De voetbalrealist
Gedurende mijn prille jeugdjaren was ik vooral in de ban van onze Rode Duivels en de Roberto Baggio's of Romario's in mijn verzamelalbum. Andere minder bekenden waren toen niet aan de orde. Later begon ik wel belang te hechten aan al de weergegeven spelersinformatie en sinds jaar en dag worden de geboortedata, aantal caps of de clubelftallen van al de spelers verslonden. Laat mij het zo stellen; als er een studierichting Informatie Wereldkampioenschap Voetbal bestond was ik zonder twijfel hooggeleerde.
Wat ik onthouden heb tijdens mijn studie van de laatste Panini-uitgave is dat gekwalificeerde landen zoals Slovenië en Griekenland respectievelijk Rusland en Oekraïne in ongeloof hebben gelaten en dat het nietige Slowakije zich zelfs rechtstreeks kon kwalificeren. Landen die nog nooit enige rol van betekenis hebben gespeeld tijdens een eindtoernooi. België ging in diezelfde periode roemloos onderuit in een reeks met Turkije, Bosnië-Herzegovina, Estland en Armenië. Tien punten uit evenveel wedstrijden was het keiharde verdict zonder het vermelden van de blamage in A Coruña.
Ook heb ik onthouden dat de belangrijkste spelers van laatstgenoemde gekwalificeerde landen zijn aangesloten bij elftallen uit Napoli, Keulen of Glasgow. Oké, Liverpool en Athene vervolledigen dit rijtje maar dan nog hebben wij basisspelers uit Londen, München, Manchester en Amsterdam in onze gelederen. Hoe kan het zijn dat dit gezelschap er maar niet in slaagt om twee internationale wedstrijden op rij te winnen? Een complexe vraag waarvan de antwoorden ongetwijfeld voldoende materiaal oplevert om een opvolger te schrijven voor Hugo Claus zijn "Verdriet van België". Sta mij daarom toe twee pijnpunten toe te lichten. Zonder het gebruik van spelersnamen, want ik wil de innovatiemogelijkheden zo ruim mogelijk houden.
Het politieke drama dat ons land momenteel teistert buiten beschouwing gelaten, is er eerst en vooral een organigramprobleem bij de Belgische voetbalbond. Begrijp me niet verkeerd ik heb waardering voor een comité bestaande uit wijze, grijze en groezelige maatpakdragers, mits de kennis van zaken wordt omgezet naar doelgerichte en zichtbare resultaten. Bij de oudemannetjesclub van de Belgische voetbalbond heerst er echter complete chaos door een gebrek aan communicatie, afspraken nakomen en beleidsstructuur. Voordat deze te uitgebreide groep van senioren aan voetbal gaat denken, wordt er eerst grondig uitgekiemd hoe de voortzetting van hun functie weer met een aantal jaar gegarandeerd kan worden. Meer dan vriendjespolitiek is het dus niet.
Het amateurisme van de werkgever slaat vervolgens over op de werknemers, in dit geval de spelersgroep. Voor iedere sector op de arbeidsmarkt is het zo dat de betrokken massa prestaties aflevert als de top van die massa professionaliteit en gezag uitstraalt. Een oplossing zou dus kunnen zijn om met de grove borstel door de gangen van het bondsgebouw te vegen om zo ruimte te creëren voor een nieuwe groep eindbeslissers, bestaande uit Belgische voetballers van weleer die hun strepen verdient hebben op internationaal niveau. Op die manier ontstaat er weer eendracht tussen de stropdassen uit de Houba de Strooperlaan en de tricolores op het veld, wat nu haast onbestaande is.
Ook moet de sportieve leiding eindelijk eens een keuze durven maken wat de elfkoppige formatie tussen de lijnen betreft. Zoals eerder aangegeven hebben wij het voorrecht om gebruik te maken van spelers die bij Europese topclubs zitten. De spelersnamen klinken als muziek in de oren, de prestaties zijn helaas niet meer dan eentonige deuntjes. Het wordt tijd om af te stappen van een door de media gecreëerde hype rondom een overgewaardeerde gouden generatie van spelers met duizelingwekkende marktwaarden. Het is uiteindelijk de soberheid die voor ons overheerst. Hiermee hebben wij in het verleden succes geboekt en gekwalificeerde landen zoals Slovenië en Slowakije bewezen dat deze methode nog steeds perspectieven biedt.
Merendeel van de huidige spelers zijn verdedigend ingesteld of geen dragende
spelers bij hun clubelftal. Toch probeert men iedere keer opnieuw te knutselen aan een tactiek waarbij zoveel mogelijk van deze individuen op mekaar worden gestapeld om toch maar het sterkst mogelijke elftal op papier te behouden. Het gevolg hiervan is dat het elftal niet uitgebalanceerd is en de onbetwiste basisspelers zich niet kunnen focussen op één bepaalde positie. Om een voorbeeld te geven: een verdediger die werd opgenomen in het Premier League Elftal van het Jaar moet internationaal op diezelfde positie spelen als bij zijn club.
Een speler positioneren op een voor hem minder bekende positie kan, als er geen andere alternatieven zijn. Daarmee is men momenteel nog te kortzichtig. Er wordt onvoldoende beroep gedaan op spelers afkomstig van minder spraakmakende clubelftallen uit buitenland of de eigen competitie, die weten wat er moet gebeuren op een voor hun vertrouwde positie. Iemand die wekelijks op niveau presteert verdient een kans, ook al is de club van herkomst KV Mechelen of FC Utrecht. Het klopt dat het niveau in een Jupiler Pro League niet om over naar huis te schrijven is, maar de vele clubelftallen waarbij de Sloveense of Slowaakse Wereldkampioenschap deelnemers gestald zijn, zijn dat evenmin.
Ik zie liever een minder sprankelende speler het licht uit zijn ogen rennen voor het vaderland, dan een omhooggevallen vedette die zijn schoenen voor de wedstrijd vergeet. Het resultaat zal dan weer niet meteen voor morgen zijn, maar dat was tot heden ook niet het geval. Alleen zo kunnen wij ons geleidelijk aan weer spiegelen aan de mentaliteit waarvoor we zo vaak geprezen zijn en zal ik in de toekomst weer Panini plaatjes van Belgische voetballers op overschot hebben.
