Tous ensemble!
L'Équipe, één van de grootste Franse sportbladen, concludeerde uit een zelf gemaakte onderzoek dat het eigen team weinig tot geen kans maakt op de wereldbeker, dat vindt de Franse bevolking. Zelfs de volgende ronde halen achten de Fransen als een moeilijke opgave. Het Franse volk houdt dus rekening met een slechte prestatie van Les Bleus, dus toont het Franse volk geen vertrouwen in hun eigen nationale ploeg!
Het Franse nationale team mist dus vertrouwen van hun eigen volk. Ik geef toe, het voetbal van Frankrijk was de laatste jaren niet aan te zijn en deed bij mij zelfs pijn in de ogen. Al zou Nederland ook zo slecht spelen, dan zou ik er ook wakker van liggen. Ik vind het moeilijk om Oranje en Les Bleus te vergelijken. Beide selecties bevatten grote namen, maar de Nederlanders stralen meer zelfvertrouwen en eenheid uit. Daarom zie ik Oranje verder komen op het WK in plaats van Frankrijk, terwijl iedereen in de groep van Frankrijk met gastland Zuid Afrika, Uruguay en Mexico bij de eerste twee kan eindigen.
De oorzaken die het vertrouwen van de eigen Franse bevolking in hun team deed dalen zijn overbekend: Een coach die zich beter in sterrenkunde dan in het coachvak had moeten verdiepen, het missen van een echte leider op het veld en de slechte prestaties in de laatste kwalificatieronde voor dit WK. Daarnaast neemt de bondscoach Raymond Domenech een aantal belangrijke spelers niet mee naar het wereldkampioenschap. Samir Nasri is een goed voorbeeld daarvan. Dat zorgt ervoor dat het vertrouwen nog meer daalt. Een coach die zijn team selecteert op basis van sterrenbeelden komt niet geloofwaardig over.
Ik vraag me af waar de eens zo trotste Fransen zijn gebleven, die vertrouwen hadden in hun land? In de twintigste eeuw waren alle Fransen trots op hun eigen land, trots om deel uit te maken van het land Frankrijk. De eenheid, de passie, dat moet terug komen bij de supporters! Het gevoel om Frankrijk naar de overwinning toe te schreeuwen. Natuurlijk moet men dan het Franse volkslied La Marseillaise mee brullen. Het land Frankrijk moet net als in 1998 als één man achter het land gaan staan! Dat geeft de ploeg vertrouwen. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan.
Wat dus ook belangrijk is, is dat het Franse elftal zelfvertrouwen moet uitstralen. Als dat gebeurt, komt het land vanzelf en dan gaat de bevolking van Frankrijk er ook in geloven. Ik snap dat het moeilijk is die sombere stemming in het team om te zetten, maar het lijkt me logisch wanneer Frankrijk beter gaat voetballen, de supporters van het team een duwtje in de rug zullen geven. Fluitconcerten worden vervangen voor applaus en waardering, wat een psychische boost voor de spelers geeft.
Na het schrijven van dit artikel, heb ik ineens zoveel zin in het wereldkampioenschap, veel meer dan voorheen, Ik zal iedere wedstrijd van Les Bleus kijken, ik zal ze aanmoedigen, ook al staat het team achter achter. Ik zal voor de televisie de ploeg naar voren schreeuwen, terwijl ik toch al weet dat zij mijn gebrul voor de televisie niet zullen horen. Ik zal met stokbrood, smeerkaas en een glas rode Bordeaux wijn voor me op tafel klaar zitten in de zitstoel in de woonkamer. Niets, maar dan ook niets zal me storren wanneer Frankrijk aan het voetballen is. De telefoon gaat van de haak, mijn mobiele telefoon zet ik uit en ik concentreer me puur op de wedstrijd.
Alle beetje hulp kan Frankrijk op het wereldkampioenschap helpen! Ik wil daarmee niet zeggen dat de finale zo gehaald is, want 'de elf' op het veld zullen het voor Frankrijk moeten doen en eerst zal de eerste ronde overleefd moeten worden. Tous ensemble, samen zullen de Franse bevolking hun team het toernooi door moeten krijgen! Want alleen lukt ze het niet!
Voor de Franstalige en andere liefhebbers, tous ensemble:
Oh les champions,
on est tous ensemble !
C'est le grand jeu,
la France est debout !
Votre passion toujours nous rassemble,
Allez les bleus, on est tous avec vous!
