Nederland schreeuwt om écht voetbal
Aanvallend voetbal, 4-3-3, is een handelsmerk geworden in de Nederlandse keuken. Het gezang van de Engelsen, het vechten van de Duitsers en het schitterende voetbal van de Nederlanders. Vraag de inwoners van Zambia waar ze Nederland van kennen. Een enkeling zal zeggen dat de boerenkool met worst happig word overgenomen door de Zambianen. Het is nu eenmaal een handelsmerk, maar er veranderen dingen. We moeten gaan betalen voor elke kilometer die we rijden, als het aan sommige ligt moet de complete immigratie stop gezet worden en als je in een café een sigaartje opsteekt wordt je gezien als een terreurverdachte. Nederland verandert, en dat is maar goed ook want anders zou het maar een saaie boel worden… Toch?
Één ding kun je niet veranderen: Zestien miljoen bondscoaches. Moet Clarence Seedorf terug in het Nederlands Elftal? Rendeert Robin van Persie niet beter in de spits? Moet Wesley Sneijder een halt toegeworpen worden in zijn arrogante gedrag? Heel Nederland heeft er een mening over en iedereen heeft - volgens onszelf natuurlijk - gelijk.
Bert van Marwijk, de bondscoach van Nederland. Tegenwoordig zien we onze nuchtere Bert als ideale schoonzoon, maar pakweg dertig jaar geleden zag dat beeld er heel anders uit. Bert had een beetje het imago van Diego Maradona in deze tijd. Alles wat God verboden had was een prooi voor het snotjochie uit Deventer. Bondscoach? Georg Kessler zou zijn op maat gemaakte lakschoenen direct naar zijn porseleinen vaas smijten!
Inmiddels is dat dus allemaal anders en vallen we in slaap als Bert spreekt. Hij zegt louter waarheden en dat willen wij sensatiezoekende Nederlanders niet. Aanvallend voetbal, risico´s en weer geen wereldkampioen, zijn ondertussen een kaft geworden van een glanzend boek. Een boek vol met panna´s, mooie doelpunten en positiespel om je vingers bij af te likken. Abe Lenstra, Johan Cruijff, Willem van Hanegem, Marco van Basten, Ruud Gullit, Dennis Bergkamp, Patrick Kluivert, Frank de Boer, Edwin van der Sar, Sneijder en Van Persie, zijn in het buitenland vele malen bekender dan de minister president.
Al dat heerlijke voetbal is inmiddels teruggesteld naar een bijzaak. Het gaat nu om resultaat bij de KNVB. We hoeven niet meer mooi te spelen om te winnen. De laatste strohalm wordt met gretige handen aangepakt en spelers als Mark van Bommel of Nigel de Jong klagen dat er te weinig waardering voor ze is. Dat klopt! Zij spelen namelijk geen ´Nederlands voetbal´, zij spelen voetbal om tegen te houden. Om achter de tegenstander aan te lopen en die doormiddel van een sliding of tackle de bal over de zijlijn schoppen. Ja, zulke spelers heb je ook nodig...
Laten we het middenveld van de laatste selectie van het Nederlands Elftal er eens bijhalen:
Ibrahim Afellay (PSV), Mark van Bommel (Bayern München), Orlando Engelaar (PSV), Nigel de Jong (Manchester City), David Mendes da Silva (AZ), Stijn Schaars (AZ), Wesley Sneijder (Internazionale), Rafael van der Vaart (Real Madrid) en Demy de Zeeuw (Ajax).
Inderdaad, Rafael van der Vaart is de enige die met een vleugje techniek de wedstrijd kan openbreken. Ibrahim Afellay weet nooit waar zijn actie eindigt en Wesley Sneijder wordt bij Internazionale vooral een controlerende rol toegeschoven. De andere spelers zijnlouter verdedigende of controlerende middenvelders. Een geluk dat we mensen voorin hebben die snelheid hebben, maar daar ligt weer het probleem dat we geen afmaker hebben…
Bert van Marwijk is loyaal naar zijn spelers toe en een basisspeler bij AZ wordt met open armen onthaald in tegenstelling tot een bankzitter bij Real Madrid. Kwaliteit, daar gaat het om! Van Marwijk vertrouwt op de oude garde en neemt geen risico´s, maar zonder risico´s word je geen wereldkampioen! Een matige verdediging, een defensief middenveld en een pracht van een aanval: dat klikt niet! Wij willen terug naar een 4-3-3 met de punt naar voren, combinatie voetbal zoals Barcelona dat speelt. Ja, wij hebben de mensen daarvoor, maar we durven ze niet op te stellen want stel dat we een keer een tegendoelpunt krijgen… We kiezen liever voor zekerheid tegen Paraguay, voor counteren tegen IJsland en we ´verlagen´ ons tot het verdedigen van Italië…
Waar is die flitsende aanvalsmachine van het EK gebleven? ´Zelfs´ Marco van Basten wist uit deze groep de zwakheden der defensieve kracht bloot te leggen en zelf werd hij volledig plat gespeeld tegen een offensief Rusland. Op dat heerlijke EK zag je hoe mooi voetbal kan zijn. Eindelijk ging het grote verdedigende taboe naar de achterdeur en kon Spanje eindelijk oogsten.
Ik weet dat er op deze site al is geopperd om Dirk Kuyt te vervangen, maar die heeft nog een staaltje techniek in de benen en kan een voorzet afmaken. Je hebt inderdaad jongens als De Jong nodig, maar niet drie jongens als De Jong. Met deze tactiek kunnen we op het WK ver komen, maar we hebben niets verrassends in petto en we zullen proberen te counteren tegen Japan en Denemarken. Dat zal wel lukken, maar voor het kijkspel is het niets waard en wereldkampioen word je er zeker niet mee. Daar moet je de tegenstander lamleggen door beslissende staaltjes techniek of een tactische omzetting. Met zulks spel en zulks tactiek zal níemand omver gespeeld worden noch bang zijn voor de Oranje machine die rood-wit-blauwe papiertjes afdrukt. Nederland schreeuwt om écht voetbal.
