Wayne Rooney was in oktober 2010 dicht bij een vertrek bij Manchester United. De huidige speler-trainer van Derby County vond dat er te weinig ambitie was op Old Trafford. Ook het uitblijven van topaankopen was hem destijds een doorn in het oog. Rooney had graag zijn loopban een vervolg gegeven bij Barcelona, dat toentertijd onder leiding van Josep Guardiola Europa domineerde. Een transfer naar LaLiga kwam echter nooit van de grond.
Rooney had ook binnen de Premier League een toptransfer kunnen maken. "Het was bepaald geen geheim dat Chelsea en José Mourinho mij wilden hebben", vertelt Rooney in de UTD Podcast. "Daarna kwamen ook Barcelona en Real Madrid voorbij, terwijl ook Manchester City met mij in verband werd gebracht. Bij die club tekenen was echter nooit een optie voor mij. Er waren constant geruchten, maar Chelsea, Barcelona en Real waren altijd veel realistischere opties. In die dagen had ik steeds in mijn hoofd zitten dat ik naar Spanje zou vertrekken."
"Bij Barcelona tekenen was het ideale scenario, al had Real destijds de beste papieren. Op de achtergrond bleef Chelsea ook altijd nog in de race", blikt Rooney terug op de transfersaga van tien jaar geleden. "Eerlijk gezegd is er ook enkele dagen intensief contact geweest tussen mijzelf, mijn management en Barcelona. Ik weet nog dat ik dacht: Stel je eens voor dat ik in dat elftal zou mogen spelen, met Lionel Messi, Xavi, Andrés Iniesta en Sergio Busquets. En in die tijd speelde Messi niet zoals nu als een soort nummer negen. Hij speelde juist aan de zijkant. Ik had echt het idee dat ik prima in dat team zou passen, zeker met al die bewegende spelers om mij heen."
De transfergeruchten kwamen echter al snel ten einde. Twee dagen nadat Rooney een transferverzoek had ingediend kwam er een handtekening te staan onder een nieuw vijfjarig contract bij Manchester United. "Na een aantal dagen was er weer contact met David Gill (voormalig algemeen directeur, red.). En toen er die protesten van fans waren bij mijn huis, had ik al besloten om de club trouw te blijven. Ik dacht toen nog Jezus!. Het was drie uur 's ochtends en ik dacht niet dat het verstandig zou zijn om 20 tot 30 jongens met capuchons op tot bedaren te brengen."