Trots verbloemt alles
Arsenal is op de vierde plaats geëindigd. Opnieuw zat er geen titel in voor Arsenal. Manchester City ging met de befaamde cup aan de haal. Verder was Chelsea in de Capital One Cup te sterk voor Arsenal en werd het in de Champions League opnieuw geëlimineerd door Bayern München. Wel staat de FA Cup-finale tegen Hull City nog op het programma.
Arsenal is veruit favoriet in de finale van de FA Cup, en iedereen verwacht eigenlijk wel dat Arsenal zijn eerste prijs sinds 2005 gaat winnen. Toch merk je aan veel Arsenal-supporters dat ze toch weer een naar gevoel overhouden aan dit seizoen. Hier zijn meerdere redenen voor. Arsenal was dit jaar bijvoorbeeld de ploeg die het langste bovenaan heeft gestaan in de Premier League. Ook de vele blessures hebben niet geholpen. Ik hoor het steeds vaker: “Wat als…”.
Wat als Aaron Ramsey fit was gebleven, de absolute sterspeler van Arsenal dit jaar. Wat als spelers als Jack Wilshere, Theo Walcott, Mesut Özil, Santi Cazorla, Olivier Giroud en Lukas Podolski er niet meerdere weken uit hadden gelegen. Wat als Arsenal de rode kaart tegen Bayern München, die overigens dik terecht was, niet had gekregen. Wat als Özil de penalty tegen Bayern niet had gemist.
Allemaal vragen waarop we het antwoord nooit zullen weten, maar voor mij persoonlijk ook allemaal vragen waarop ik het antwoord niet eens hoef te weten.
Alle bovengenoemde dingen liggen achter ons. Arsenal heeft opnieuw de vierde plaats behaald, staat in de bekerfinale en heeft bij vlagen fantastisch voetbal gespeeld. Maar bij voetbal horen ook dieptepunten. Daar horen de gigantische nederlagen tegen Chelsea, Liverpool en Manchester City bij, maar ook de blessures van beslissende spelers. Dingen waar iedere club mee te maken heeft gehad. Wie het uiteindelijk ook wordt, de kampioen zal hoe dan ook terecht zijn. Real Madrid, Atletico Madrid, Liverpool en Manchester City, allen hebben ze een fantastisch seizoen gehad en verdienen ze deze hoofdprijzen.
Dit hele jaar heeft ontzettend veel gevoelens bij mij losgemaakt. Vreugde, verdriet, spanning, teleurstelling, woede en nog 1500 andere gevoelens. Echter vallen al deze gevoelens in het niet bij dat ene andere gevoel. Alles vervaagt bij de trots die Arsenal dit jaar losgemaakt heeft in mij. Spelers zijn ontzettend gegroeid, er is ontzettend mooi voetbal gespeeld en de spelers hebben altijd gevochten als leeuwen. Ze hebben er alles aan gedaan om het voor ons, de supporters, een zo mooi mogelijk seizoen te maken. Ongeacht of de finale tegen Hull City gewonnen wordt of niet, ik ben en blijf trots op mijn Arsenal!
