De Eindhovense Peruviaan
In die zomer kwamen er veel nieuwe gezichten bij PSV. Spelers als Heurelho Gomes Da Silva, Alex Rodrigo Da Costa en ook clublegende Phillip Cocu tekenden een contract bij de Eindhovenaren, die met alle aanwinsten de weg omhoog weer wilden vinden. Eerste opgave was geen makkelijke, Rode Ster Belgrado moest worden uitgeschakeld in de laatste voorronde van de Champions League. De uitwedstrijd in Belgrado werd met 3-2 verloren, maar hij scoorde niet, het vrat aan hem. Ook in de wedstrijd in Eindhoven was hij niet belangrijk, al hoewel er met 5-0 werd gewonnen, speelde hij een vrij anonieme wedstrijd. De start van de competitie liet echter zien dat als hij in vorm was, een geoliede machine was. Die overal de bal kwam halen en hem weer naar voren bracht. Halverwege het seizoen was er al een einde aan zijn onzekerheid. Al hoewel hij niet veel had gescoord, was hij belangrijk met verschillende assist. Het was een topseizoen, de landstitel werd al vroeg in het seizoen met overmacht binnengesleept, de bekerfinale werd met 0-4 gewonnen van Willem II en de halve finale van de Champions League werd bereikt, waarin helaas AC Milan, de latere verliezend finalist de baas was.
Het daaropvolgende seizoen werd hij een onmisbare kracht, de Peruviaan scoorde er lekker op los. Belangrijke doelpunten tegen ploegen als Feyenoord en FC Twente, maar ook in de kleine wedstrijden, als de Eindhovense formatie het moeilijk had, stond hij op en delegeerde hij zijn ploeg naar een zege. De goedlachse speler eindigde in het seizoen 2005/06 maar liefst op 21 doelpunten uit 31 wedstrijden. Opnieuw werd de formatie kampioen en opnieuw werd de bekerfinale bereikt, waarin Ajax met 2-1 te sterk was. Na dat seizoen maakt hoofdtrainer Guus Hiddink bekend te vertrekken bij PSV en bondscoach te worden bij Rusland, zijn opvolger Ronald Koeman kreeg een bloedfanatieke Jefferson Farfán voor zijn neus, die opnieuw dolgraag de landstitel wilde binnen slepen en alle andere prijzen die er te verdienen waren. Hij scoorde, hij gaf voor en deed alles wat er van hem werd gevraagd, zolang zijn trainer maar tevreden was. Tijdens een wedstrijd, zoekend naar oogcontact met zijn trainer, om een knikje of een knipoog te krijgen, dan wist hij dat het goed zat.
Toch liep het seizoen niet lekker, in de winterstop van het seizoen stond PSV nog bovenaan, maar door geklungel op het eind werd het nog lastig. Op 29 april 2007 was het daarom ook een van de gekste dagen in het geschiedenis van het Nederlandse voetbal, drie ploegen konden kampioen worden. Voorafgaand aan de speelronde stond AZ bovenaan, Ajax stond tweede en op de derde plek stond PSV. Allen hadden een puntenaantal van 72. PSV was ten dode opgeschreven, maar het speelde wel als enige thuis, tegen Vitesse. Ajax moest uit naar Willem II en AZ ging op bezoek bij Excelsior. De Eindhovenaren begonnen voortvarend aan de wedstrijd, in de zevende minuut kreeg de ploeg een hoekschop. Farfán wilde hem nemen, maar hij voelde zich er niet lekker bij. Hij zocht oogcontact met Edison Méndez en waande hem om de hoekschop te nemen, Méndez trapte en Alex knikte de 1-0 in de touwen. De 2-0 kwam wel van zijn voet, hij scoorde na een snelle loopactie en zo stond het 2-0. Mensen werden gek van de spanning en nadat Theo Janssen de 2-1 had genoteerd was er tot aan de rust niks gebeurd. PSV stond op dat moment tweede, bij Willem II-Ajax stond het 0-1 en bij Excelsior-AZ stond het 1-1. Na de rust, een ontketende Peruviaan, die al in de eerste minuut na rust op de paal schoot. Nadat Ibrahim Affelay voor een 3-1 stand had gezorgd, tekende Farfán voor de 4-1 en gaf hij de assist op de 5-1 van Cocu. Nadat hij nog bijna een strafschop had veroorzaakt was het afgelopen, was het afwachten. Eindstand bij Willem II-Ajax 0-2, het was wachten op AZ, die uiteindelijk met 3-2 ten ondergingen. Weer was PSV kampioen, op memorabele wijze sleepte de ploeg met een doelpunt meer dan Ajax het landskampioenschap binnen.
Toen oktober 2007 trainer Ronald Koeman vertrok, werd Jan Wouters aangesteld als interim trainer. Dat was geen succes en hij werd al in de winter vergezeld door Sef Vergoosen, die hem de kneepjes van het vak leerde. Maar Farfán was Farfán niet meer, hij leek het plezier in het spelletje te zijn kwijtgeraakt en ging rare fratsen uithalen, na een wedstrijd met de nationale ploeg had hij zich misdragen wat hem een schorsing van achttien wedstrijden opleverde, die later nog werd teruggedraaid naar drie maanden. Hij maakte al vrij vroeg in de tweede competitiehelft bekend te zullen vertrekken, hij was toe aan een nieuwe uitdaging, hij vertrok naar Schalke 04 in Duitsland. Toch eindigde het seizoen nog positief, voor de vierde maal op rij sleepte hij de titel binnen. Met een brede glimlach liep hij van het veld, zijn logo kussend ging hij kijken naar de schaal, die hij weer had gewonnen. Het was bijna net zo mooi als de eerste keer in Peru, maar dit was zeven landstitels en een ander land later zijn laatste hoofdprijs bij PSV.
Jefferson Farfán, de Eindhovense Peruviaan
