De magie van San Siro
Terwijl ik dit schrijf denk ik terug aan het afscheid van Paolo Maldini in het San Siro in 2009. De ereronde die hij maakte, het publiek dat hem een staande ovatie gaf en de paar mensen die hem uitfloten. Daar was hij teleurgesteld over, hij wilde de pers niet te woord staan in de catacomben. Dat had allemaal te maken met een incident van een aantal jaar daarvoor, toen had hij uit emotie een uitspraak gedaan die een aantal supporters niet beviel. Ik vind het jammer dat er mensen waren die hem uitfloten. Deze man, die in de ultieme vorm clubliefde heeft getoond, had een mooier afscheid verdiend.
Maldini is hét bewijs dat AC Milan uitstekend met oude spelers om kan gaan. Hij speelde maar liefst 902 wedstrijden, allemaal in dienst van AC Milan. Als zestienjarig jochie debuteerde hij en Il Capitano vertrok op de leeftijd van 41 jaar bij de Italianen. Maldini is ook niet de enige speler die vele jaren bij Milan speelde. Spelers als Clarence Seedorf, Massimo Ambrosini, Alessandro Nesta, Christian Abbiati, Mark van Bommel en Filippo Inzaghi zijn spelers van de huidige selectie die al aan de oude kant zijn maar toch nog regelmatig spelen.
Ik denk dat voor deze prestaties een groot compliment aan de medische staf op zijn plaats is. Ze houden de spelers goed fit en dat valt op die leeftijden niet mee. Zij zorgen ervoor dat jongens als Seedorf op een leeftijd van 35 nog meekunnen in de Champions League. Hierin ligt ook een rol voor de trainers weggelegd. Ze laten de spelers niet te hard trainen, zodat ze helemaal kapot zijn telkens, maar doen relatief rustig aan op de training met ze zodat ze vol energie de wedstrijd in kunnen gaan.
Ten tweede hangt er een grote rust rond de club. De mensen raken niet in paniek als een speler een keer minder speelt. Bij andere clubs zie je vaak dat er direct getwijfeld wordt of de speler het niveau nog wel aankan. Door twijfels bij anderen gaat een speler ook twijfelen en dat komt zijn spel niet bepaald ten goede. Bij Milan is dit niet het geval. Daar kunnen spelers zich in alle rust focussen op hun prestaties en hoeven ze zich in mindere mate zorgen te maken over de pers.
Dan is de volgende reden dat deze mannen nog zo lang meekunnen is omdat de selectie goed uitgebalanceerd is. Altijd is er een goede mix van jong en oud. Spelers als Ignazio Abate, Urby Emanuelson, Kevin-Prince Boateng, Thiago Silva en Robinho zorgen voor wat tegenwicht voor de ouderen. De oudere spelers kunnen voor het echte loopwerk de jongeren gebruiken, aangezien die een betere conditie hebben. Dan kunnen de ouderen zich volledig focussen om hun inzicht en techniek te gebruiken, ze zorgen er aan de hand van de jonkies voor dat ze het fysieke aspect minder nodig hebben.
Dan nog het belangrijkste punt: de liefde voor de club. Als je van de club houdt waar je speelt, ben je beter gemotiveerd en kom je dus tot betere prestaties. Zie bijvoorbeeld Maldini. Die kon altijd blijven gaan, vooral omdat Milan zijn club is en dat hij dus nog liever wil winnen dan wanneer hij voor een andere club had gespeeld. Bij Milan zijn er veel spelers die echt houden van de club, dat komt doordat daar iedereen goed voor je is. Ze laten je niet snel vallen, zeker niet als je wat gepresteerd hebt. Ze blijven vertrouwen houden en daardoor ga je van de club houden.
Er zijn mensen die vinden dat AC Milan moet verjongen. Dat beschouw ik als grote onzin. Presteren met ouderen is juist de grote kracht van Milan. Dit is de identiteit van de club: veel clubiconen die heel lang voor de club spelen, geweldig. Daar bestaat nog clubliefde, je ziet het steeds minder in de voetballerij. Slechts enkele voetballers hebben het, bijvoorbeeld Iker Casillas of Xavi. Dat soort spelers zie je steeds minder en dat is jammer, dat is juist wat voetbal mooi maakt: Emotie, een gevoel dat je krijgt in je onderbuik bij een bepaalde club. Veel voetballers lijken dat nu te negeren en puur voor het geld te gaan, wat ook ergens wel begrijpelijk is.
AC Milan, met trots de club van de oudjes!
