aanpassen, niet langer het gehypte 4-2-3-1, maar gewoon weer die oer-Hollandse 4-3-3. Nee, met het middenveld van PSV sla je geen modderfiguur Bert, zelfs niet in de kwartfinale tegen Brazilië. Oh ja, Mark van Bommel zal in dat geval geblesseerd moeten zijn, want het is bekend dat Van Marwijk zijn schoonzoon als eerste op het internationale wedstrijdformulier zet.
