De Duitse Revolutie bereikt Dortmund
De dans, geleid door Mesut Özil en (niet geheel toevallig) Bayern-revelatie Thomas Müller, eindigde in de halve finale, waar de latere kampioen Spanje de Duitsers vloerde. Toch heeft Duitsland een erg goed gevoel aan het toernooi overgehouden. De hele wereld is getuige geweest van het feit dat Duitsland haar oude, afwachtende, haast laffe tactiek definitief van zich af gegooid heeft en dat ze zich heeft overgegeven aan een nieuwe, frisse generatie die aanvallend voetbal predikt.
De ontwikkeling van het Duitse voetbal valt dit seizoen ook terug te zien in de eigen competitie. Zaterdag was ik één van de 73.600 toeschouwers in het imposante Signal Iduna Park, in de volksmond ook wel bekend als het Westfahlen Stadion, de thuishaven van Ballspiel-Verein Borussia Dormtund. De ploeg ontving de kampioen van 2009, VfL Wolfsburg, tegenwoordig geleid door ex-Twentecoach Steve McClaren. Op voorhand dus al een wedstrijd waarvoor je goed gaat zitten. Wat mij in het programmaboekje opviel (of eigenlijk ook weer niet), waren de te verwachten opstellingen. Beide ploegen zouden waarschijnlijk aantreden in een 4-2-3-1 formatie. Inderdaad, de succesformule van Bayern München en de nationale ploeg was ook in Dortmund en Wolfsburg doorgedrongen.
De wedstrijd begon en vanaf het begin was duidelijk dat BVB er op z'n Duits tegenaan zou gaan. Op een paar kansen in de eerste helft na was Wolfsburg onzichtbaar. Met name in de tweede helft ging Dortmund aan de hand van een controleur (zoals ook Bayern München en Duitsland spelen) swingen. De controleur, genaamd Nuri Sahin, speelde een heerlijke wedstrijd en bekroonde dat met een fantastische goal.
Daarna liep Dortmund op z'n 'Nieuw Duits' over Wolfsburg heen. De verdediging (die in de eerste helft een paar keer stond te schutteren) werd door dit systeem uit de wind gehouden, zoals we het op het WK bij Duitsland ook een aantal keer zagen. Ook daar werd de (matige) defensie als het ware beschermd door het middenveld.
Maar wat ik het mooiste aan het nieuwe Duitse voetbal vind is dat ze na een 1-0 of 2-0 gewoon doorvoetballen om proberen nog een doelpuntje te maken. De teller bleef zaterdag helaas voor Die Schwarzgelben steken op twee: de drang naar voren leverde wel spektakel voor de aanwezigen op, omdat Wolfsburg er via Diego nog een keer uit kon komen met een goede kans tot gevolg.
Vandaag voor de buis voor de beladen thuiswedstrijd voor NAC Breda tegen mijn club, Feyenoord. En wat een verschil! Totaal geen aanvalsdrang bij de thuisploeg (!) en twijfel bij Feyenoord. Het tempo lag zo laag dat ik het idee was dat ik in slow motion aan het kijken was. De schroom, die Dortmund er zonder aarzelen vanaf gooide, zat vastgeroest op de voeten van de tweeëntwintig stilstaande spelers op het veld. Het lef ontbrak, waar dat in het Signal Iduna Park in overvloed aanwezig was. De 2-0 zege voor de thuisploeg was totaal onverdiend, maar dat terzijde. De instelling van NAC baarde mij zorgen. Als je voor eigen publiek zo afwachtend, ja, zelfs laf speelt, dan heb je geen respect voor je fans en voor het spel.
Dit geldt trouwens niet alleen voor NAC en Feyenoord, maar voor de meeste Eredivisieclubs. Ze zouden allemaal een keertje verplicht bij Borussia Dortmund moeten gaan kijken. Ze zouden erachter komen dat je beter tien keer een risicovolle pass kan geven waarvan er negen mislukken maar eentje aankomt, dan tien tikkies breed of zelfs terug. Nederland gaat achteruit op voetbalgebied, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar er is hoop. De Duitse revolutie heeft Dortmund al bereikt, zal het spoedig de grens oversteken om Nederland te veroveren?
