Hollandse eensgezindheid helaas van korte duur
Soms wou ik dat er te allen tijde een groot mondiaal voetbaltoernooi aan de gang was. Ik vind het werkelijk waar heerlijk, die sfeer die er dan op de Nederlandse stadspleinen hangt. WIJ Nederlanders kunnen de wereld aan, WIJ Nederlanders zullen die beker pakken en WIJ Nederlanders rennen met zijn allen in belachelijke oranje kostuums lallend in het rond. Er zijn amper opstootjes, er is geen agressiviteit op de straten en allochtone Nederlanders feliciteren je met de prestatie van je land, ons land. In Haarlem, mijn woonplaats, klom een Nederlandse jongen van Turkse afkomst na de overwinning op Uruguay in een joekel van een standbeeld op de Grote Markt om vervolgens onder luid applaus een Nederlandse vlag in de armen van het standbeeld te hangen. Deze heldendaad werd uiteraard hartstochtelijk beloond met een uitgebreide crowdsurfsessie. Het is een tijdje geleden dat ik mij zo heb thuis gevoeld in dit land.
Er zitten voor mij meer (weliswaar tijdelijke) voordelen aan een dergelijk toernooi verbonden dan alleen de sfeer rond wedstrijden. Als Nederlander ben je verplicht om, eigenlijk uitsluitend tijdens een EK of WK, van alles van voetbal af te weten en een mening paraat te hebben. Zelfs de gemiddelde Nederlandse vrouw weet opeens alles van spelsystemen, tactische wissels en de ideale basiself van Oranje. Het is misschien nogal irritant dat (en dit is niet stigmatiserend bedoeld, even om de weinige vrouwen die dit stuk lezen niet tegen me in het harnas te jagen) deze dames ook werkelijk denken, dat ze ook maar enig idee hebben van waar ze over praten. Het gaat erom dat de mooiste sport die er bestaat voor even bij iedereen in het middelpunt van de belangstelling staat. Dat vind ik op mijn beurt natuurlijk weer prachtig want lullen over voetbal is bij uitstek één van mijn favoriete bezigheden en daartoe heb ik weer ruim de kans gekregen.
Persoonlijk vond ik het ook wel lekker om tijdens dit WK even verlost te zijn van het oeverloze gezwets over het nu al tot mislukken gedoemde Paars-plus, het meestal oerstomme en altijd populistische geschreeuw van Geert Wilders en de eeuwige door simpele mensen uitvergrote verschillen tussen links en rechts, rijk en arm, jong en oud, Voor heel even werden juist de bindende elementen, de overeenkomsten tussen iedereen die in dit prachtige land woont, uitvergroot en belangrijk gemaakt. Ikzelf werk op de internetredactie van een groot landelijk persbureau en ik vond het erg fijn om alleen maar luchtige, vrolijke en inhoudelijk maar zeer beperkte berichten over het nieuwste dierenorakel of de laatste oranje gadgets te plaatsen. Natuurlijk gingen tijdens het WK de ellende, narigheid en rampspoed in de wereld elke dag gewoon onverminderd hard door, maar om de één of andere reden kwam het allemaal niet zo bij me binnen als ik wist dat onze jongens later op de dag weer mochten vechten (want dat was het op een gegeven moment, niets meer of minder) voor de Nederlandse trots.
Nu is het grootste sportevenement ter wereld weer ten einde en alles verandert weer net zo rap terug. Het getouwtrek rond de formatie is weer begonnen, vrouwen begrijpen weer niks van voetbal (en liggen daar bepaald niet wakker van) en op Voetbalzone beginnen de eerste clubdiscussies alweer mijn humeur te verpesten. Ronnie Stam, volgens mij een redelijke back en best een hele aardige jongen, zou misschien naar mijn club komen, met het oog op het naderende vertrek van Gregory van der Wiel. Een dergelijk transfergerucht is voor de intellectueel wat minder belaste leden onder ons natuurlijk weer de perfecte aanleiding om het anti-vuurtje weer lekker op te stoken. Gaat het hier om dezelfde figuren die tijdens het afgelopen WK zo lekker hand in hand, arm in arm over straat liepen met dezelfde mede-Nederlanders die ze nu zonder aanleiding en enig gevoel voor schaamte uit de tent lokken en beledigen?
Het antwoord op deze vraag is: waarschijnlijk wel. Wij Nederlanders houden namelijk van tegenstellingen, van het benadrukken van verschillen. We geilen op onenigheid en kunnen stiekem helemaal niet zonder. Onze kranten staan vol met sappige conflicten en zelfs tijdens een WK waarbij het Nederlands elftal een niet eerder vertoonde harmonie en positief teamgevoel vertoont, doen de media er alles aan om de negatieve invalshoek op te zoeken (het incidentje rond de wissel van Robin van Persie is hier een tekenend voorbeeld van). Het lukt ons supporters weliswaar een paar weken om vriendelijk tegen elkaar te doen, maar daarna vallen we net als een crackverslaafde zwerver, die even in de cel gezeten heeft voor een diefstal, weer genadeloos terug in ons oude, destructieve gedrag en gaan we weer lekker op elkaar zitten zeiken. Goh, wat heb ik dat de afgelopen weken gemist!
Nu wil ik absoluut niet de indruk wekken dat ik me nooit schuldig maak aan conflictopzoekend gedrag. Provoceren kan namelijk enorm grappig zijn, en het hoeft helemaal niet altijd op een kwetsende of beledigende manier te gebeuren. Het lullige is dat sommige Nederlanders en bezoekers van Voetbalzone zich dat kwetsen en beledigen als een soort heilig doel hebben aangemeten. Aan dit selecte groepje rond de klok grensoverschrijdend gedrag vertonende minkukels heb ik een dringend verzoek. Ben jij zo'n vervelende provocateur en rasnegatieveling, prima, maar wees dan ook consequent! Blijf dan tijdens de volgende zegetocht van Oranje ook gewoon lekker thuis! Het hele jaar door zeiken en stoken en dan vervolgens wel in schijnsaamhorigheid meehossen op het Museumplein vind ik namelijk nogal hypocriet.
