'Die gaat het nooit maken'
Wout Weghorst is één van de vele voetballers die bij Heracles Almelo is opgebloeid. Willie Overtoom, Bas Dost, Marko Vejinovic, Ben Rienstra en Samuel Armenteros zijn zomaar een kleine greep uit de spelers die zich in Almelo hebben ontwikkeld en daarmee een mooie transfer hebben verdiend. Enkelen daarvan hebben na de sterke periode in Almelo de groei door kunnen zetten, terwijl anderen stagneerden in de ontwikkeling. Hoe zou dat met Wout Weghorst gaan?
Weghorst was op zijn achttiende nog steeds amateur. Na clubtopscorer te worden in het eerste elftal van de plaatselijke vereniging RKSV NEO, koos hij voor een overstap naar een andere, hoger spelende amateurclub DETO. Hier wekte hij interesse van profclubs, waaronder Willem II. Pas op het moment dat hij de volwassen leeftijd bereikte sloot hij zich aan bij de Tilburgers. Daar wilde het echter niet lukken met de gedreven spits, waarna hij net als Bas Dost, bij FC Emmen terecht kwam. Op amateurbasis knokte hij zich tot een gewaardeerde invaller, maar niet meer dan dat… Net als Bas Dost kreeg Weghorst, zonder enorm goede statistieken af te leggen, toch een kans bij Heracles om zijn kunsten op het hoogste niveau van Nederland te tonen. Negentien goals in 62 wedstrijden in de Jupiler League bleken genoeg om het vertrouwen te winnen.
Eenmaal in Almelo blijkt Weghorst te beschikken over een enorme drive. Het ziet er soms komisch uit hoe Weghorst over het veld rent: met lange ongecontroleerde passen, struikelend en weer opstaand. Zijn vruchten werpt het harde werken echter wel af want naarmate de tijd vordert krijgen de verdedigers het steeds moeilijker met de spits. Een maand na zijn debuut in de Eredivisie was het zelfs tijd voor de eerste goal, welke zorgde voor een aandoenlijk beeld: Wout Weghorst loopt, gehuld in een geruild Ajax-shirt, huilend naar zijn zichtbaar trotse broertjes. Na de goal in de ArenA volgden er in zijn eerste Eredivisieseizoen nog zeven treffers. In het huidige seizoen staat de teller op zes goals, waarmee Weghorst laat zien wel degelijk over torinstinct te beschikken. Toch wordt hij nog vaak omgeschreven als 'allesbehalve technisch, houterig en te langzaam'. Als je hem ziet spelen is dat ook zo, maar Weghorst laat zien dat je met een ongekende motivatie, groot doorzettingsvermogen en veel trainingsarbeid in de Eredivisie heel aardig voor de dag kan komen. In het seizoen 2014/2015 legde de man uit Borne meer ballen in het netje dan Sigþórsson, Te Vrede of Immers. Dit terwijl hij bij een ploeg speelde die veertiende eindigde. Daarnaast bereidde hij zes goals voor, meer dan Sam Larsson, Memphis Depay, Jordy Clasie of Daley Sinkgraven.
Tegenwoordig oogt Wout wat sterker en rustiger dan vroeger. Kenmerkend zijn de tatoeages op de linkerarm. Weghorst blijkt namelijk een kerk, handen met een rozenkrans en een tekst op zijn arm te hebben staan. De tekst gaat over wie hij is, dat niemand perfect is en dat je van jezelf moet houden. Daarnaast is ook de datum van de goal tegen Ajax hierin verwerkt. Weghorst speelt alleen op zwarte kicksen, met af en toe een uitschieter naar volledig witte varianten. 'Van huis uit meegekregen, lekker zwarte schoenen dragen: die kleurtjes hoeven van mij allemaal niet. Het past niet bij me'.
Weghorst werd uitgelachen door zijn teamgenoten bij FC Emmen vanwege zijn torenhoge ambities, maar inmiddels heeft het nieuws uit Wales mij bereikt: Wout geniet grote belangstelling van Championship-club Cardiff City. De club is bereid meer dan een miljoen euro op tafel te leggen voor de uitgelachen spits. De reacties van mensen die in hem geloven zijn op één hand te tellen. Maar Weghorst heeft deze mensen niet nodig. Zoals hij zelf ooit al eens aangaf: 'Ik heb nooit veel vrienden gehad, en ik heb er dan ook geen één overgehouden aan mijn jeugd. Ik ben vaak alleen en dat vind ik eigenlijk heel fijn'.
Persoonlijk denk ik dat Wout nog zeker een jaar Eredivisie kan gebruiken, maar als ik mij verplaats in zijn situatie zou ik het ook wel weten. Ik ben heel benieuwd hoe Weghorst het zal doen in de Engelse competitie als hij daadwerkelijk vertrekt. Een speler als Peter Crouch laat zien dat je met een dergelijke bouw zeker van waarde kan zijn in Engeland, terwijl Lars Veldwijk na elf doelpuntloze wedstrijden en een illusie rijker terugkeerde naar Nederland. Desalniettemin zou het mij niets verbazen als Wout slaagt in Engeland en iedereen die hem ooit belachelijk heeft gemaakt, op zijn zwarte voetbalschoenen uitlacht.
