De discutabele trainerswissel
Laten we eerst eens beginnen met Brood. Na een zeer matig eerste seizoen kreeg Brood een grote stem in het vormen van de selectie en kon hij met een groep die hij had samengesteld aan het nieuwe seizoen beginnen. Na een redelijk begin wist Roda twee keer in vier dagen te winnen van het destijds nog zoekende PSV. Uiteraard een uitstekende prestatie, maar dit was het startsein voor een negatieve reeks waar in zes wedstrijden met slecht voetbal slechts twee schamele punten gesprokkeld werden. Vooral de keuzes van Brood en het slechte spel van de ploeg zorgde voor een steeds meer morrende achterban, die het na de wedstrijd tegen NEC (4-3 na een 0-2 voorsprong) helemaal zat was. Het bestuur deelde die mening, want één dag later werd Brood de laan uit gestuurd.
Na een tijd speculeren kwam Jon Dahl Tomasson uit de bus als Broods opvolger. Een keuze waar de nodige vraagtekens bij werden gezet, want waarom zou Roda Brood, een bewezen trainer die het wel gewend is om tegen degradatie te spelen, nu inwisselen voor Tomasson? Hoewel hij als speler natuurlijk enorm veel ervaring heeft, wezen de criticasters terecht op zijn prille trainersloopbaan (twee jaar assistent en een half jaar hoofdtrainer bij Excelsior). Grofweg vier maanden later staat Roda nog dieper in de modder en klinkt zoals gezegd uit veel hoeken de stelling dat Roda Brood niet weg had moeten doen voor Tomasson, maar daar ben ik het persoonlijk niet mee eens.
Ten eerste vond ik Broods ontslag terecht. Na anderhalf jaar had hij Roda nog steeds niet op de rails kunnen krijgen, en dit keer met een spelersgroep die hij mede heeft samengesteld. Ondanks de negatieve resultaten veranderde de basisopstelling zelden, en bij een achterstand leek de enige troef in Broods hand 'alle ballen lang op Frank Demouge' te zijn. Dat deze lange ballen negen van de tien keer niet aankwamen en dit ten koste ging van het toch al slechte spel, leek niet te deren, want iedere wedstrijd was het weer hetzelfde verhaal. Schrijnend voorbeeld is de wedstrijd tegen Go Ahead Eagles. Nadat Go Ahead met een vroege 0-2 voorsprong op rozen zat, nam Roda het spel over en maakte het zelfs de aansluitingstreffer. Het leek de goede kant op te gaan, Totdat Brood al na een halfuur spelen totaal onnodig Bart Biemans uit het veld haalde voor Frank Demouge. Hierdoor werd wederom het voetbal uit het spel gehaald, en was Kees Luijckx de enige centrale verdediger tegenover pijlsnelle spelers als Antonia en Houtkoop, en dat is natuurlijk vragen (lees: schreeuwen) om problemen.
Het is slechts een voorbeeld van meerdere onlogische wissels van Brood die ons waarschijnlijk gewoon punten hebben gekost. Na het ontslag van Brood wilde Tomasson een nieuwe weg inslaan. In het begin legde Tomasson de focus op het verdedigend positie kiezen, wat een duidelijk effect heeft gehad; Het gemiddeld aantal tegendoelpunten per wedstrijd onder Ruud Brood bedraagt 2,4, tegenover 1,8 tegendoelpunten per wedstrijd onder leiding van Tomasson. Een positieve ontwikkeling, maar tegelijkertijd ontstond er een ander probleem bij Roda: de voorhoede.
Demouge raakte nog voor de winterstop voor een tijd geblesseerd. Neméth pakte een oliedomme rode kaart (incl. vijf wedstrijden schorsing), en de broodnodige (vergeef me deze onoriginele woordspeling) winteraanwinst Anco Jansen raakte in zijn tweede wedstrijd voor een maand of twee geblesseerd. Hierdoor ontstond er een groot gebrek aan scorend vermogen. De enige opties die nog over waren voor de spitspositie waren Vasilis Skourtai (door sommigen omschreven als de slechtste voetballer ooit bij Roda) en pure middenvelders als Wiljan Pluim of Mitchell Donald (die overigens wel eens mag werken aan zijn afmaken). Het logische resultaat was dat, hoewel de verdediging stabieler stond, er in de voorhoede simpelweg geen stootkracht was om wedstrijden in Kerkraads voordeel te beslissen. Tomasson stond hierin dus vrij machteloos, want zelfs al heet je Josep Guardiola, ik geloof niet dat iemand anders het met zo'n waslijst aan afwezigen veel beter had kunnen doen.
Tegen NEC liet Roda zien wel degelijk goed spel op de mat te kunnen leggen. Onder andere met revelatie Timo Letschert, werkers als Kali en Sutchuin en eindelijk weer een echte spits in de vorm van Berry Powel, werd NEC in een leuke wedstrijd met 3-1 verslagen. Een resultaat dat, ondanks de recente verliespartijen uit tegen Heracles en PSV, vertrouwen moet hebben gegeven. Tel daarbij op dat spelers als Fledderus en Demouge terug zijn van hun blessures en Jansen en Neméth voorspoedig herstellen, en dan voorspel ik een zeer interessante ontknoping van het seizoen.
Te beginnen met de cruciale wedstrijd van aankomende zondag tegen RKC moet Roda nu punten gaan pakken. Als ze dat met dezelfde instelling doen als ze deden tegen NEC, dan zitten we in ieder geval al op het goede pad. De terugkeer van diverse spelers is natuurlijk positief, maar nu moet Tomasson het wel laten zien, want er zijn nu geen verzachtende omstandigheden of lijsten met afwezigen met de proporties van rollen behang om zich achter te verschuilen. Het wordt de komende knokken, bloed, zweet, tranen en hopelijk zien we weer iets terug van de geliefde koempelmentaliteit, maar ik zie de toekomst nog altijd positief in. Laten we die toekomst eerst maar eens beginnen met een onvervalste winstpartij op RKC!
