Ajax moet leren de Europa League te waarderen
Iedere zichzelf respecterende Ajacied weet wel een aantal dergelijke Champions League-wapenfeiten te noemen. Jongere supporters zullen zich de verloren kwartfinale tegen AC Milan onder Ronald Koeman herinneren, oudere supporters denken vooral terug aan de glorietijd 1970-1973 waarin Ajax het internationale voetbal domineerde. Des te pijnlijker is het om te moeten constateren dat ons aller Ajax verder dan ooit verwijderd is van succes op het hoogste Europese podium.
Een aantal redenen ligt hieraan ten grondslag. Allereerst heeft de macht van het grote geld de voetbalsport het laatste decennium zeer ingrijpend veranderd. Spelers kunnen op hun achttiende al lang en breed miljonair zijn en dat vooruitzicht weegt bij de gemiddelde talentvolle Nederlandse voetballer zwaarder dan andere beweegredenen als clubliefde, sportieve eer en trouw. Ergens is daar wat voor te zeggen: als mijn baas me morgen vraagt of ik vijf keer zoveel wil verdienen en in Spanje wil gaan werken dan weet ik niet hoe snel ik mijn spullen moet pakken. Een Royston Drenthe en een Ryan Babel kiezen gewoon voor zekerheid in een verder zeer onzekere branche.
Toch gaat het niet allemaal om geld. De steeds verder doorzettende globalisering draagt ook zijn steentje bij aan de ontwikkeling die uiteindelijk zal resulteren in een Nederlandse top zonder enig uitzicht op écht Europees succes. Landsgrenzen vervagen dankzij nieuwe technologieën als het internet en het wordt steeds beter mogelijk om in bijvoorbeeld Engeland te wonen maar je toch Nederlander te voelen, of wereldburger. De Nederlandse identiteit is er één die net als veel andere nationale identiteiten door de invloeden van andere culturen in de verdrukking is geraakt. Holland is gewoon niet hip: het is veel toffer om in Milaan op zijn Italiaans rond te banjeren in een Armani-maatpak dan het is om in een wollen trui conditieoefeningen op de plaatselijke dijk te doen.
Hollandse talenten groeien op in het buitenland, de overgebleven toppers worden weggekocht en Nederlandse clubs blijven met lege handen achter. Een droevig toekomstbeeld? Ach, structurele Champions League-deelname is eigenlijk ook nu al voor geen enkele Nederlandse club weggelegd. Jammer, maar daarom niet minder waar.
De laatste jaren heeft Ajax zijn beperkte kansen op Champions League-deelname vakkundig om zeep geholpen met dramatische nederlagen tegen ploegen die qua naam, historie en prijzenkast eigenlijk niet kunnen tippen aan de, naar mijn mening, mooiste club van Nederland. Kampioen worden zat er ook al niet in en het zou me niks verbazen als de titelrace ook dit jaar weer uitdraait op een grote teleurstelling op de laatste speeldag. Ik laat het mijn humeur echter niet meer verpesten en dat heeft alles te maken met een mentaliteitsverandering. Ajax is namelijk geen Europese topclub meer. Zo, het is eruit.
De lat hoog leggen is erg belangrijk en in dat verband begrijp ik heel goed dat Martin Jol vaak rept over 'ambities die bij de Europese topclub die Ajax wil zijn horen'. Ik heb de lat zelf de afgelopen jaren ook aardig hoog gelegd maar veel vaker dan in euforie eindigde deze insteek in teveel pils en grove teleurstelling aan mijn kant. Vandaar dat ik nu een nieuwe ambitie uitspreek die zo'n dubbele kater de volgende jaren zal voorkomen: Ajax moet proberen de Europa League te winnen.
De wedstrijden in de Europa League van vorig seizoen tegen Fiorentina en Olympique Marseille waren een genot om bij aanwezig te zijn. Niet omdat die ploegen de beste van Europa zijn (absolute top zijn ze namelijk bepaald niet) maar omdat je als Nederlandse topclub speelt tegen een Italiaanse topclub en je niet bij voorbaat kansloos bent. Ik kies elk moment van de dag veel liever voor vier Europese wedstrijden na de winterstop waarin je tegenstanders treft die te pakken zijn met wat geluk, dan voor zes wedstrijden voor de kerst die eigenlijk veelal kansloos verloren gaan. Bovendien hebben de duels met Fiorentina en Marseille onomstotelijk vastgesteld dat de sfeer in het stadion er niet onder hoeft te lijden als je als club actief bent op een iets lager Europees niveau.
Als dit dan betekent dat mijn club zelden of nooit meer in actie komt tegen echte toppers als Manchester United, Real Madrid en Internazionale, so be it. Laat mij dan maar elk seizoen zinderende kwartfinales spelen tegen de (iets) mindere goden van de Europese velden! Die ene kwartfinale Champions LAegue, eens in de zes jaar, weegt namelijk voor mij niet op tegen de pijn van jaar in, jaar uit dezelfde kansloze aftocht waarmee ook AZ dit seizoen kennis heeft gemaakt.
Begrijp me niet verkeerd, met ambitie is niks mis. Ajax zien als een mogelijke Europese topclub is echter niet in de eerste plaats ambitieus maar vooral onrealistisch. Die tijd ligt helaas achter ons, zo hoog als de lat ligt springt Ajax nooit meer. Laat alle supporters van mijn club zich beseffen dat het geschikte podium voor de club op dit moment en waarschijnlijk voor de komende jaren de Europa League is. Als we dan nog een keer in de kwartfinale van de Champions League staan is dat alleen maar een grote meevaller, en geen pijnlijke herinnering aan een tijd waarin die kwartfinale voor Ajax eigenlijk niks voorstelde.
