Keita heeft geen toekomst
En voetbal is kunst, althans voor hen die het zover kunnen verheffen. Zit er een kans in voor onze kleine vriend, ver van het knollenveld vandaan waarop hij vandaag nog zorgeloos overheen strompelt? Voetbalvelden waar gras een zeldzaamheid is behoren vaker tot de realiteit dan ons lief is. Verrassend, maar kunstgrasvelden zijn ongekend populair in Turkije. De animo is zo groot dat je zelfs om 12 uur in de nacht nog in de rij kunt staan om tegen een balletje te trappen met vrienden. In het voetbalgekke Turkije is dit aanbod ontoereikend. De periferie van Turkije heeft deze luxe al helemaal niet. Als je over de middelen beschikt kun je jezelf opgeven voor voetbaltrials van de profclubs. Hopend op uitverkozen te worden druipen vele jongeren af, een illusie armer. Het Walhalla van het profvoetbal is slechts voor een enkeling weggelegd.
Amateur-zielen, die zijn er ook. Het aantal gelicenseerde voetballers kent per augustus 2009 een aantal van 260.000. Onder het motto 'Voor iedereen een voetballicentie' heeft de Turkse voetbalbond een stap gezet om binnen drie jaar één miljoen licenties na te streven. Bewonderenswaardig, dat voor een land met 72 miljoen inwoners. Ter vergelijking, Nederland telt nu al grofweg een miljoen KNVB-leden. De weg naar succes is lang.
Onderverdeeld in zes geografische gebieden worden er competities georganiseerd om de talenten van de toekomst op te leiden, Oost-Turkije ontbreekt. De leeftijdscategorieën zijn de U14 (geboren vanaf 1.1.1996), de U15 en de U18. De U18 competities zijn alleen voorbehouden aan de professionele voetbalverenigingen. Dwergenvoetbal bestaat niet. Het kneden van de potentiële profvoetballer zal in een korter tijdbestek moeten gebeuren. Gebrek aan talent is er niet, wel een gebrek aan faciliteiten en begeleiding. Twee kleedkamers en een scheidsrechterskamer zouden toch geen probleem moeten zijn? In Nederland wordt je van kleins af aan doodgegooid met termen als 'knijpen' bij balverlies en breed lopen bij balbezit. Daar heb je een trainer voor. Deze basale voetbaltactieken zullen het Turkse voetbaltalent in een later stadium bereiken, als het al doorkomt.
En toch eist iedereen die zich inlaat met het Turkse voetbal succes. De 6+2 regel (maximaal zes buitenlandse spelers tegelijkertijd op het veld vergezeld door twee buitenlanders op de bank) moet het Turkse voetbal behoeden voor een donkere toekomst zonder eigen aanwas. Maar in hoeverre krijgt de jonge lichting de tijd en de kans om zich te bewijzen? Trainers worden beoordeeld op resultaten. In Turkije is het eerder gisteren dan vandaag. Het korte termijn denken staat voorop. De waan van de dag heerst. Iedereen heeft een mening als het op de nationale sport aankomt: media, bestuurders, supporters en de gewone man op straat. Verliezen behoort niet tot de opties.
Kan een talent in een dergelijk klimaat uitgroeien tot een dragende speler? Het kleine jongetje mag niet vallen, want falen wordt niet getolereerd. Wie strekt de helpende hand om hem weer op de been te brengen? Hij zal eerder een trap na krijgen. Eén sterke wedstrijd later ben je de grote ster, superlatieven komen tekort om je klasse te beschrijven. De gulden middenweg bestaat niet. Waar zijn de talenten Batuhan Karadeniz (Besiktas), Baris Memis (Trabzonspor), Abdülkadir Kayali (Fenerbahçe) en Özgürcan Özcan (Galatasaray)? Semih Sentürk, de topscoorder van twee jaar terug, heeft zelfs de naam van eeuwig talent. 'Genç (Jonge) Semih' is alweer 26 jaar oud. Hoe zou dat toch komen?
Weg met Cristoph Daum en Mustafa Denizli en iedereen die weigert aan onze toekomst te denken. Korte termijn successen, daar zijn we niet naar op zoek. De tijden van binnenlandse prestaties die voldoening geven is voorbij. Gevestigde namen, ze zijn een bittere noodzaak. Zo naïef zijn we niet. De ervaring en kwaliteiten die ze hebben komen van pas. Daar hoeven we echter geen elftal vol van. Namen winnen geen wedstrijden. Buitenlandse spelers, zoals dertien uit een dozijn kunnen we missen als kiespijn. De jeugd heeft de toekomst, maar niet in Turkije!
De 'kleine Turkse Keita' uit het stoffige Mardin zal misschien even ruiken aan Istanbul en het profvoetbal op de Florya Metin Oktay-faciliteiten. Dit op uitnodiging van voorzitter Adnan Polat van Galatasaray in het kader van de liefdadigheid. Terugkeren naar in het zuidoosten gelegen Mardin is één ding dat vast staat. Hij zal nog even moeten wachten tot hij in competitieverband mag acteren. Er is slechts één U19 team uit de stad die deelneemt aan de amateurcompetitie. Hij zal hierdoor niet minder ploeteren, op het hobbelige veld vol stenen. Wachten totdat de jaren verstrijken. Net zoals miljoenen kleine talentjes die niet eens de kans zullen krijgen om het groene gras op te snuiven, laat staan een carrière als profvoetballer najagen. Dromen, dat mogen ze…
