Rafael van der Vaart keert terug als voetbalcolumnist bij De Telegraaf. De oud-voetballer is tegenwoordig werkzaam als assistent-trainer van Esbjerg fB in Denemarken, combineert dat met zijn rol als analist op de televisie en beschikt over enkele commerciële contracten. De vraag is of Van der Vaart zijn toekomst ziet als analist of als voetbaltrainer. Hij moet het naar eigen zeggen 'een beetje gaan ontdekken'. "Maar als ik zie hoe verschrikkelijk veel er op een hoofdcoach af komt, dan weet ik niet of ik dat allemaal wel zo aantrekkelijk vind."

Werken als analist en columnist vindt Van der Vaart minstens zo interessant. De voormalig Oranje-international is naar eigen zeggen 'ontzettend dankbaar' dat hij deel heeft mogen uitmaken van 'een waanzinnig mooie generatie'. "Jongens als Robin van Persie, Wesley Sneijder, Arjen Robben en ik hebben vanaf ons vierde jaar lopen 'ballen', we zaten allemaal heel vroeg in de opleiding. We hebben die bijna 35 jaar gedaan al", vertelt Van der Vaart zaterdag in het dagblad. "Dus waar hebben wij nou verstand van? Van maar één ding, toch? Van voetbal. Dus waarom zou je uit het voetbal gaan?"

Van der Vaart zal zijn vroegere ploegmaten al het geluk gunnen in hun loopbaan als coach. Als voetballer gunde hij iedereen altijd alles al en na zijn carrière heeft hij dat nog veel meer. Ook Robin van Persie gunt hij een mooie toekomst in een mogelijke trainerscarrière. "Iedereen weet dat we vroeger geen warme band hadden. Mensen zagen mij altijd als één met Wesley. Bij Oranje is er op zeker moment wel een warme band ontstaan. Dat kwam door Bert van Marwijk. Die nodigde tijdens een trainingskamp in Oostenrijk voor het WK in Zuid-Afrika alle vrouwen en kinderen van de spelers uit."

De Oranje-internationals zagen daardoor allemaal een andere kant van elkaar. Het klaverjassen met teamgenoten werd ingeruild voor avonden met de gezinnen bij elkaar en dat bracht de spelers nader tot elkaar. "Een kant van Robin die ik enorm ben gaan waarderen." Van der Vaart genoot intens van zijn tijd bij Oranje. "Het niveau van de trainingen was in onze generatie zo krankzinnig hoog. (...) Als ik bij Real Madrid, waarvan iedereen dacht dat het de beste spelers ter wereld had, wegging voor een paar interlands was ik intens gelukkig. Het niveau bij Oranje toen was een stuk hoger dan bij Madrid."

De egootjes speelden desondanks altijd een rol in die tijd. "Iedereen was altijd boos als de trainer je eruit haalde of voor een ander koos in Oranje. Die vond meteen die en die een lul of was beledigd. Je was allemaal met je eigen loopbaan bezig. En er liepen wel mannetjes rond, hè. Nu hebben we dat helemaal niet meer. Ik had het er pas met Ibi (Afellay, red.) nog over. We zien elkaar nu allemaal als mens en niet meer als de voetballer. Als we dat eerder aan de kant hadden geschoven, waren we drie keer wereldkampioen geworden…"