De tranen van een teletekstsupporter

Net als in de Snickers-reclame op televisie, realiseren allebei de groepen zich dat hij gelijk heeft. Niet hongerig naar een chocoladereep, maar naar prijzen. Prijzen, die er om toe doen, zoals het winnen van de nationale competitie. Niet de KNVB-beker, dat is een troostprijs. Dit heeft Sc Heerenveen nog maar eens bevestigd door Trond Sollied te ontslaan. De clubcultuur kwam in gevaar. Ja, als je het beter doet dan Foppe de Haan, dan komt deze cultuur zeker in gevaar.

Zo is het elke keer wat, de Ajax supporters lachen zich bijvoorbeeld rot om een 'professionele' Roy Makaay, die zich zit te verbijten op de bank. Hij is inderdaad professioneel, want als Wesley Sneijder daar had gezeten had hij vast gevraagd aan Luigi Bruins hoeveel geld hij verdient. Aan Mario Been had hij gevraagd waarom hij als zondebok op de bank moet zitten, terwijl een misdragende Andwelé Slory wel opgesteld wordt. Mario zou vast fluisteren: "Zo kan ik in Rotterdam laten zien dat ik ballen heb!"

De Feyenoorders kunnen op hun beurt ook lachen, wanneer een Ajax-supporter Ajax-icoon Marco van Basten tot pannenkoek promoveert. Sommigen vinden deze persoon geen echte supporter, maar dat is hij juist wel. De teleurstelling was immers zó groot bij hem, dat laat zien dat je écht van een club houdt. San Marco was ongelukkig dat er net een camera op hem gericht stond.

Tussen alle pannenkoeken-lol door komt het zogenaamde verwijt wat ik zo verschrikkelijk dom vind. Dit komt niet specifiek van supporters van één dezelfde club, maar van algemene 'kenners'. Ajacieden zijn Gloryhunters, arrogant, wij lopen altijd weg en er is helemaal niets in Amsterdam. Marco bakte er niets van, Martin Jol is te dik en loopt zelfs in een trainingspak rond. Er is geen sfeer in die betonbak en het verleden telt blijkbaar ook niet meer. De meeste supporters zijn 'teletekstsupporters'.

Op zich vermakelijk, helaas niets aan te doen. Dit lijkt een eeuwig voortdurende discussie te zijn. Wij Ajacieden, zeggen nietus, anderen roepen wellus. Neem een kijkje in de archiefbak van Voetbalzone. Ik weet niet of Roman Abramovich rijk genoeg is om een euro te geven voor elk van deze reacties. Ik denk van niet. Ik doe ook geen poging om aan deze verbale oorlog een eind te maken.

Wat ik echter wel wil proberen, is een eind te maken aan het zogenaamde verwijt waar ik eerder op doelde; de term 'teletekstsupporter', die vaak gebruikt wordt om andermans liefde voor een club te minachten. Een teletekstsupporter schijnt een nepsupporter te zijn. Een individu die niet naar het stadion gaat, maar de stand af en toe checkt op teletekst. Er wordt niet nagedacht waarom hij of zij niet naar het stadion gaat. Je gaat niet en je kijkt op teletekst naar de stand. Je bent nep. Nepsupporter!

Toen ik nog een klein kind was, was ik er al van overtuigd dat ik een Ajacied ben in hart en nieren. Ik wist niet veel af van de afstandsbediening, laat staan de televisie. Wat ik wel wist, was de knop van teletekst en de bijbehorende code, zoals die nu 818 is. Soms wilde ik de tussenstanden en eindstand niet eens weten en moest iedereen stil zijn. Om zeven uur 's avonds wilde ik vol spanning de samenvatting zien. Andere keren zat ik naar de televisie te staren, anderhalf uur lang. Ververste het beeld, dan sprong ik op. Vervolgens juichte ik of krijste ik het uit.

Enkele jaren later kwam daar ook radio Langs de lijn bij. Luister dan maar eens naar de klassieker der klassiekers. Niemand mag in de buurt komen, laat staan praten. De hoorn ligt van de telefoon af. Je ziet niet wat er gebeurt, je moet het aannemen van iemand anders. Het is net alsof je in het stadion zit, maar er hangt een spandoek over je heen. Elke keer als er geschakeld wordt naar de wedstrijd, luister je of het thuispubliek juicht. Dat zou een doelpunt betekenen. Ondertussen houdt je ook teletekst bij, want mocht de radio uitvallen of het nieuws tussentijds komen, dan mis je niets.

Thuis op de bank, Champions League-tijd! Ajax is doorgedrongen tot de kwartfinale. Na in de thuiswedstrijd 0-0 gelijk gespeeld te hebben, moest het in Milaan gaan gebeuren. Na een geweldige wedstrijd stond ik met tranen in mijn ogen voor de televisie. Ik kon het niet geloven. Tevens weet ik zeker, dat er ook AZ-fans zijn geweest met betraande gezichten voor de televisie toen de keeper van Standard Luik de beslissende goal maakte. Of Volendam-supporters, die na een zinderend slot van de competitie in 2009 hun club zagen degraderen.

Moet je in het stadion zitten, om een rasechte supporter te zijn? Ajax heeft dan automatisch de meeste supporters van Nederland, want ze heeft het grootste stadion. Ze hebben dan ook meer supporters dan Chelsea. Op Stamford Bridge kunnen maar 42.055 supporters juichen. Moet je alle handtekeningen van de selectie hebben en twee van Luis Suárez, omdat hij aanvoerder is? Moet je luidkeels juichen als je stiekem in het NAC-vak zit wanneer Ajax scoort? Nee, je gebruikt je verstand en laat dat wel uit je hoofd. Je weet beter.

Als supporter draait alles om gevoel en beleving. Het maakt niet uit of je in het stadion zit, je de wedstrijd volgt via teletekst, of dat je via Eredivisie Live kijkt, terwijl je Humberto Tan en de sponsorbingo loterij moet trotseren. Gevoel en beleving, daar draait alles om!