De nacht van 23 mei 2003
Juventus had de finale van de CL verloren. AC Milan werd telkens weer geklopt door ons, behalve op de dag dat een overwinning het meest nodig was. De afwezigheid van Pavel Nedved was een eerste teken aan de wand, we gingen het lastig krijgen. Verlengingen bevestigden onze vermoedens, de beslissende penalty van Andriy Shevchenko was de fatale nekslag. Neer ging de machtige oude dame, vernietigd werden onze dromen. Een illusie rijker keerden we terug naar huis. Vastberaden de pijn te verdrinken zochten we een café op, eenmaal gevonden traden we binnen. Ik wandelde traag en loom naar de rondborstige vrouw achter de toog, "Tweemaal wodka rood graag." Alsof ze alle tijd van de wereld had goot ze het goedje tergend traag in de kleine glazen. We dronken in één scheut onze glazen leeg, 'tweemaal', zei ik met mijn vingers in de lucht, en de vrouw vulde bij. Twee werden er drie en drie liep al snel op tot niet meer te tellen. Het groezelige en ongezellige café werd er mooier op, net als de vrouw die ons van drank voorzag. De drank deed zijn werk.
De nacht was ongelooflijk donker, of lag dat aan mijn bezopen geest? Strompelend en mompelend lopen we de straat op, met onze prachtige zwart witte truitjes aan. Nedved en Alessandro Del Piero, broederlijk naast elkaar. Dronken en verslagen wandelen we maar wat rond, zonder echt een doel of plaats om te overnachten in gedachten te hebben. "Die verdomde penalty, waarom mist hij hem niet gewoon, waarom?" Ik wist geen zinnig antwoord te geven op die onverwachtse vraag, dus besloot ik in stilzwijgen. De volgende straat was degene waar we als jongens altijd voetbalde, hier hielden we even halt en leunde ik misselijk tegen een muurtje aan. Een hoop onzinnige woorden vloeien uit twee dronken jongens hun mond, herinneringen werden bovengehaald en de uit het café gestolen fles wodka werd stukgegooid onder luid gejuich.
De nacht was rustig en stil geweest, maar werd plots in al haar schoonheid verstoord. Het was geen gedachte geweest, er liep al de hele tijd iemand achter ons. Iemand die duidelijk slechte intenties had. "Hee!, jullie twee." Ik draai me om en kijk de man aan die half in de schaduw van een verlaten gebouw staat. Hij komt dichter en lijkt iets uit zijn broekszak te halen. Ik kijk opzij en zie mijn vriend met wijde ogen en gesloten mond naar de man staren. "Wat is dit?", vraag ik hem, maar hij verroert zich niet. De 'man' komt dichterbij, en nu hij nader komt zie ik dat hij beeft en trilt. Ik probeer de man tot bedaren te brengen, met trillende stem en getrokken mes roept hij echter: "Zakken leeg en maak voort!" Hij kijkt regelmatig zenuwachtig om en maakt een hypernerveuze indruk. Ik werp alles op de grond, mijn gsm, mijn geld en bankkaart, de man zijn ogen wenden zich af van mij. "Nu jij!" Maar een reactie van mijn vriend blijft uit. De man wordt nerveuzer. Hij komt dichterbij en grijp met zijn mes in de aanslag naar de zakken van mijn broeder. Wat volgde was verschrikkelijk, alles gebeurde in een waas. Al wat ik me vanaf dan nog herinner is het begin van mijn verhaal. Daar lag hij dan.. de overvaller was verdwenen in de nacht, zonder ook maar iets mee genomen te hebben. Hulpeloos en verslagen buig ik neer naast zijn lichaam, hij werd niet wakker. Maar hij moest, dit was niet gepland! Wat was dit in godsnaam, tranen lopen over mijn ijskoude wangen en trillend ga ik tegen de grond... Dit, dit was niet de bedoeling geweest.
De dagen erna waren onwerkelijk, ik besefte amper wat er gebeurd was en dit was de eerste maal dat ik echte pijn voelde. Juventus had verloren van Milan, we waren razend en ontgoocheld. Juve was ons leven, al van kinds af aan waren we supporters van onze Italiaanse liefde en dit verlies was onverdiend. Daar hadden wij ons zorgen over gemaakt, over iets kleins als voetbal. Nu werd duidelijk dat voetbal bijzaak was, voor de eerste maal in mijn nog jonge leven was voetbal volledig op de achtergrond verdrongen. Hadden ze maar niet verloren, dan hadden we ons niet verdronken in de drank, dan had dit niet gebeurd geweest. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, vanaf nu, besloot ik, is voetbal niets meer dan een bijzaak. Niets meer. Nooit meer zouden wij samen 'Forza Juventus' zingen, nooit meer zouden wij samen voetballen.
Ter ere van de jongen die mij ongewild aantoonde dat er belangrijkere dingen dan voetbal in het leven zijn, van de broeder die mij tien jaar lang vergezelde in alles wat ik deed en voelde. Beide jong en geweldig dom, totaal voetbalverslaafd en wereldvreemd. De jongen die altijd naast mijn zijde stond als we weer eens in de rats zaten, Juventino's in hart en nieren, voor altijd.
28 Mei 2003, de nacht waarop ik meer dan de CL alleen verloor.
Rust in vrede vriend, voor altijd mijn broeder.
