Verspilling van de toekomst
Topal was een uitstekende verdedigende middenvelder, wat resulteerde tot een overgang naar Valencia. In de jeugdopleiding hebben we een speler genaamd Cumhur Yilmaztürk die met de nodige begeleiding en ervaring zeker zijn waardige opvolger kan worden. Maar het bestuur deed het goed om Lorik Cana te kopen van Sunderland. Een echte vechter op het middenveld die met zijn werklust en fysieke kracht een belangrijke schakel kan zijn voor het middenrif. De beste aankoop van het bestuur dit seizoen.
Ook Ali Turan, jarenlang een dragende kracht in de defensie van Kayserispor, kwam transfervrij de club binnen wandelen. Sabri Sarioglu is onze enige rechtsback van een degelijk niveau, in de jeugd hebben we Cumhur Koç rondlopen, hij zou zeker niet misstaan als stand-in voor Sabri. Maar met de komst van Ali Turan die aan de rechterkant en in het hart van de defensie kan spelen, is de laatste kans verkeken voor Cumhur. De tweede goede aankoop tot nu toe is Mehmet Batdal, een boomlange spits die fysiek heel sterk is en bijna elk duel wint. Hij was een angstgegner voor elke verdediger in de Bank Asya 1.Lig, de Jupiler League van Turkije. Want als je met Baros de enige spits hebt, en als stand-in spelers moet gebruiken die geen spitsen zijn, heb je een spitsenprobleem. met deze twee spitsen en Anil Dilaver uit de jeugd heb je nu drie opties voorin. Maar wat zien we? Ik heb vijf jeugdspelers opgenoemd, waarbij er maar één een kleine kans heeft om zich in de basis te spelen.
Rijkaard gaf de laatste genadestoot aan de club met zijn vervloekte 4-3-3 systeem waarmee hij de A-selectie en de jeugdselecties flink wat schade heeft toegebracht. Weliswaar heeft hij bij Barcelona destijds veel successen ermee geboekt. Maar in Turkije stelt hij al een jaar lang zwaar teleur. Waarom het systeem niet werkt is dat ze bij Barcelona er het materiaal voor hebben, die bij Galatasaray ontbreekt. De enige logische formatie zou 4-4-2 zijn. Die is er met de paplepel ingegoten bij de Turkse voetballers, omdat er jarenlang zo gespeeld werd in Turkije, is dat de enige die de Turkse spelers echt kennen. Wat verlang ik toch naar die oude tijden waar negen Turken in de basis stonden en twee buitenlanders. Waar minstens de helft uit spelers bestond van eigen kweek, en waar de gekochte spelers ook echt versterkingen bleken te zijn. Dat wij ook hiermee als eerste Turkse club een Europese hoofdprijs in de wacht hebben gesleept, en een paar maanden later nog één was het allermooiste.
Dat er tien jaar later niks meer van te merken is, doet mij als trouwe supporter van Galatasaray pijn. Het voetbal die zogenaamd mooi zou worden na de komst van Rijkaard heb nog niet gezien. Ik heb in de dertien maanden dat hij werkzaam is in Istanbul geen één wedstrijd gezien die gewonnen is met mooi voetbal. Dan doe je iets als trainer fout lijkt me. Zijn resultaten liegen er niet om. Met één van de beste selecties in de clubhistorie derde worden in de competitie. In de kwartfinales van de beker uitgeschakeld worden door een middenmoter, en in de Europa League gelijk na de winterstop weggespeeld worden door Atlético Madrid. Dat is voor een club als Galatsaray een totale wanprestatie.
Zelf had ik een 4-4-2 formatie in gedachte, waarbij eindelijk weer gespeelt kan worden zoals elke Turk gewend is. En de tactiek zo gevormd wordt dat het beste uit elke speler gehaald wordt. Zodat het voetbal eindelijk weer op zijn Turks gespeeld kan worden, en we de echte Galatasaray op het veld terugzien. Op goal zou ik talent Ufuk Ceylan zetten, omdat Aykut veel te wisselvallig is en bij corners en dode-spel-momenten veel te vaak fouten maakt. Op rechts Sabri Sarioglu, een ervaren jongen uit eigen kweek, en tegelijkertijd een van de beste rechtbacks van Turkije. Als stand-in heb je dan Cumhur Koç.
Centraal in de defensie zou ik kiezen voor ervaren rot Lucas Neill en de koelbloedige Hakan Balta. Beide ervaren verdedigers die weinig fouten maken, als stand-in heb je dan Servet Çetin en Ali Turan. Op de linksback positie Caglar Birinci, en als stand-in Berk Neziroglulari uit de jeugdopleiding. Op het verdedigende middenveld zou ik kiezen voor één verdedigende middenvelder in de vorm van Lorik Cana, een echte vechter en jaren terug de een van de beste verdedigende middenvelder in de Franse Ligue 1, Cumhur Yilmaztürk is dan zijn stand-in samen met Mustafa Sarp. Voor hem centraal in een vrije rol richting de spitsen zou ik kiezen voor Elano. Op het WK was hij fantastisch en een dragende kracht voor de Seleçao, als stand-in kan je altijd nog Emre Çolak gebruiken uit de jeugd. Op de flanken zou ik kiezen voor Kewell op links en Arda op rechts. Natuurlijk komt Arda links het best tot zijn recht, maar op rechts is hij zo slecht nog niet. En met Kewell op links heb je een echte killer in huis, bij blessures kan Arda alsnog op links en dan kan Serdar Özkan op rechts. Dan heb je Berkin Arslan als stand-in voor Kewell, en Pino en Caner Öztel voor Arda.
In de spitspositie kies ik voor een twee spitsen methode met Batdal als aanspeelpunt en Baros als afmaker. Met de fysieke kracht van Batdal wint hij bijna ieder duel, en iedereen weet wat voor killer Baros is als hij een kans van scoren krijgt. Als stand-in Anil Dilaver uit de jeugd. Zo heb je zeven(!) jeugdspelers die hun kansen kunnen beproeven op het hoogste niveau, en wordt de jeugdopleiding optimaal benut!
