Parel in de Mijnstreek
Ik bezoek hen een enkele keer in het jaar, indien mogelijk. Een zoete geur dringt mijn neusgaten binnen en is afkomstig uit de keuken. Het is zondag, oftewel wafeldag. Mijn oma bakt dan altijd wafels voor het hele gezin. Dat hartelijke mens begint ook op leeftijd te geraken en vergeet nog wel eens dat haar vier zonen al een jaar of dertig het huis uit zijn. Toch lijkt ze onvermoeibaar en bakt aan een stuk door.
Mijn opa komt nu aangestrompeld met twee warme wafels rustend op een wit schoteltje. Mijn oma bevindt zich vlak achter hem en heeft een kop dampende koffie in haar magere, gerimpelde handje. Haar hand beweegt als een gewonde fladderende vogel. De koffie gutst heen en weer. Ik kijk er aandachtig naar; haar hand is lijkbleek en de blauwe aders zijn duidelijk zichtbaar; als in blauwe gorgonzola. Mijn opa had geen koffie gekregen, ongetwijfeld omdat het leeg zou zijn alvorens het zijn mond zou hebben bereikt. Twee stokoude mensen die hand in hand naast elkaar zitten, genietend van hun zelfgemaakte wafels. Ik vind dat werkelijk het mooiste wat er bestaat. Mijn opa was vroeger een stevige, spontane kerel. Heden dag is hij zo oud en klein geworden dat zijn kruin al niet meer tot het houtsnijwerk op de hoge rugleuning reikt. Ik begeef mijn hand naar de koffie waar ik vervolgens twee zoetjes in deponeer. Na lange tijd heerlijk te hebben bij gekletst vraagt mijn oma mij om een gunst: of ik de zolder wil opruimen voor haar.
Eenmaal op de zolder aangekomen begin ik wat spullen te verschuiven. Al gauw ontstaat er een muffe, oude en bedwelmende lucht. Een muis ligt levenloos in een hoekje en zo te zien is hij al een tijdje aan het ontbinden. Het braaksel zou ieder moment uit mijn opengesperde keel kunnen spuiten. Wonder boven wonder hield ik de substantie in mijn lichaam. Mijn aandacht werd getrokken door een doos vlak naast het rottende knaagdier. Voorzichtig kroop ik dichterbij en strekte mijn arm zodanig dat ik de doos naar mij toe trok. Op de doos was een groot logo in het geel en zwart getekend. In het midden van het ronde symbool stond RJC. Ik, groot liefhebber van deze club, opende de doos met veel verwachting. Naast enkele ballen en shawls van de club, sprong het vierkante object mij het meest in het oog.
Het was een klein boekje, niet veel groter dan een agenda. Ik opende het voorzichtig, alsof het ieder moment zou kunnen breken. Een glimlach ontstond op mijn gezicht zodra ik de foto's zag. Ik herinnerde me dat nog als de dag van gisteren. Het was na de wedstrijd tegen RBC Roosendaal. Mijn vader had toentertijd goede banden met voorzitter Servé Kuijer en na afloop van de wedstrijd mocht ik mee naar de kleedkamer van de Koempels. Ik sta breed grijnzend op de foto met een wollen Roda JC-shawl. Naarmate ik verder blader kom ik bij mijn favoriete foto. Daar sta ik, als klein mannetje naast de beste voetballer die Roda JC ooit gekend heeft. Het gestel van een luipaard. De souplesse van een slang en de kracht van een Afrikaanse olifant. Zijn blonde krulletjes steken af tegen zijn donkere huid en hij draagt een ivoorwitte trui van Dolce en Gabanna. Onderaan de foto staat een handtekening met het bijschrift: For my biggest fan. Dat ben ik altijd gebleven.
Deze imposante verschijning bezit de naam Arouna Koné. Scandeer deze naam in het Parkstad Limburg Stadion en geheid dat iedere vent spontaan een erectie krijgt. De toen twintigjarige Koné verliet in de zomer zijn club Lierse SK waar hij dat seizoen maar liefst elf doelpunten produceerde. Hij arriveerde bij Roda JC als een volslagen onbekende voetballer, die de Nederlandse taal niet machtig was en bovendien ontzettend veel geld had gekost: een miljoen euro, gefinancierd door Ome Nol. Alle twijfels werden vrijwel meteen aan de kant gezet, want iedereen zag aan hem dat het een voetballer van wereldformaat zou worden. In zijn eerste jaar bij Roda JC scoorde hij, evenals bij Lierse SK, elf doelpunten.
Koné is een typisch Afrikaanse voetballer. Fysiek ijzersterk, een uitzonderlijke techniek en hij werkt als een paard. De Ivoriaan laat vaak zien hoe hij de verdedigers uit de Eredivisie met gemak voorbij gaat en achter zijn brede rug zet, waarna die geen enkele kans meer zien om in de buurt van de Afrikaan te komen. Daarbij komt ook nog eens dat hij een dodelijke afmaker is. Het instinct van een leeuw. Koné scoort in twee seizoenen maar liefst 28 doelpunten voor de club die gevestigd is in Kerkrade. Scoorde hij niet, dan bediende hij zijn ploeggenoten op magnifieke wijze. De fraaiste doelpunten zijn uiteraard de weerzinwekkende lob tegen PSV en zijn fraaie circusbewegingen tegen RBC Roosendaal waar hij de hele verdediging te kijk zet en vervolgens de doelman heel kalm passeert. Interesse van grote clubs volgt en uiteindelijk betaald PSV Eindhoven maar liefst negen miljoen euro voor de blonde Ivoriaan.
Daarna is het alleen nog maar bergafwaarts gegaan met de flamboyante Afrikaan. Zijn overstap naar Sevilla lijkt te eindigen in een deceptie daar waar hij sporadisch in actie kwam wegens ongelooflijk veel blessureleed. De voetballer bleef terugvallen in de meest hardnekkige blessures. Als klap op de negatieve vuurpijl viel zijn dochter van de trap en heeft een hele poos zwaargewond in het ziekenhuis doorgebracht. Zijn huidige club Sevilla wil zo snel mogelijk van haar Ivoriaanse Parel af. Als ik zijn foto zie krijg ik haast tranen in mijn ogen. Zo'n grote voetballer die zo'n teleurstellende spiraal kent in zijn carrière. Dat gun je gewoonweg niemand. In mijn hart blijft Koné voor altijd de grote voetballer met de onnavolgbare acties. De beste voetballer die Kerkrade ooit gekend heeft.
In mijn stoutste dromen hoop ik soms nog eens dat hij terugkomt naar de mijnstreek. Nog een paar seizoenen zijn oogstrelende kunsten bij Roda JC vertonen, de club waar hij groot werd. De club die hem voor altijd in haar hart heeft gesloten. Ik sluit het boekje en stop het terug in de doos. Ik schuif de kartonnen flappen weer over elkaar en schuif hem terug in de hoek. Nog eenmaal kijk ik met afschuw naar de dode muis.
Koné, kom alsjeblieft terug naar Kerkrade. Dan deel ik mijn wafel met je.
