Et tu, Edgar?
Daar begon het pas echt. We gingen de virtuele werkelijkheid najagen. Het blonde jongetje met de mooiste bal mocht het eerst kiezen. Tuurlijk was hij Ronaldo. Ronaldo, de man die toen nog enig aanzien had, de grote ster van Real Madrid, de doelpuntenkoning van FIFA 2003. Dan was er een donkere Surinaamse jongen met een paardenstaart, een vrij lompe voetballer. Natuurlijk was hij Edgar Davids. Zelf was ik Michael Owen, toen nog een bron van angst voor menig verdediger. En maar spelen. Vaak was één van de drie met een open knie afgehaakt. Maakte geen moer uit, dan met z'n tweën. Ronaldo, Owen en Davids hebben wat afgevoetbald op een afgetuigd trapveldje in Slotervaart. Er waren drie manieren van een einde. Ofwel het werd stikdonker en de witte bal was niet meer te zien. Ofwel twee van de drie vedetten was geblesseerd afgehaakt. De laatste optie was de meest voorkomende: slaande ruzie. De dag erop was alles weer goed.
Avond na avond, het was altijd hetzelfde. Op een gegeven moment naar buiten, en maar voetballen. Onlangs liep ik er nog langs. De ovalen koepel en het linkerhekje. Dat waren de doeltjes. Ik moest altijd in de koepel scoren. Hoeveel hebben drie jongetjes nou helemaal nodig om gelukkig te worden? Op een dag kwam ik erachter. Owen was wel leuk, maar wat was er nou stoerder? Een klein mannetje met een grauw kapsel die veel scoorde of een klein mannetje met een zwarte paardenstaart en een bril die heel agressief speelde? Maar er was geen beginnen aan. Ik was niet donker, ik kon Davids niet zijn, omdat er al een donker jongetje was. Tegen wil en dank was ik Liverpool-spits Owen, maar mijn hart klopte voor het leeuwenhart van Edgar de Pitbull.
Ik ben Edgar blijven volgen. Natuurlijk ben ik Edgar blijven volgen. Hoe hij in Barcelona aankwam en zijn team bijna naar de titel schoffelde. Hoe hij in 2004 tegen Tsjechië voor het EK fenomenaal hard de bal op de paal kegelde. Hoe hij in Londen het verlengstuk van Martin Jol was bij Tottenham Hotspur. Maar toen ging het mis. Als ik zondagochtend de herhaling van Match of the Day aanzette, kreeg ik bij Tottenham steeds minder Davids te zien, tot de kleine krachtmens met het karakteristieke kapsel uit was gestorven. Edgar Davids, kinderidool in ruste.
Een vrijdagmiddag in juli, 2006. Tas voor de grote vakantie in de hoek, maar deze keer niet naar het pleintje. Niet dat tienjarigen zich daar te groot voor voelen, maar ik voelde iets. Er stond iets te gebeuren. Er was iets met Edgar. Op het internet stond dat Henk ten Cate, de nieuwe Ajax-trainer, in vergevorderde onderhandeling met Edgar Davids was. Mijn held zou thuiskomen! Op nog geen zeven kilometer van het pleintje zou Edgar Davids gaan voetballen. Die avond werd mij bij het eten gevraagd naar een voorkeur voor een verjaardagscadeau, want ik was een maand later jarig. Ik wist het wel. Ik wilde mijn held zien, ik wilde een seizoenkaart voor Ajax. Niet omdat ik fan was. Niet vanwege Huntelaar of Stam. Nee, vanwege Edgar. Edgar zou komen.
Edgar kwam niet. Niet gelijk. Mijn held kwam niet tot leven. Ik zou hem toch niet zien. Match of the Day liet de paardenstaart niet zien. Af en toe kwam hij héél even in het veld, de meeste zondagochtenden moest ik het doen met een bevestiging dat hij nog leefde doordat zijn naam tussen die van de wisselspelers prijkte. Zo ook die ene zondagochtend in december. Na de uitzending ging ik eens achter de computer zitten. De kop was heel groot, de kop was gerechtigheid. 'Edgar Davids naar Ajax!' Nu is het echt. Over Amsterdam hing een grote sluier, een mengeling van optimisme en verwachtingen. Zijn debuut weet ik nog. Het was Ajax tegen Utrecht, en het werd 2-0. Davids speelde vanaf het begin. De gelukzalige houding van het publiek tegenover de terugkeer van Davids verhulde dat hij eigenlijk niet zo geweldig speelde, maar wat gaf het. Een week of twee later haalde hij in De Klassieker in de eerste minuut Danny Buijs neer. Het stadion brak af. Edgar was terug. Dat Ajax geen kampioen werd interesseerde me niet, ik had Edgar gezien. Ik hoefde ook niet een jaar langer een seizoenkaart, ik had Edgar nu gezien. Het was goed.
Een jaar later nam Edgar voorgoed afscheid van het voetbal. Hij had zijn laatste wedstrijd gespeeld en lag uitgeteld op het gras. Ajax had 0-0 gespeeld tegen FC Twente en had zo CL-kwalificatie verspeeld. Het was klaar, mijn held was in ruste. Nu definitief.
Toen ik laatst weer langs het pleintje liep, gingen mijn gedachten terug. Met die twee jongens heb ik geen contact meer. Van de drie helden van toen, van onze idolen, was er niet veel meer over. Ronaldo probeert tevergeefs in Brazilië de kilo's eraf te werken en is de enige die niet gelooft dat zijn moment geweest is. Soms zie ik beelden van hem. Dat doet pijn. Dan wil ik altijd beelden van het WK 2002 zien, zijn toernooi. Ras-Liverpoolspeler Owen houdt uitgerekend bij aartsrivaal Manchester United de bank warm. Ze hadden een voorbeeld moeten nemen aan Davids. Die jongen had tijdig door dat zijn tijd gekomen was.
Vorige week vrijdag keek ik de VI in en ik geloofde mijn ogen niet. Ik zag Edgar, mijn Edgar. Hij stond in een shirt van Leicester en ging weer voetballen. Ik moest de VI op mijn pleintje gaan lezen, ik kon het niet aan. Michael en Ronaldo waren dom geweest en hadden doorgespeeld, Edgar was wijs en deed ons het niet aan, om onze prachtige middagen een droevig aspect mee te geven. Toen ik hem na de 3-0 nederlaag bij Scunthorpe United op een foto het veld zag afbenen en in zijn gezicht keek, dacht ik slechts één ding. Ook jij, Edgar? Et tu?
