''Farewell Maestro''
Net wanneer Kirca een opsomming maakt van de Europese die het verduren hebben gehad van Cim Bom, kan een oud-speler van Galatasaray zijn tranen niet langer meer inhouden als het woord Manchester langskomt in het gedicht. Hij probeert zijn ogen te verbergen door zijn hand ervoor te doen, maar de fans hebben het gezien en voelen precies wat hij voelt. Het moet zo zijn dat de legendarische Manchester-confrontatie in delen werd opgesplitst in het geheugen van deze oud-speler, zijn imposante voetbalcarrière kwam in een versneld tempo voor zijn ogen waarin hij drie clubs achter zijn naam mocht schrijven: Galatasaray, Glasgow Rangers en Blackburn Rovers. Er gaat een belletje rinkelen bij de Turkse en de trouwe Blackburn-supporters. De hoofdrolspeler van mijn verhaal is niemand anders dan die ene ondergewaardeerde Turk uit Ewood Park, Tugay Kerimoglu.
Tugay heeft meer dan tien jaar gestreden voor het rood-gele tricot van Galatasaray en heeft tig kampioenschappen achter zijn naam staan. Hij heeft het e.e.a. meegemaakt bij de club, zoals zijn Europees debuut tegen Steaua Boekarest in de halve finale van Europa Cup I in 1988 of de onvergetelijke tweeluik tegen Manchester United in de voorronde van de Champions League van het jaar 1993. Elke keer was Tugay van de partij met zijn meesterlijke tackles en cruciale onderscheppingen. Hij kon de bal goed afschermen met zijn lichaam, had een fijne dribbel en leerde in Engeland zelfs het spel simpel te spelen, dat was voorheen zijn enige zwakke punt. Jaren later gaf hij toe dat zijn toenmalige coach Souness hem wijsmaakte dat als hij simpeler zou voetballen veel meer uit zichzelf kon halen en dat klopte. Souness zag iets speciaals in Tugay wat hem de absolute leider zou kunnen maken, maar in zijn tijd bij Cim Bom was niet iedereen overtuigd over zijn kwaliteiten en aanwezigheid. Hij werd kinderlijk onderschat door het overgrote gedeelte van de Turkse media en de voetbalmensen. Zelfs de supporters konden niet tot een eenheid komen als het om Tugay ging. Deze ondergewaardeerde Turk verging in de glorie van het dreamteam dat de UEFA Cup en tig kampioenschappen won en kreeg niet de erkenning die hij wel verdiende. Hij moest of net als een figurant in de schaduw van dat team blijven spelen of hij zou op zoek gaan naar erkenning in andere werelden, want een verblijf in Turkije was uitgesloten.
De ondergewaardeerde Turk werd in de winterstop van het jaar 1999 gehaald naar Glasgow Rangers door Dick Advocaat, daar speelde hij 42 wedstrijden in anderhalf seizoen. Echter duurde het niet lang tot Blackburn Rovers aanklopte bij Glasgow Rangers voor deze fantastische controleur. In 2001 verkaste Tugay naar de Blackburn Rovers van Graeme Souness die hij nog van zijn Galatasaray periode kende. Hij speelde zich meteen in de kijkers en wist de harten van de Blackburn-fans te winnen. Dat leverde hem een bijnaam op: 'Turkish Delight'. Tugay was vanaf dat moment de 'Turkish Delight' van de Blackburn-fans en hij groeide met de tijd uit tot de aanvoerder van het team. In die acht seizoenen kwam Tugay - ondanks zijn hoge leeftijd - 240 keer uit voor de club met het blauw-witte shirt. Hij verraste iedereen door elke keer weer een jaar erbij te plakken. Op een gegeven moment stond zijn de teller van zijn leeftijd op 38. Tugay deelde alsnog de lakens uit, net een veteraan die zonder scheenbeschermers het veld betrad. De goede tip van Souness bespaarde hem veel moeite bij het voetballen.
De 'Turkish Delight' van Blackburn Rovers leerde de essentie van voetbal in Engeland kennen. Jaren later geeft hij het volgende in een interview aan: 'In Turkije speel je voetbal alleen om te winnen, hoe je dat bereikt is niet belangrijk. Wat je erbij voelt is ook niet belangrijk, enkel het resultaat is van toepassing. In Engeland en Schotland kwam ik erachter dat de essentie van voetbal genieten is.' Misschien is dat juist de reden voor de langer dan verwachte voetbalcarrière van Tugay. Na elk nieuws over Tugays contractverlenging bij Blackburn begonnen de Turkse media met steeds meer lof te spreken over zijn prestaties en kwaliteiten. De 30-jarige middenvelder die de essentie van voetbal niet door had in Turkije transformeerde in Engeland in een genietende middenvelder die de balans tussen nuchter- en gekheid perfect kon maken.
Niet alleen de fans uiten hun bewonderingen over deze Turk. Sir Alex Ferguson jammerde vanwege de leeftijd van Tugay. Hij zei: 'Als Tugay tien jaar jonger was, dan had hij het niveau van Manchester simpel aangekund.' Naast Sir Alex Ferguson sprak Mark Hughes ook vol lof over deze 'Turkish Delight'. Een journalist vroeg of hij zou willen dat Tugay tien jaar jonger zou zijn. Hughes antwoordde verrassend:' Nee, anders zou hij met dit spel bij Barcelona spelen.' Nu wil ik het volgende weten van de Turkse supporters: waarom waarderen wij onze belangrijke spelers niet? Of niet goed genoeg? Onderschatten wij onze spelers waar het niet hoort en andersom?
Wat ik in ieder geval wel weet, is dat spelers als Tugay amper een jubileumduel hebben gehad bij Galatasaray, terwijl ze jarenlang het tricot met karakter, lef en liefde hebben gedragen. Na elk soortgelijke incident merk ik weer dat wij een allergie hebben voor een simpel jubileum-aanbod voor spelers die het verdienen. Of voelt de club zich te hoog om een waardige afscheid in te plannen voor haar legendes.
Eén ding moet niet vergeten worden: wanneer iets niet op het juiste moment wordt gedaan, dan is het niks waard.
Farewell Maestro..
