Vitesse beweegt (deel 1): de supporter!
Het was voor mij een heel bijzonder moment in het supportershome. Een moment waarvan ik toen al wist dat ik er later nog op terug zou komen, want het was een moment die voor mij tekenend is voor de huidige situatie bij Vitesse. Er is weer rust binnen de club en dat voelen de supporters. Jaren geleden zou je in hetzelfde supportershome voornamelijk gesprekken over het bestuur hebben gehoord. Er wordt weer gelachen en het onderwerp van gesprek is veranderd. Niet zozeer alleen vanwege de sportieve prestaties, maar om vele andere redenen. Voor de supporters van Vitesse is het de laatste jaren allemaal erg snel gegaan. De sportieve prestaties zijn verbeterd, de trainingsfaciliteiten zijn aanzienlijk veranderd en we zien wekelijks spelers op het veld die wij nooit in onze clubkleuren hadden verwacht te zien spelen. Kortom, er is veel gaande binnen en rondom de club. De club is aan het veranderen, maar hoe zit dat met de supporter? Dit is deel 1, van een reeks van columns die ik wil gaan schrijven over de ontwikkelingen van de club Vitesse, die ik graag wijdt aan de supporter.
'Hoe kan een supporter van Vitesse zich nu nog identificeren met de club' is een welbekende uitspraak bij het populaire televisieprogramma 'Voetbal International'. Vol verbazing hoor ik deze uitspraak aan en met nog meer verbazing hoor ik de dagen en maanden daarna hoe mensen deze uitspraak overnemen. Ik, supporter van Vitesse, mag blijkbaar zelf niet meer bepalen of ik mij kan identificeren met de club en of ik de club een warm hart toe blijf dragen. Het is het begin van een lange periode waarin ik mij constant aangevallen voelde. Vreemd, aangezien ik de recente ontwikkelingen bij de club juist als een bevrijding heb ervaren. De laatste tijd heb ik geprobeerd om te begrijpen waarom anderen vinden dat ik supporter ben van een 'zielloze' club. Ik voel me namelijk sinds lange tijd pas weer echt welkom in de Gelredome. Vitesse heeft in het verleden grote fouten gemaakt waar het zelf de verantwoordelijkheid niet voor nam. Dit heb ik de club kwalijk genomen, maar de huidige wederopstanding kan ik moeilijk zielloos noemen.
De club is van ver gekomen en heeft nog veel wonden uit het verleden die het moet zien te hechten en te genezen. De grootste wond die is ontstaan, is het gat met de supporters. Dit gat was er al, lang voordat de club werd overgenomen. Ruim tien jaar lang heeft de club er alles aan gedaan om aan te tonen dat het is vergeten waar het haar bestaansrecht vandaan heeft. Met alle voorbeelden van de afgelopen jaren in het achterhoofd, bijvoorbeeld van het maken van afspraken met supportersgroepen over een eigen vak in het stadion om vervolgens vijfdaags voor de competitiestart af te haken, ben ik er juist ontzettend trots op dat er nog 17.000 man op wedstrijden van Vitesse afkomen. Er zijn weinig bedrijven die zich dusdanige acties kunnen permitteren en er dan toch nog zo vanaf komen.
De eigenaar van Vitesse lijkt wel te hebben beseft dat de supporters centraal moeten staan en heeft hier actie op ondernomen. Het huidige in gang gezette proces van het verbeteren van de relatie tussen de supporters en de club noem ik dan ook graag het 'vergevingsproces'. Er zijn ontwikkelingen gaande waar ik met veel trots aan refereer. Ik heb ook eindelijk het gevoel dat de club beseft dat het fouten heeft gemaakt en dat het daarvan leren wilt. Ik begin te merken dat ik welkom ben in het stadion en ik zie, bijvoorbeeld door filmpjes uit het verleden te laten zien voor de start van de wedstrijd, dat de club ook haar historie niet meer wilt vergeten. Ik zie dat de club bezig is om supporters te eren die het verdienen en dat het bezig is om clubhelden lang aan zich te binden. Ook toont de club haar maatschappelijke betrokkenheid en is de Airborne herdenking van de slag om Arnhem een ware traditie geworden. Het ontslag van Theo Bos in de beginperiode deed mij even schrikken, maar het respect dat de club heeft getoond tijdens zijn gevecht tegen de zware ziekte heeft mij geraakt. De club heeft hem vervolgens tot in eeuwigheid geëerd door de Zuid-tribune naar hem te vernoemen en door hem een plaats te geven op de heldenwand in het nieuwe trainingscomplex. Dit toont respect vanuit de club. In eerste plaats naar familie en vrienden, maar in de tweede plaats ook naar iedereen die de club een warm hart toedraagt. Het zijn maar een aantal voorbeelden van het proces dat de club aflegt om het vertrouwen van de supporters terug te winnen, maar het zijn voorbeelden waar ik ontzettend trots van wordt.
Om de column af te sluiten wil ik je vragen om na te denken over de volgende vragen: is een club dat, weliswaar laat, heeft beseft dat het fouten heeft gemaakt, zielloos? Is een club die er nu alles aan probeert te doen om van gemaakte fouten te leren en deze, waar mogelijk, te herstellen, zielloos? 'Voetbal International' mag dat zielloos vinden. Ik zeg zielherstel!
