Hoe een liedje Will Grigg veel groter maakte dan hij is, was of ooit zou worden
Door Chris Meijer
Op 7 mei 2016 veranderde ene kenno, de YouTube-username van Wigan Athletic-fan Sean Kennedy, de carrière en daarmee het leven van Grigg definitief. In een inmiddels ruim vier miljoen keer bekeken video van exact 103 seconden brengt Kennedy een ode aan de toenmalig spits van zijn favoriete club. Hij begint met de minder bekend geworden versie van Will Grigg's on Fire, op het nummer This Girl is on Fire van Alicia Keys.
He's our striker, he's on fire.
Hotter than Mitrovic, scoring goals home and away.
He's playing for the Tics and he's on fire.
Grant Holt was a catastrophe, he just wouldn't go away.
Then Will Grigg turned it round, costs us one million pounds.
Will Grigg is on fire, Will Grigg is on fire!
De versie van zijn ode die Kennedy na een kleine minuut begint, is echter een wereldhit geworden. Op het nummer Freed from Desire van GALA brult hij:
He will score goals, he will score just more and more.
And that's what we signed him for!
Will Grigg's on Fire, your defence is terrified.
Na na na na na na na na!
Het pakkende nummer van Kennedy werd razendsnel geadopteerd door de fans van Wigan Athletic, waar Grigg na zijn eerste seizoen een ware publiekslieveling was geworden. Met 25 doelpunten en 5 assists speelde hij een belangrijke rol in de promotie van the Latics naar de Championship. De YouTube-video waarop het Will Grigg's on Fire van Kennedy door een volle kroeg met Wigan Athletic-fans wordt meegebruld, is inmiddels al ruim tien miljoen keer bekeken. Binnen een week verliet het uiterst inventieve supporterslied de stadsgrenzen van Wigan. De in Engeland geboren Grigg is door zijn opa international voor Noord-Ierland en door zijn uitstekende seizoen kreeg hij van bondscoach Michael O'Neill een plaats in de selectie voor het EK in Frankrijk. Toen Grigg in de voorlaatste oefeninterland van Noord-Ierland tegen Wit-Rusland (3-0) als invaller doel trof, klonk het Will Grigg's on Fire uit een kleine vijftienduizend kelen op Windsor Park.
De fans van Noord-Ierland, die in grote getale naar Frankrijk reisden, brachten het lied mee naar het vasteland van Europa. De straten van Nice, Lyon en Parijs werden overstroomd door de Green and White Army en overal klonk de ode aan Grigg op de klanken van Freed from Desire. Kennedy nam het nummer op samen met de Londense dj Blonde en het nummer bereikte in juni zelfs de zevende plaats in de Britse iTunes top honderd. In nachtclubs en op festivals verspreid over heel Europa, of zelfs de wereld, klonken ineens weer de klanken van Freed from Desire, een nummer nadat het in 1996 werd uigebracht toch lichtelijk in de vergetelheid was geraakt. Alleen zongen de mensen niet Freed from desire - mind and senses purified, maar dat ene Will Grigg on Fire was. Negenenhalf van de tien mensen wist waarschijnlijk niet eens wie Grigg was. Zo raar was dat nu ook weer niet, want hij had tot dan zijn carrière doorgebracht in de krochten van het Engelse voetbal. En op het EK dat hem wereldberoemd maakte, speelde Grigg geen seconde.
Fast forward naar 2020, want opnieuw is Grigg onderwerp van gesprek. En opnieuw is dat niet per se vanwege zijn prestaties op het veld. Grigg heeft namelijk ongewild een hoofdrol gekregen in de docuserie Sunderland Till I Die van Netflix, waarvan in april het tweede seizoen verscheen. Sinds het EK van 2016 was de spits niet echt meer on fire. In zijn eerste seizoen in de Championship trof Grigg vijf keer het net bij Wigan Athletic, waarmee hij niet kon voorkomen dat de club direct weer degradeerde naar de League One. Op het derde niveau kende hij met negentien competitietreffers weer een opleving en Wigan Athletic keerde mede daardoor direct weer terug naar de Championship. Maar andermaal bleek dat het tweede niveau van het Engelse voetbal misschien een stapje te hoog is voor Grigg, getuige de vier doelpunten die hij in de eerste seizoenshelft wist te maken. Toch slaagde Wigan Athletic er in januari 2019 in om nog een ruim drie miljoen euro aan Grigg over te houden, wat een klein wonder mag heten.
In Sunderland Till I Die is fijntjes te zien hoe anderhalf jaar geleden de stress toesloeg bij de gevallen grootmacht. Na het vertrek van Josh Maja naar Girondins de Bordeaux was Sunderland wanhopig op zoek naar nieuwe aanvallers om de jacht op promotie naar de Championship te voltooien. Eigenaar Stewart Donald zit een halve aflevering met de telefoon aan zijn oor, druk onderhandelend. Op de dag voor het verstrijken van de transferwindow is het Donald nog niet gelukt om ergens tot een overeenkomst te komen, waardoor de tijd begint te dringen. Richard Hall, het hoofd van de zogenaamde football operations, legt zijn baas uit dat het krankzinnig zou zijn om meer dan twee miljoen te betalen voor Grigg. Ook manager Jack Ross benadrukt dat Donald niet te ver moet gaan en noemt het geboden bedrag van 1,25 miljoen meer dan genoeg. "Doe geen gekke dingen, want hij is het niet waard", drukt Ross Donald op het hart. Wigan Athletic houdt lang zijn poot stijf, om de druk bij Sunderland op te voeren. Donald trapt in de 'val van de winterse transferwindow', geeft onder druk van de deadline veel teveel geld uit en ziet Grigg op het allerlaatste moment tekenen.
De vraag is: had Donald hetzelfde gedaan als Grigg niet zo'n bekende naam had gehad? De spits kan in de League One weliswaar terugvallen op aardige statistieken, met 101 doelpunten in totaal 298 wedstrijden. Maar bij Wigan Athletic bleek ook dat de Championship eigenlijk een stapje te hoog is voor Grigg. Dat maakt het besluit van het ambitieuze Sunderland om een voor de League One recordbedrag neer te tellen voor de dertienvoudig Noord-Iers international misschien wel nog dubieuzer. Wat niet meehielp, was het feit dat Grigg bij Sunderland voorlopig nog niet echt uit de verf komt. "Vanaf januari is het lastig geweest, om een aantal redenen. Ik vond niet echt mijn draai", zei Grigg op de website van Sunderland. In 49 wedstrijden voor the Black Cats was hij voorlopig goed voor 8 doelpunten, maar misschien wel het belangrijkste: Grigg slaagde er vorig seizoen niet in om Sunderland aan de gewenste promotie naar de Championship te helpen.
Veelzeggend was een recente tweet van fanaccount BlackCatsHQ, waarin gevraagd werd om het dienstverband van Grigg bij Sunderland in één woord te omschrijven. De reacties logen er niet om: onbrandbaar, ongelukkig, burnout, gedoofd, cack, dump. Eigenlijk voor het eerst sinds de zomer van 2016 wordt duidelijk dat Grigg veel groter gemaakt is dan hij was of zou kunnen worden. De in Solihull geboren spits werd pas relatief laat profvoetballer, ondanks dat hij wel in de jeugdopleiding van Birmingham City speelde. Walsall pikte hem op zijn zeventiende op, waarna hij via MK Dons en Brentford bij Wigan Athletic terechtkwam. Tot vier jaar geleden was Grigg een tamelijk anonieme spits in de League One en zonder het beruchte liedje was hij dat waarschijnlijk ook wel gebleven. Nu wilde een Duits televisiestation hem na de uitschakeling van Noord-Ierland eersteklas naar Berlijn laten vliegen om tijdens het EK van 2016 te fungeren als analyticus, terwijl Mats Hummel zei 'fan' te zijn van Grigg en zijn shirt wilde hebben. Daarmee kwamen ook de onvermijdelijke verwachtingen, die hij lang niet allemaal kon inlossen.
"Ja, het is voor, tijdens en na het EK zeker een belemmering geweest. Sommige mensen vonden het mooi en anderen vonden het een beetje irritant. Het belangrijkste dat ik bleef zeggen, is dat het liedje destijds is voortgekomen uit mijn vorm. De aandacht was er alleen vooral voor het liedje. Het was geweldig om mijn naam te horen, daar heb ik echt wel van genoten. Maar soms... Ik weet niet of de bondscoach er teveel vragen over gekregen heeft, hij heeft waarschijnlijk gezegd hoe hij erover dacht. Ik was constant bezig met de media en dat was prima, maar ik wilde alleen maar op het veld staan. Dat gebeurde uiteindelijk niet", vertelde Grigg in een interview met de Daily Telegraph. "Ik had bij Wigan mijn beste seizoen gehad en het was een gigantische prestatie dat ik mee mocht naar het EK. Waarschijnlijk een van de hoogtepunten in mijn carrière, maar tegelijkertijd een van de dieptepunten. Het was vreselijk dat ik geen wedstrijd speelde, ondanks dat ik dat jaar 28 doelpunten had gemaakt. Als er een tijd was geweest dat ik had kunnen spelen, was het toen. Ik kon moeilijk accepteren dat het niet lukte."
Inmiddels is Grigg niet meer in beeld bij de nationale ploeg van Noord-Ierland, want zijn laatste uitnodiging dateert van oktober 2018. Het is de vraag hoe zijn toekomst bij Sunderland eruit ziet, want dit seizoen moest hij vaker vanaf de reservebank toekijken dan dat hij aan de aftrap stond. Toch levert het liedje nog altijd wat op, want voor iedere download van het nummer Will Grigg's on Fire gaat er geld naar Joseph's Goal. Het nummer over Grigg heeft zodoende al duizenden euro's opgebracht voor het goede doel, dat werd opgezet door de ouders van Joseph Kendrick en onderzoek naar de zeldzame genetische afwijking Non-Ketotic Hyperglycinemia (NKH) mogelijk maakt. Alleen daarom zou het al mooi zijn als Grigg spoedig weer on fire raakt.
