Geel hart, zwarte longen
De duisternis wijkt stilaan voor het licht wanneer ik in het ochtendgloren naar mijn opa en oma wandel. Eenmaal aangekomen tref ik mijn grootouders al zittend aan in hun feestelijk versierde tuin. Bij het zien van het schilderij schitteren de ogen van mijn opa. Hij legt zijn knokige, gerimpelde hand op mijn rechterknie. De blauwe aders op zijn hand zijn duidelijk zichtbaar, als in blauwe gorgonzola. "Vroeger was ik de bekendste bloemist van Kerkrade, jongen. Echter kreeg ik in 1974 een concurrent. Mienge leeve jot nog an tsow, wat een voetballer was dat." Ik was een en al oor. Mijn opa speelde in op mijn enthousiasme en zei vervolgens met een glimlach: "Doet de naam Dick Nanninga een bel rinkelen?"
Men mag hem met gerust hart een laatbloeier noemen. Na een afwijzing bij GVAV, het huidige FC Groningen, tekende Dick Nanninga pas op 24-jarige leeftijd zijn allereerste profcontract in Veendam. Het ging de 1.91 meter lange aanvalsleider aardig voor de wind bij de Kolonisten, aangezien hij in zijn eerste seizoen maar liefst vijftien doelpunten voor zijn rekening nam. Dit indrukwekkende aantal treffers leverde hem een transfer op naar Roda JC. Een gouden aankoop zou later blijken.
Voordat hij zich zou gaan manifesteren als doelpuntenmachine bij de Zuid-Limburgers was hij een volslagen onbekende. Uiteraard ook bij de spelersgroep van 'de Koempels'. Ieder weldenkend mens vroeg zich af wat die lange slungel uit het hoge Noorden te zoeken had in Zuid-Limburg. Zoals dat van oudsher nog ging op de training, werd de nieuweling nog flink op de korrel genomen. Tijdens de eerste training van het seizoen kreeg Nanninga een zware tackle te verwerken van de spijkerharde linksback Sjef Blatter. De lange Nanninga was hier echter niet van onder de indruk en gaf Blatter bij de eerste de beste spelhervatting een koekje van eigen deeg. Gevolg hiervan was dat de vleugelverdediger maar liefst zes weken uit de roulatie lag met gescheurde enkelbanden. Nanninga had op zijn manier kennis gemaakt met de selectie.
Dikke, donkere bakkebaarden markeerden zijn robuuste kop. Een sigaret in zijn mond en een kop zo hard als een mokerhamer, dat was Nanninga. Hij was een echte nummer negen die door de lucht nagenoeg niet te verdedigen was. Puur gekeken naar zijn manier van spelen was hij wel afhankelijk van echte vleugelaanvallers, want hij had de finesse van een vrachtschip. Nanninga had echter het grote geluk dat Roda JC in die tijd mocht beschikken over linksbuiten Pierre Vermeulen en rechtsbuiten Gerard van der Lem. Er werd toentertijd gezegd dat De Trots van het Zuiden de beschikking had over een van de beste voorhoedes van het land. De haarscherpe voorzetten van de vleugelaanvallers en de steenharde kop van Nanninga waren een nachtmerrie voor elke tegenstander. Mede hierdoor heeft Nanninga liefst vijftien interlands voor Nederland gespeeld waarin hij ook vijf keer het net wist te vinden. Hij is tot nu toe de enige Nederlander die ooit een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale.
Het bewonderenswaardige van De Lange was dat hij altijd tijd had om een praatje met de supporters te maken of om een shaggie met hen te draaien. Hij rookte toentertijd zware 'Van Nelle'. Zo is het meerdere malen voorgekomen dat Nanninga in de rust een sigaretje op het toilet zat te roken, terwijl hij de analyses van toenmalig Roda JC-trainer Bert Jacobs aan zich voorbij liet gaan. Het gedrag van Nanninga werd door iedereen geaccepteerd, want men wist dat zodra hij weer op het veld stond, hij voor 110 procent zou strijden tot het bittere einde. De koempelmentaliteit van Nanninga liep vaak uit op hardnekkige blessures. Hij kon geweldig uitdelen, maar minstens zo goed incasseren. Zodoende is het meer dan eens voorgekomen dat hij een wedstrijd heeft uitgespeeld met een verrekte lies, gebroken ribben en een gebroken teen. Na de wedstrijd plaste hij dan bloed. Dat bleek later te komen door een gekneusde nier. Nanninga heeft in totaal twintig hardnekkige blessures gekend in zijn loopbaan. Toch is hij altijd met nummer dertien blijven voetballen, omdat hij totaal niet bijgelovig was. Zijn stoere karakter en zijn keiharde inzet zorgden ervoor dat hij door de supporters op handen werd gedragen. Hij was een arbeidersjongen, wat zeer gewaardeerd werd in de Mijnstreek.
Het was in die tijd ook gebruikelijk om naast het voetbal nog een andere baan te bekleden. Nanninga had op de Kaalheidersteenweg een goedlopende bloemenzaak. Hij heeft zelfs een keer een interland moeten afzeggen omdat deze wedstrijd werd gespeeld tijdens Moederdag. Nanninga kon het zich simpelweg niet veroorloven om deze inkomsten mis te lopen. Uiteindelijk vertrok hij na acht jaar trouwe dienst richting Hongkong, waarna hij vervolgens besloot om zijn carrière af te bouwen bij MVV Maastricht. Dick Nanninga is nog altijd topscorer van Roda JC met een ongekend aantal van 107 doelpunten.
Enkele dagen na het inspirerende verhaal van mijn opa komt Dick Nanninga op 21 juli 2015 te overlijden in het Belgische Maaseik. Hij kampte al langer met gezondheidsproblemen, daar zijn linkerbeen werd geamputeerd als gevolg van suikerziekte. Enkele maanden nadat hij ontwaakte uit een lange coma werd ook zijn rechterbeen geamputeerd. Nanninga zal echter voortleven in de herinneringen van zijn familie, dierbaren en supporters. Ik kijk vanaf nu met een heel ander beeld naar mijn schilderij. Ik ben namelijk een groot fan geworden van die boomlange cultheld uit Groningen.
Dick Nanninga: de Noorderling die Limburger werd.
