Harry Kane speelde afgelopen zaterdag zijn eerste wedstrijd na 53 dagen afwezigheid vanwege een enkelblessure. De spits van Tottenham Hotspur maakte in de, met 0-2 verloren, Champions League-finale tegen Liverpool echter een niet helemaal fitte indruk en kon uiteindelijk niet voorkomen dat zijn elftal roemloos ten onder ging tegen the Reds. Donderdagavond staat met de halve finale van de Nations League tegen het Nederlands elftal opnieuw een belangrijke wedstrijd op het programma en het is nog de vraag of de aanvoerder van Engeland dan aan de aftrap kan beginnen. Op de achtergrond staat Callum Wilson alvast te trappelen om zich te kunnen onderscheiden in het wit van the Three Lions.

Door Robin Bruggeman

De 27-jarige spits van Bournemouth kent een iets andere carrièreopbouw dan veel van zijn collega-internationals, die vaak uit de jeugd van een van de grote Premier League-clubs komen of daar in ieder geval nu actief zijn. De in Coventry geboren spits begon zijn loopbaan echter bij het plaatselijke Coventry City. Wilson werd in het seizoen 2011/12 nog uitgeleend aan het destijds in de National League, het vijfde niveau, uitkomende Tamworth FC en werkte zich daarna gestaag een weg omhoog door de Engelse voetbalpiramide. Na het seizoen 2013/14, waarin hij namens Coventry in de League One 21 keer doel trof in 37 wedstrijden, stond Bournemouth vijf jaar geleden op de stoep en een overstap naar the Cherries bood Wilson de kans om het een niveau hoger in de Championship te laten zien.

Tegenslagen
Zijn verhuizing naar de Engelse zuidkust bleek een schot in de roos, want Wilson had met twintig doelpunten in zijn eerste seizoen een groot aandeel in het kampioenschap, en de bijbehorende promotie, dat Bournemouth een jaar na zijn komst binnen wist te slepen. Wilson mocht zich zodoende op 23-jarige leeftijd voor het eerst gaan opmaken voor Premier League-voetbal en beleefde met een hattrick tegen West Ham United en doelpunten tegen Leicester City en Sunderland een stormachtige entree op het hoogste niveau. Het noodlot sloeg echter niet veel later toe in de vorm van twee zware blessures aan zijn linker- en rechterknie, waardoor hij in september 2015 en in februari 2017 twee keer lang aan de kant kwam te staan. De aanvaller kwam zodoende in zijn eerste drie seizoenen in de Engelse hoogste afdeling niet verder dan negentien doelpunten en een oproep voor de nationale ploeg, waarvan hij eerder nog hardop durfde te dromen, leek verder weg dan ooit.

Wilson wist zich terug te knokken van deze tegenslagen en beleefde in het net afgelopen seizoen met veertien doelpunten en negen assists een sterk jaar in de Premier League. Zijn uitstekende prestaties namens Bournemouth leidden bovendien in november van het afgelopen jaar tot een eerste oproep door bondscoach Gareth Southgate en Wilson luisterde zijn debuut in een vriendschappelijke interland tegen de Verenigde Staten meteen op met een doelpunt. De spits behoort sindsdien samen met spelers als Jadon Sancho, Ben Chilwell en Declan Rice tot de nieuwe gezichten die na, het voor Engeland zo succesvol verlopen, WK van afgelopen zomer een plaats in de selectie hebben veroverd en in maart van dit jaar volgde ook zijn tweede interland tegen Montenegro.

Voor Wilson betekent zijn plekje bij de nummer vier van het laatste wereldkampioenschap een droom die uitkomt, al had hij na zijn eerste oproep wel het gevoel zich extra te moeten bewijzen: "Als je hier komt als speler die zichzelf omhooggewerkt heeft en die niet voor een top zes-team speelt, wil je je altijd laten zien. Niet alleen aan de trainers, maar ook aan de spelers. Je wil het gevoel hebben dat je daar thuishoort en dat je het verdient om in hun gezelschap te verkeren. Dat ik meteen scoorde en goed speelde, heeft daar enorm bij geholpen. Ik werd er zelf meer relaxt onder, terwijl iedereen om me heen me al lang geaccepteerd had. Het kwam waarschijnlijk voort uit mijn eigen gedachten dat ik, nu ik gescoord heb, er echt van kan gaan genieten en kan proberen om zoveel mogelijk wedstrijden te spelen", vertelde hij deze week aan de London Evening Standard.

Nations League
Wilson, die overigens al op de radar zou staan bij clubs als Chelsea en Everton en 40 tot 45 miljoen euro moet kosten, krijgt door de twijfels rondom Kane mogelijk eerder dan verwacht de kans om zich te laten zien in de basis. Voor de spits zou het het in ieder geval geen probleem vormen om donderdagavond in het Estádio D. Afonso Henriques te Guimarães in de voetsporen van de aanvoerder te treden: "Als ik geen vertrouwen in mezelf had en de bondscoach ook geen vertrouwen zou hebben, had ik hier niet gezeten. Ik heb best veel vertrouwen in mezelf, dat heeft me ook zo ver gebracht. Ik twijfel er niet aan dat ik het op internationaal niveau kan laten zien. Die goal tijdens mijn debuut heeft alle twijfels bij me weg genomen. Dus ik weet dat ik goed kan spelen als er een beroep op mij wordt gedaan. Ik zou verder niets anders doen dan bij mijn club. Ik blijf mezelf, blijf relaxt en speel mijn eigen spel."

Dat spel moet ertoe leiden dat Engeland zondag, als het in de halve finale met Nederland heeft afgerekend en in de eindstrijd met Zwitserland of Portugal, met de allereerste editie van de Nations League in de handen staat. Voor Wilson, in Bournemouth ploeggenoot van Oranje-international Nathan Aké, zou het betekenen dat hij zijn toch wat lege prijzenkast iets verder op kan vullen: "Ik ben alleen nog maar kampioen van de Championship geworden en als voetballer wil je zoveel mogelijk prijzen winnen. Het zou dus een enorme eer zijn om een prijs met de nationale ploeg te winnen. Het gevoel is dat we met Engeland het beste team van de wereld willen worden. Niet slechts de nummer drie, vier of vijf, maar de nummer een. Dat is het ultieme doel. Afgelopen zomer zat ik nog thuis op de bank met een Engeland-pet op, te juichen voor de doelpunten en het team aan te moedigen. Net als alle Engelse voetbalfans. De bondscoach en het team hebben iets moois opgebouwd, dat ik hierbij mocht komen is een geweldige erkenning."