Men moet stoppen met Suárez te zoeken
Het eerste punt is zijn voorliefde voor het makkelijk gaan liggen. Daar is men naar gaan kijken sinds Jack Rodwell in de Merseyside Derby rood kreeg terwijl hij Suárez niet of nauwelijks raakte. Het is verwerpelijk dat spelers schwalbes maken, maar sindsdien is iedere valpartij van de nummer zeven een duikeling als je de commentatoren en analisten moet geloven. Na de wedstrijd tegen Manchester United in oktober liet manager Sir Alex Ferguson zich uit over deze gewoonte van Suárez alsof de spits vuurwapengevaarlijk was.
Zelden heb ik iemand met zoveel hypocriete verontwaardiging zien reageren als Ferguson die middag. Als de Schot zijn gebruikelijke kauwgom had in gehad was de goede man waarschijnlijk gestikt in zijn selectieve woede. Een man die een kwart eeuw in Engeland naar het voetbal kijkt en zich nog over schwalbes verbaast is of een verrot goed acteur of een selectief verontwaardigd persoon. De man heeft zelf natuurlijk ook een goede portie vrijetrap-acteurs in z'n selectie gehad over de jaren (die hij uiteraard nooit publiekelijk geselde).
Hetzelfde geldt voor voetbalsupporters. In de hedendaagse Premier League zijn er nauwelijks nog spelers die op dat gebied 'zuiver' zijn. Spelers doen allang alles om vrije trappen of strafschoppen te veroveren of tegenstanders kaarten aan te naaien, dan wel lijnrechters bewust tot een foute keuze aanmoedigen . Dat Suárez daar enkele keren in geslaagd is maakt hem nog niet per definitie slechter dan andere simulanten. Het maakt hem hoogstens een beter simulant, wat niet iets is om trots op te zijn. Als men bij Sky Sports voor iedere schwalbe vijf minuten beeld uittrekt om de speler publiek te fileren hebben ze na ieder weekend zes 24-uurskanalen nodig, anders komt niet iedereen aan bod.
Ook in de affaire rondom Patrice Evra is hij weinig fijntjes behandeld. Evra zelf ook niet, die werd slachtoffer van een enigszins genante lastercampagne vanuit Anfield, maar daar gaat het hier niet om. Toen de FA de schorsing voor Suárez bekend maakte werd er in grote dikke koppen in grote nationale dagbladen ingezet dat Suárez een 'racist' was en hij zijn manager Kenny Dalglish zou hebben 'voorgelogen'.
Saillant detail: de FA had haar beweegredenen achter de schorsing nog niet gepubliceerd. Toch moesten miljoenen Britten weten dat Suárez de as van het kwaad was, hoewel de journalisten die hun koppen publiceerden geen enkel bewijs of onderbouwing hadden voor hun publicatie. Verder, zou één verwerpelijke opmerking over iemands huidskleur, hoe afschuwelijk ook, van de uitspreker ervan een racist maken? Dan zouden er een hoop racisten rondlopen in de maatschappij. Een enkel incident kan nooit voldoende zijn om iemand een stempel op te plakken.
En in die mening is er een belangrijke medestander, zo bleek bij het publiceren van de beweegredenen voor het vonnis. In tegenstelling tot de headline van de Daily Mirror gaf het lijdend voorwerp in de zaak, Evra, aan dat hij niet geloofde dat Suárez een racist was. Trouwens, de rechters van de FA waren eenzelfde mening toebedeeld. Maar het kwaad was al geschied.
Uiteindelijk bleek de publicatie van de FA erg dubieus. Het was het woord van één tegen dat van een ander en uiteindelijk kreeg de spits een schorsing op basis van 'balance of probability'; de FA had redenen om racistische bejegeningen aan te nemen en die zullen ook wel geuit zijn. Maar bewezen is het niet en dus is het erg kwalijk om enorme headlines met 'racist' te publiceren. Het optreden van Liverpool, onvoorwaardelijk achter de werknemer gaan staan, werd verafschuwd terwijl de club niets meer deed dan een werknemer op zijn woord geloven. Zo werken families, in moeilijke tijden achter elkaar gaan staan. Zeker als niemand anders dat nog doet mag je uit je eigen kern wat steun verwachten.
Verder werd Suárez eind december nog maar eens een wedstrijd geschorst voor een middelvinger naar het publiek van Fulham. Prima dat spelers daarvoor geschorst worden, maar alleen wanneer dat consistent gebeurt. Wat dus niet gebeurt. De lijst met voorbeelden van spelers die zulke gebaren of teksten uiten tegen arbitrage zijn talloos, maar iedereen kwam er ongestraft mee weg.
Ook zaterdag weer, bij het weerzien van Suárez met Evra en Manchester United werd er weer gigantisch over het optreden van de Zuid-Amerikaan uitgewijd, de spits achtte het niet nodig om Evra de hand te schudden, zoals dat het gebruik is voor een voetbalwedstrijd. Uiteraard was Ferguson er wederom als de kippen bij om zijn verontwaardiging te spuwen. Hij was een belediging voor de club en wat al niet meer.
Het schudden van een hand is een teken van respect. Als iemand dat niet heeft voor een ander, moet hij dan alsnog zijn hand schudden om een vals gevoel van respect te scheppen? Zou dat de spanning tussen beide elftallen verkleind hebben? Ik denk het niet. Als duizenden mensen een speler beloven dat hij doodgaat zal je ook geen gezellige sfeer op het veld krijgen. Daarom viel de reactie van Ferguson me zo vies tegen. Ik bewonderde hem altijd voor het feit dat hij jarenlang weigerde tegen de BBC te spreken omdat zij laster over zijn zoon Darren zouden hebben verspreid. Dat is prima. Zo oordeelde zelfs über-Manc Gary Neville.
Wij weten de beweegredenen voor Suárez' weigering niet en die gaat ons ook niks aan. Daarom moeten managers, supporters en analytici hun mond over het ontbreken van respect aan de zijde van Suarez houden. Het gaat ze niks aan. Suárez, kortom, is absoluut een ongelooflijk vals kreng bij vlagen, maar men moet ophouden al zijn wandaden op te blazen voor hun eigen gelijk of verkoopcijfers. De FA moet hem gaan behandelen als ieder ander. Anders riskeert de Premier League één van haar laatste rasvoetballers te verliezen.
