Hij heeft een cv waar je u tegen zegt, speelde in de jeugd bij Ajax, PSV, Liverpool en Barcelona, maar Bobby Adekanye zit bij Go Ahead Eagles pas écht op zijn plek. Na te hebben rondgezworven bij clubs als Lazio, Crotone en Cádiz, is de buitenspeler blij om terug te zijn in Nederland. Voetbalzone trok naar de Vetkampstraat voor een nadere kennismaking met een bijzonder openhartige Adekanye. Een monoloog over pieken en dalen, (een gebrek aan) liefde en het pure familiegevoel bij Go Ahead.
Door Mart Oude Nijeweeme
"Ik denk dat ik wel negentig minuten kan spelen, maar nog niet helemaal vrij. Ik voel de laatste tien minuten vaak pijntjes en kramp opkomen. Eerder was dat in de zestigste minuut, dus er zit verbetering in. Ik heb twee jaar lang bijna niks gedaan. Ik heb bij Lazio een operatie gehad aan mijn meniscus. Toen ik terugkwam werd ik uit de selectie gezet. Ik kreeg niet de gelegenheid om minuten te maken. Als je twee jaar lang niet voetbalt, gaat je lichaam vanzelf tegenstribbelen. Sinds ik bij Go Ahead ben, voel ik dat ik stappen maak. Dat is iets wat ik graag wilde en dat pakt heel goed uit."
"Toen ik hier naartoe kwam heb ik een goed gesprek gehad met Paul (Bosvelt, red.) en René (Hake, red.). Mijn gevoel zei dat ik het moest doen. Wat ik mooi vond is dat ze mij al langer volgden. Ze hoefden niet te weten wat voor type speler ik was, dat wisten ze al. Het gesprek ging zo goed dat ik al snel de beslissing maakte om hierheen te komen. Dit is de eerste keer dat ik het gevoel heb dat een club achter mij staat. Dat waardeer ik heel erg. Ik ben een speler die veel liefde nodig heeft. Als ik dat krijg, wil ik dat ook terugbetalen."
Zware tijd
"Of ik die liefde gemist heb? Zeker. Ik ben al heel jong vertrokken uit Nederland. Ik zat bij Lazio in een team met heel veel grote namen. Heel veel sterspelers. Maar ik werd niet echt gewaardeerd. Wel door de fans, overigens. De fans stonden altijd achter me. Daar ben ik ze tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Maar de club had geen plan met me en toonde weinig liefde. Ik ben na mijn blessure naar Barcelona gegaan om te herstellen en heb niet één telefoontje gehad hoe het met mij ging. Dat laatste jaar bij Lazio was het zwaarste jaar uit mijn carrière tot dusver."
"Ik keerde terug uit Barcelona en hoorde ineens niet meer bij de selectie. Ik kreeg ook geen reden waarom ik niet bij de groep mocht horen. Ook niet waarom ze niets met mij wilden opbouwen. Er werden andere spelers gehaald voor heel veel geld. Op dat moment dacht ik: wil ik nog wel voetballen? Dit is mijn droom. Ik wil op het hoogste niveau spelen. Nu ben ik daar en word ik niet gewaardeerd. Dan begin je aan jezelf te twijfelen. Dat doet veel met je, hoor. Als je voetballer bent en je zit in je eentje in het buitenland."
"Ik dacht op een gegeven moment: ben ik nog wel voetballer? Zien ze mijn talent wel? Ik weet van mezelf dat ik het heb, maar zien zij het ook? Het belangrijkste is dat zij het zien als je stappen wil maken in je carrière. Maar ze vroegen nooit hoe het met me ging. Ze waren niet geïnteresseerd in wanneer ik terugkwam. Ik moest bellen om te zeggen dat ik ready was om weer te spelen. Toen ik terugkwam, leek het erop alsof ze niet wisten wat ze met mij aan moesten. Als je jong bent, alleen woont en geen familie om je heen hebt, stort je neer op zo'n moment."
Immobile
"Achteraf gezien had ik iets meer moeten luisteren naar ervaren jongens als Lucas Leiva en Ciro Immobile. Ik weet niet of het iets zou veranderen, maar misschien had het een positieve invloed gehad op mijn carrière. Op dat moment was ik eigenwijs. Ik dacht dat ik alles beter wist. Maar dat was natuurlijk niet zo. Ik maakte domme fouten en raakte in discussie met trainers. Terwijl ik nog helemaal niets had bereikt in de voetbalwereld. Ik heb er zeker van geleerd. Ik weet nu hoe ik met trainers en nederlagen om moet gaan. Dat heb ik te danken aan dat soort spelers."
"Ze zeiden dat de voetbalwereld niet altijd eerlijk is. Je kan nog zo goed zijn, je krijgt trainers die niet zo denken als jij. Dan moet je het spelletje meespelen en weinig emotie laten zien. Als zij iets zeggen, moet je dat doen. Maar ik deed dat niet. Ik deed wat ik zelf wilde en waarvan ik dacht dat het het beste was voor mij. Soms moet je luisteren naar mensen die meer ervaring hebben en in dezelfde situatie hebben gezeten. Ze hebben vaak het beste met je voor."
"Er zijn veel tijden geweest dat ik dipjes had. Ik heb veel gesprekken gevoerd met mijn ouders en mijn zaakwaarnemer. Ik heb een paar keer gezegd dat ik ermee wilde stoppen. Niemand zag wat ik in mij heb. Het lijkt alsof ik de enige persoon ben die het ziet. Ik kon net zo goed stoppen, niemand zag toch mijn talent. Mijn ouders zijn mij altijd blijven steunen. Mijn zaakwaarnemer ook, die ik al sinds mijn twaalfde heb. Hij zei dat ik ooit ergens terecht zou komen waar ik veel liefde zou krijgen. Ik ben heel blij dat ik naar hen heb geluisterd, anders had het ook helemaal fout kunnen gaan."
Terug naar Nederland
"Ik wilde terug naar Nederland. Het land waar ik me thuis voel en waar ik mijn eigen taal kan spreken. Daarom ben ik blij dat ik het lef heb gehad om een stap terug te doen. Je praat over een groot bedrag dat je achterlaat, maar ik investeer liever in mezelf. Succes komt dan later wel. De voetbalwereld is een rare wereld, maar tegelijk ook heel mooi. Het is niet alleen maar negatief. Op dit moment ervaar ik de positieve kant. Het kan voorkomen dat ik in de toekomst weer negatieve dingen ga tegenkomen, maar nu weet ik hoe ik daar mee om moet gaan."
"Voordat ik naar Go Ahead Eagles ging heb ik informatie opgezocht over de club. Ik heb vier wedstrijden bekeken in het stadion. Vooral de laatste wedstrijd heb ik me verbaasd over hoe mooi de sfeer was. Toen dacht ik: dit kan wel bij mij passen. Als ik de juiste dingen doe, kan ik hier iets moois beleven. Toen de kans kwam om hier te tekenen, dacht ik er niet over na. Nu zit ik er zes maanden en valt alles op zijn plaats. Ik ben heel blij met de keuze die ik heb gemaakt. Ik voel de liefde van de trainer en de club. Ik merk aan alles dat ze het beste met mij voor hebben en dat doet me goed."
"Ik heb me verbaasd over de mensen. Het is één grote familie. Iedereen is hecht met elkaar, niemand denkt dat hij meer is dan een ander. Zo ben ik ook opgevoed. Dat zie ik terug aan de mensen die hier komen. Na de wedstrijd geven mensen je in de BusinessClub altijd weer het vertrouwen. Ze staan altijd achter ons. Als ik iets nodig heb, ook buiten het voetbal, staan ze altijd voor je klaar. Ze zijn heel vrijgevig, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Dat doet heel veel met me. Ik heb altijd geleerd van mijn ouders dat je respect moet tonen. Dan krijg je het ook terug."
"Teamgenoten hebben mij ook nooit het gevoel gegeven dat ze naar mijn cv hebben gekeken en veel van mij verwachten. Ze hebben juist het gevoel gegeven dat ze weten waar ik vandaan kom. Ze weten wat ik heb meegemaakt en hebben mij met open armen ontvangen. Ze hebben gezegd dat ik lekker mezelf moet zijn en het rustig moet opbouwen. Ik vind het mooi dat jongens tijdens de wedstrijd naar mij toekomen om te vragen hoe het met me gaat. Of ik het wel volhoud. Het is een hechte familie. Ik kan me heel goed vinden met deze jongens. Hopelijk komen er nog veel mooie jaren samen. Ik weet dat ik nog veel beter kan."