Voor de helden die nooit vergeten mogen worden
Gary Speed speelde voor een legio aan Engelse ploegen, namelijk: Leeds United, Everton, Newcastle United, Bolton Wanderers en Sheffield United. Hier zal de komende dagen overal de vlag halfstok hangen. Ondanks dat ik Gary Speed nooit heel erg lang heb zien voetballen, kan ik hem het beste herinneren van zijn periode bij bolton. Het was in mijn ogen een dragende speler, iemand die zich honderd procent gaf. Niet iemand die snel de handdoek in de ring gooide, nee zo was hij zeker niet..
Een echte Welshman was het. Hij stond voor wat hij waard was, een man die trots was op zijn land. Dat het bij iedereen in Wales hard aan kwam moge duidelijk zijn. Ook bij mensen die hem erg goed kenden en zijn fans kwam het hard aan. Het pijnlijkste is toch wel het moment dat je hoort als een goede vriend van je er niet meer is, het is net alsof de hele wereld stilstaat en vervolgens komt het besef. De tranen van Shay Given illustreerden dit perfect.
Er zijn meerdere mensen die hem voor zijn gegaan, velen zullen zich het verhaal van Robert Enke wel herinneren. De Duitse goalie die ook een schat van een vrouw had, maar wel besloot zichzelf van het leven te beroven. Hij had een glansrijke carrière achter de rug, maar toch besloot hij zelfmoord te plegen.
Een speler die jullie minder goed zullen kennen is de man met de naam: Adam Ledwon, een voormalig Pools international en een onvervangbaar mens. Hij liet op zijn beurt ook een vrouw en drie kinderen achter. Drie jongen kinderen, waarvan zeker één heeft gevraagd aan zijn moeder waar papa was. "Waarom is papa er nog niet mama?" "Maar waar is papa op vakantie dan mama, komt hij nog terug?" Dat zijn de dingen waar we allemaal liever niet aan denken.
Deze mannen hebben zeker aan hun gezin, familie en vrienden gedacht, maar op dat moment leek het hen de beste keuze. Geen goede keuze in onze ogen, maar wij zullen nooit de precieze reden weten. Meestal is men erg depressief en gaat alles fout in hun ogen. Ze voelen net alsof de zon nooit meer schijnt en ze zijn alleen maar verdrietig van binnen. Het is net alsof niets meer lukt. Op een gegeven moment denkt men dat de dood de enige uitweg is en ook al weet iedereen dat dat niet zo is, voor hen voelt het wel zo.
Voor ons lijken het gelukkige mensen, maar van binnen gaan ze kapot. In sommige gevallen escaleren de problemen en heeft het een cumulatieve werking. Probleem, na probleem, na probleem stapelt zich op, tot men dus die enige uitweg over heeft. Een heel goede vriend van mij heeft ook zelfmoord gepleegd. Het ergste van alles was dat ik het niet heb kunnen voorkomen, want ik was de laatste die hem sprak. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen, maar toch voelt het alsof ik het had kunnen veranderen. Door gewoon één positief iets te zeggen, dat had heel zijn dag kunnen veranderen. Maar het beste wat we nog kunnen doen als het al te laat is, is om deze helden nooit te vergeten, want dat waren ze allemaal. Stuk voor stuk.
Elk moment van de dag
Elke minuut van het uur
Ik blijf je missen
Tot het einde van mijn leven
Telkens opnieuw probeer ik je beslissing te vergeten
Maar het is me duidelijk
Jouw beslissing zal ik nooit vergeten
Jij liet ons alleen achter
Je liet me alleen staan
Hoe kon je
Waarom deed je dit ons aan
Ik zal je altijd missen in welke staat ik ook verkeer
Je bent voor altijd bij me
Ook al zie ik je nooit meer
