John Terry; Captain, Leader, Legend.
Terry verhuist op veertienjarige leeftijd naar Chelsea, nadat hij weg moest bij West Ham United omdat hij niet goed genoeg bevonden werd. Hij was aanvankelijk een middenvelder met de potentie om een goede speler te worden: niet meer niet minder. Vanwege een gebrek aan centrale verdedigers moest hij echter een paar wedstrijden als laatste man gaan spelen. Dit deed hij zo goed dat hij hierna nooit meer van positie veranderde.
Heden ten dage is Terry niet meer weg te denken in de basisopstelling bij Chelsea. Hij heeft leidinggevende capaciteiten als geen ander, hij werd niet voor niets tot aanvoerder van het nationale elftal gekroond boven sterren als Beckham, Gerrard en Ferdinand. Zij mochten allen eens proeven aan het werk van captain van The Three Lions, maar Terry kreeg de band uiteindelijk voor goed.
Terecht, dat is althans mijn mening. Hij kan zijn leidinggevende capaciteiten immers perfect combineren met zijn verdedigende taken. Terry is niet de snelste en meest technische, maar staat altijd op de goede plek voor een afvallende bal, hij overschaduwt gewoonweg zijn mindere eigenschappen door er het beste uit te halen. Dit maakt hem zo bijzonder. De laatste jaren heeft die ook zijn interceptie behoorlijk verbeterd, iets wat ik bij een Vidic, een geduchte concurrent, niet zie. Ze zijn beide dezelfde soort verdedigers, geen voetballende verdedigers, maar gewoon pure verdedigers. Terry blijft echter verbeteren in bepaalde aspecten, vooral de voetballende aspecten, waar ik dat bij Vidic nog mis. Hieruit concluderend is Terry naar mijn mening beter en completer dan Vidic.
Toegegeven, Terry heeft geluk gehad met zijn partner centraal achterin. Ricardo Carvalho vult John perfect aan op zijn minder goede kwaliteiten, met de nadruk op minder goed, want slechte kwaliteiten bezit hij immers niet. Bovendien kan Terry buigen op een uitstekend middenveld die hem perfect ondersteund, spelers als Essien, Ballack en Lampard dwingen de tegenstander immers een lange bal te geven waardoor het voor Terry wel erg makkelijk wordt gemaakt. Hij verliest zelden een kopduel, niet puur vanwege zijn lengte maar door de perfecte timing die hij beheerst. Daar heeft een andere wereldtopper nog wel eens last van, daarom ga ik hem nu met zijn maatje bij het Engels elftal vergelijken: Rio Ferdinand.
Het enige aspect waarin ik Ferdinand werkelijk beter in vind is het opbouwende aspect. Voorderest zijn ze gelijkwaardig aan elkaar of is Terry op sommige vlakken een tikkeltje beter. Aanvallend is Terry sowieso completer dan de verdediger van Manchester United. Terry kan buigen op een prachtig gemiddelde voor een verdediger. De teller staat al op 36 doelpunten in het shirt van The Blues, Ferdinand scoorde nog niet eens de helft van dit aantal. De fysiek sterke verdediger is verder ook op het veld een groot voorbeeld voor menig voetballiefhebber. Hij wordt vaak omschreven als een beest, en terecht. Wanneer hij duels ingaat zou je zeggen dat hij eens een carriére als Jackass acteur moet overwegen. Hij kent namelijk ook geen vrees, maar zet overal zijn hoofd tegenaan. Hij is zelfs een keer knock-out geweest. In de finale om de League Cup tegen Arsenal waagde hij een poging om een bal te koppen met alle risico's van dien, vervolgens raakte de schoen van Abou Diaby hem snoeihard in zijn gezicht, John bleef liggen als een aangeslagen bokser, werd afgevoerd naar het ziekenhuis maar was er bij de prijsuitreiking gewoon weer bij. Ongelooflijk zou je zeggen maar niet voor John, John is al jaren superieur aan elke aanvaller.
De minder aansprekende verhalen in de carrière van Terry zijn het enige negatieve aan hem. Zo drinkt hij maar al te graag en liet hij zich gaan na de verloren wedstrijd tegen Rusland. Shaun Wright-Philips was jarig en gooide er maar liefst 70.000 euro tegenaan. Containers alcohol waren het gevolgd, Terry keek er met een glimlach naar toe en zat even later te urineren op de dansvloer, de media spraken schande en terecht, maar zo'n gevallen zullen nooit de carriére van deze geweldige verdediger overschaduwen. Over de gemiste penalty in Moskou zullen we het maar niet over hebben, hij is misschien nog maar de enige persoon op aarde die nog een trauma over heeft gehouden aan het voorval. Ikzelf kijk echter alleen maar bewonderend naar deze verdediger, na de verloren finale ontstond er een kleine traan, maar ook een lach, want niemand anders heeft de beschikking over John Terry, de levende legende uit Barking.
