De stille liefdesverklaring haat
Die haat herkende ik in de ogen van de Feijenoord supporters toen ik enkele weken geleden keek naar Feijenoord - Ajax. Demy de Zeeuw nam een hoekschop, en aan de zijkant van het beeld kon ik de supporters tekeer tegen hem zag gaan. Wat een tegenstrijdigheid. Aan het begin van de wedstrijd zag ik nog. een groot spandoek staan in het vak van de Feijenoord aanhang. Op het spandoek was te lezen dat de Klassieker vermoord was. Waarin men doelde op het verbod van de burgemeesters van Amsterdam en Rotterdam om geen uitsupporters meer toe te staan bij beide klassiekers. Dit was bijna een bepaald teken van respect naar de aanhang van de grote rivaal. Zonder jullie is er een stuk minder aan. Gaandeweg de wedstrijd begon ik daar over na te denken. Een uiting van respect en een uiting van blinde haat in één wedstrijd. Zo tegenstrijdig en toch zo dichtbij. Terug denkende aan de blinde haat in de ogen van de supporters begon ik me af te vragen: hoe ontstaat en komt dat toch, die blinde haat?
Nu wil ik niet een bericht maken gericht op alle anti- Ajacieden en op hen af gaan geven. De vergelijking Ajax en Feijenoord gebruik ik hier omdat dat voor iedereen een herkenbaar voorbeeld is. Mijn intentie is niet om één van de twee te veroordelen of te verheerlijken. Ik probeer niet alle Feijenoorders belachelijk te maken. Dan zou ik vervallen in hetzelfde patroon als wat ik zag op tv, namelijk haat. Ik wil, en daarin ook mijzelf, een spiegel voorhouden waarom wij haten en wat haten eigenlijk is. Gelijk halen heb ik geen behoefte aan. Daar gaat het mij niet om. Als ik naar mijzelf kijk weet ik ook dat ik heel simpel in staat ben om te haten. Soms is het ook gewoon fijn iets buiten jezelf schuld kunnen geven van alles wat je frustreert en boos maakt Je wilt graag op iets buiten jezelf projecteren wat jij niet leuk vindt. Iets gaan afreageren wat jij in jezelf verstopt hebt. Woede, angst en frustraties. De schreeuwende supporters op de tribune van de Kuip zagen Ajax niet meer een voetbalclub. Ajax was een symbool geworden. Iets is de waarde die je het er aan geeft, en dat was de waarde die men aan Ajax gaf. Iets om te haten.
Gedrag is iemands beste keuze. Van alle soorten gedrag die jij kent kies je er voor om op dat moment je zo te gaan gedragen. Dat doe je niet zomaar. Het gevoel van haat zit in jou. Dat is een vrij menselijk emotie. Jij hebt de keuze om die haat onder ogen te zien of het te gaan ventileren. Haat onder ogen te zien vraagt naar je eigen woede en angst kijken. Diep in jezelf gaan graven en je eigen reuzen onder ogen gaan zien. Dat is erg moeilijk en dus ga je dat ontwijken. Een manier van ontwijken is de angst en frustraties er proberen uit te gooien door middel van haten. Mensen kiezen vaak de bekende en makkelijke oplossing. Indien jij je haat gaat uiten en afreageren heb jij de keuze om dat op jezelf te gaan doen of op iets buiten jezelf. Indien je het op jezelf gaan ventileren ben jijzelf het slachtoffer en zal dat pijn gaan doen. Niemand wil zichzelf pijn doen en daarom begint een overlevingsmechanisme te werken. Je gaat je angst richten op iets buiten jezelf. Zo kunnen die emoties er toch uitkomen. Als je dat niet zou doen dan zou jezelf kapot gaan doordat je eigen haat op jezelf zou gaan richten.
De grap is uiteindelijk dat als Ajax je niks zou doen zou je ook niks naar een Ajacied zou schreeuwen. Iedereen kan zich een voorbeeld herinneren van een klein kind dat doet alsof het een soortgenootje haat maar uiteindelijk heel erg verliefd op diegene is. Liefde uiten is moeilijk omdat je kwetsbaar opstelt. Dus ga je die liefde opkroppen. Het is fijn om iets te haten omdat die opgekropte emoties eruit moeten. Die haat is dan bijna een uiting van liefde. Je kan alleen iets haten wat je iets doet. Je emoties moeten eruit. Daarom ga je iets projecteren op een ander.
Uiteindelijk waren de uitingen van het publiek; "Jij doet iets met mij. Ik haat je".
Het spandoek zei; "Ik heb je nodig".
De mensen zeiden; "Ik haat je".
De berichten op voetbalzone zeiden; "Ik ben met je bezig".
De uitingen waren; "Ik haat je".
Men zei eigenlijk; "Ik begrijp je niet maar ik heb je nodig. Die spelers op dat veld met dat andere shirt heb ik nodig. Die uitsupporters met dat andere logo heb ik nodig. Want als er niets over blijft om te haten kan ik alleen mijzelf nog haten".
