Ben Chilwell verruilt Leicester City voor Chelsea. De 23-jarige linkervleugelverdediger verkast voor circa 55 miljoen euro binnen de Premier League en tekent volgens The Telegraph op Stamford Bridge een vijfjarig contract met een weeksalaris van 210.000 euro. De elfvoudig Engels international komt van ver, zo gaf hij zelf in december aan bij The Players' Tribune. "Soms zijn de beste dromen niet de jouwe. Soms worden deze door anderen aan je verteld. Ik zal je iets vertellen over mijn held."
"Er zwerft ergens een video rond van mijn eerste voetbalwedstrijd", aldus Chilwell. "Het is daadwerkelijk mijn allereerste wedstrijd. Ik was zes jaar. Ik speelde bij een club genaamd Woburn Lions, in een dorp bij Milton Keynes. We speelden in paars, lichtblauwe tenues. Lelijke dingen zoals ik me nu kan herinneren. Mijn shirt was ook een paar maten te groot, want de tenues waren eigenlijk van jongens van een oudere leeftijdscategorie. Ik droeg scheenbeschermers van vijf euro die mijn vader samen met mij had gekocht. Ik weet het nog goed... Hij kocht ook zwarte schoenen voor mij. Hij zei: alleen zwarte schoenen, totdat je zelf schoenen kan kopen."
"We speelden tegen een ploeg genaamd Green Lyef. Ik dacht dat ik vijf doelpunten had gemaakt. Ik en mijn beste maat deden het goed die dag. We hadden nog nooit getraind, het was puur voetballen en pure chaos. Op de schenen schoppen, shirtjes vasthouden, vallen, waarschijnlijk wat tranen... De vader van mijn vriend legde alles vast op een camcorder. Ik zag het filmpje pas zes jaar later terug, toen ik twaalf was. Vandaag de dag denk ik af en toe terug aan het filmpje. Ik heb inmiddels elf interlands achter de rug. Dat is nog steeds bizar om te beseffen. Het betekent zoveel voor me, ik kan het niet onder woorden brengen. Maar wat nog gekker is: als ik naar de video kijk, zie ik een jongen die geen idee had of hij goed was. En ook een jongen die een lange tijd niet zou beseffen dat hij goed was. Ik zie een jongen die bijna had opgegeven. Ik zie een jongen die het nooit had gemaakt als die ene held er niet was geweest."
'Ik haatte donderdagen, echt waar'
"In 2012 speelde ik in de Onder-16 van de Leicester Academy. Ik was altijd al een goede speler in de jeugd, ook al werkte ik nooit al te hard. Ik had gewoon een soort talent waardoor ik me steeds gemakkelijk staande kon houden. Maar in 2012 gebeurde er iets: iedereen tikte opeens mijn niveau aan. Ik wist niet of het kwam omdat de jongens opeens volwassen werden of omdat ze gewoon meer arbeid leverden. In één zomer werd ik van een van de beste spelers een van de slechtste spelers. Dat was moeilijk te accepteren, voor mij en voor mijn vader. Hij bracht me bijna iedere dag naar de training. Op de donderdag zou de trainer oplezen welke spelers dat weekend zouden starten. Maandenlang zat ik er niet bij. Ik zat niet eens op de bank. Ik zat er gewoon niet bij. Ik haatte donderdagen, echt waar."
"Als ik terugkijk naar die dagen, denk ik terug aan de auto van mijn vader. Een mooie auto, maar ik kon 'm op die donderdagen niet meer luchten of zien. Zat ik daar te wachten op het parkeerterrein... Ik wist wat er ging komen. Ik had het gesprek al in mijn hoofd afgespeeld voordat ik de auto inging, zoals een bokser die alvast onzichtbare vuistslagen ontwijkt. Alweer niet bij het team. Ben, zoon... Je werkt niet hard genoeg. Je komt nergens als je zo weinig arbeid levert. Ik zei dat ik mijn best deed. We gingen vervolgens naar het park om twee uur te oefenen. Ik keek altijd naar de klok aan de overkant van de straat, wachten tot de twee uur voorbij waren. Dan kon ik naar huis. Ik wist niet wat hij in me zag. Ik wist wel dat hij oog had voor sporttalent. Hij was een goede tennisser, maar hij kon zijn droom nooit najagen omdat hij moest werken voor zijn gezin."
"Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat hij veel van zichzelf in mij zag. En hij wilde dat ik mijn potentie wel zou waarmaken. Alles wat hij deed was geboren uit liefde. Hij is mijn held. Als je vijftien jaar bent, weet je nooit echt welke potentie anderen in jou zien die jij zelf niet ziet. Maar je moet het wel willen omdat je het zelf ambieert. Je moet het niet voor iemand anders doen. Mijn moeder en vader wilden niet dat ik zou stoppen met voetballen. Ze zagen wat er mogelijk was. Ze zagen de droom. En ze stimuleerden mij op zo'n manier dat ik het ging begrijpen. Hun vastberadenheid bracht me uit mijn comfortzone. De cruisecontrol was weg. Ik nam de energie van mijn vader over en ging heel hard werken. Verspild talent? Wacht maar. Ik gebruikte die energie om het volgende jaar aanvoerder te worden. Het ging goed en ik genoot van het voetbal. Maar op mijn achttiende werd mijn mentale kracht opnieuw op de proef gesteld."
'Blijf dromen'
Chilwell kreeg de mogelijkheid om op huurbasis bij Huddersfield Town ervaring op te doen in het profvoetbal. Niet meer veilig in de jeugd bij Leicester City, maar bikkelen in de Championship met spelers die veel ouder dan hem waren. Chilwell besloot de sprong te wagen. "Ik kon nauwelijks slapen. Ik had nog nooit bij de senioren gespeeld. Mijn hart ging tekeer toen ik in bed lag. Ik wilde niet dat het alarm zou afgaan. Ik wilde niet wakker worden. Ik was doodsbang. Ik liep enkele uren later de kleedkamer binnen en had het gevoel dat iedereen me aankeek. Ik voelde me weer klein. Als de persoon die niet wilde werken en alleen op zijn talent wilde teren. David Wagner, de manager, gaf me weer vertrouwen. Hij nam me op een dag apart en zei dat ik een van de beste linksbacks van de wereld kon worden als ik hard bleef werken. Ik? Een van de beste? Dat vergeet je daarna niet meer. Mijn spel ging vooruit. Bij Huddersfield begreep ik dat ik op profniveau kon slagen."
"Nu heb ik het gevoel dat ik op de goede weg ben. Ik wil de beste linksback ter wereld worden. Dat voelt goed om te zeggen. Ik heb ook het gevoel dat het mogelijk is. Kijk naar iemand als Andy Robertson bij Liverpool. Hij was bijna gestopt, bleef doorgaan, verlegde zijn grenzen en nu is hij een van de beste backs ter wereld. Ik had een paar maanden geleden een gesprek met hem op de verjaardag van Trent Alexander-Arnold. Ik zei tegen hem dat hij pure klasse was en hij zei hetzelfde tegen mij. Het was gaaf om met hem te spreken over het vak. Dat ik nu bij Engeland speel is ook geweldig. Mijn debuut (in september 2018 tegen Zwitserland, 1-0 winst, red.) was ongelooflijk. Dat het ook nog in Leicester in het King Power Stadium was... Ik ga mijn kleinkinderen alles hierover vertellen. Wat me het meeste is bijgebleven is het beeld van mijn familie in de spelerslounge vlak na de wedstrijd."
"Ik stapte uit de lift en zag mijn drie beste vrienden met mijn moeder, vader en zus. Ik zag hun glimlach. Woorden kunnen niet de gevoelens beschrijven die ik toen ervoer. Ik word er nu nog een beetje emotioneel van. Ik weet nog dat ik met een grote grijns daar ging zitten en dat we niet over voetbal spraken, maar over de weg ernaartoe. Want wij hadden dit hoogtepunt bereikt, niet alleen ik. Ik denk dat ik nog wat heb afgelachen met mijn vader over al die keren dat we in de auto zaten. Achteraf gezien ben ik hem dankbaar voor zijn vertrouwen in mij. Al die mensen aan die tafel in de spelerslounge geloofden in me, ook al had ik zelf niet door hoe ik in mijzelf kon geloven."
"En als jij een kind bent, dit leest en het ook wil maken als profvoetballer, dan hoop ik dat dit verhaal je nieuwe perspectieven biedt. Blijf dromen."