Wesley Sneijder, een overschatte kabouter
Want wat is er een waanzinnige massahysterie geschapen door de Nederlandse pers. Een stel totaal doorgedraaide opportunisten krijgt het zelfs voor elkaar om, aangemoedigd door de überchauvinistische Nederlandse pers dit waanzinnig overschatte mannetje te bombarderen tot de beste voetballer die er op deze planeet rondloopt. De belediging kon niet groter zijn voor de echte toppers. Vaak wijzen zij naar de successen die zijn elftallen deze jaargang heeft bewerkstelligd. In plaats van de hem toebedeelde hoofdrol verdient hij in deze slechts een klein bijrolletje.
Het feit dat succesvolle ploegen hun formatie om hem heen bouwen, is nog geen bevestiging van iemands talent. Bij zijn club Internazionale werd hij vooral van de bank in Madrid gehaald omdat er onvoldoende geld was om gewenste spelers als Sergio Agüero te halen. Daar kwam hij in handen van een genie, genaamd José Mourinho. De Portugees bouwde aan het perfecte team, en het is dan ook niet verwonderlijk dat Sneijder veel ruimte kreeg. Is het bijzonder, om in een team van José Mourinho uit te blinken? Het antwoord is nee.
De Portugees bouwt namelijk altijd elftallen om spelers heen. In Milaan had Sneijder ploeggenoten als Samuel Eto'o en Diego Milito vóór zich, achter hem staan geweldenaren. Julio César, Lúcio, Walter Samuel, Christian Chivu, Javier Zanetti, Maicon, Esteban Cambiasso vormden een zesmansmuur die bijna niet te kloppen was. Alle ruimte om een vrije rol te spelen in dit uitstekende team. En naar mijn idee heeft Sneijder dat nog verschrikkelijk matig gedaan. Geen interview, geen artikel over de kleine middenvelder gaat voorbij zonder dat er nog eens lekker wordt aangedikt hoe tweebenig onze 'superster' is. Precies vier treffers, waarvan drie vrije trappen.
Nadat hij in Milaan de Treble had gewonnen en er allemaal lieve dingen over onze nationale knuffelkabouter werden gezegd, kon hij overal mee wegkomen. Niemand keek er van op dat hij een waanzinnige vorm van zelfoverschatting toonde toen hij meende de opstelling te kunnen gaan bepalen, niemand nam het hem kwalijk. Maar nu het WK voorbij is, heeft de Nederlandse pers, en het overgrote deel van Nederland eenduidig besloten dat God één meter zeventig lang is en in Milaan speelt.
Waar het op slaat? Ik ben er nog steeds niet uit. Op zijn zwabberschot tegen Japan? Op zijn briljante intikkers tegen Slowakije en Uruguay? Of zijn het zijn briljante mazzeldoelpunten tegen Brazilië? Waarschijnlijk zal het wel komen omdat hij in de finale tegen Spanje zo geniaal onzichtbaar was. Zo doen de echte toppers het inderdaad. Als het er op aan komt totaal onzichtbaar zijn. Maar ja, leer de Nederlandse pers kennen. Als Brazilië niet de tweede helft op hol zou zijn geslagen, had iedereen hem afgemaakt. In De Telegraaf is het verschil tussen nationale pispaal en volksheld precies twee mazzelgoals.
Er zijn minstens twintig aanvallende middenvelders die beter zijn dan Sneijder. Vorig seizoen kon hij met een geniale trainer nog één en ander camoufleren. Dit seizoen is de gewezen volidioot Rafael Benítez neergestreken in Milaan. Nu het tactisch plan van de Nerazzurri niet meer werkt, is Wesley Sneijder totaal uit vorm. Wesley speelt alleen maar een rol van betekenis als er tien spelers in zijn dienst spelen en er een duidelijk tactisch plan is. Nu heeft Sneijder, onze nationale ster, dit seizoen slechts twee doelpunten gemaakt. In alle competities.
Het is dan ook te zot voor woorden dat hij überhaupt genomineerd is voor de prijs Wereldvoetballer van het Jaar. Deze speler heeft hele beperkte kwaliteiten en heeft slechts onder José Mourinho aangetoond bruikbaar te zijn voor de Europese subtop, maar is nooit ook maar in de buurt gekomen van het niveau van spelers als Xavi, Andrés Iniesta, David Silva, Steven Gerrard of Kaká. Hij heeft altijd voor iedere handeling te veel tijd nodig, heeft een bijzonder mager rendement en heeft niet het vermogen om zijn elftal op sleeptouw te nemen. Goedbeschouwd is het schandalig dat hij bij een Europese topclub terecht is gekomen en dat hij in Oranje speelt. Zeker als je bedenkt dat de vele malen betere Rafael van der Vaart voor hem moet wijken.
Want, snappen doe ik het enthousiasme van de Nederlandse pers wel. Het is 32 jaar geleden dat ze voor het laatst in de finale stonden. Maar waarom worden dan niet de belangrijkere spelers bewierookt? De uitstekende verdediging en de geweldige keeper. Mark van Bommel die het uitstekend deed. Nigel de Jong, al ging hij soms wat ver. Arjen Robben die voor veel gevaar zorgde. De nimmer verzakende Dirk Kuyt? Nee, die zijn toevallig genoeg geen topscorer. En dat is schijnbaar het enige wat telt voor de doorgedraaide media. Dat er geen enkele goal van bijzondere klasse bijzat, wordt voor het gemak vergeten. Ricky van den Bergh had die vijf treffers ook gescoord, als hij de kans had gehad.
José Mourinho is intussen in Madrid neergestreken. Niet geheel toevallig is Mesut Özil, die al vanaf het begin van het WK aantoont drie klassen beter te zijn dan Sneijder, de laatste weken tot buitengewone dingen in staat. Sneijder is in handen gevallen van Benitez. En nu het niet loopt, is de Utrechter enkel gefrustreerd en is er helemaal niets meer over van zijn vermeende 'klasse'. En tóch blijven mensen hem maar tot bizarre hoogten ophemelen. Of het ooit anders zal worden, ik betwijfel het. Maar iedereen kan zien dat hij nu ontmaskerd wordt tot wat hij is: een middelmatige speler. Laten we ons richten op de daadwerkelijke groten van het voetbaluniversum, in plaats van op overschatte kabouters.
