Gebrek aan realisme wordt ons verweten
Fons Groenendijk zegt in het artikel dat hij zich heeft geërgerd aan de reactie van de aanhang na de wedstrijd tegen FC Twente. Na dit even op me te hebben laten inwerken en tot tien te hebben geteld viel ik bijna van mijn stoel af. Ten eerste omdat ik de massale afkeuring vanaf de tribunes voor de kansloze 1-3 nederlaag nauwelijks heb gehoord en ten tweede omdat de trainer van mijn club even de realiteit van het heden uit het oog lijkt verloren. Als Willem II-supporters al afkeurend zouden hebben gereageerd, dan zou het hem hebben gesierd om dat met hen te bespreken, dat is beter dan dit in een voetbalblad te doen. Ik zal het maar houden op een klein tekort aan transparante communicatie. Maar om door te gaan op de realiteit bij Willem II op dit moment, is er toch iets meer aan de hand dan de teleurstelling over een verlies tegen kampioenskandidaat FC Twente. De wedstrijden tegen NEC, NAC Breda en ADO Den Haag waren van een niveau dat kan worden geschaald onder de noemers baggervoetbal, groot gebrek aan mentaliteit en het ontbreken van zelfkritiek. Als je week in week uit als supporter termen hoort van "het komt goed", "we klappen er op", "agressieve duelkracht" en nog een waslijst aan andere voetbalclichés, dan wordt het voor die supporter moeilijk om dat te kunnen rijmen met een blamage in Breda, armoedig voetbal tegen de Nijmegen Eendracht Combinatie en een groot gebrek aan overtuiging tegen de Hofstadclub.
Inderdaad, een kleine tien jaar geleden klonk de Champions League-hymne in Tilburg-Zuid en was de supporter van Willem II in hogere sferen. Met dank aan "Koning" Co Adriaanse en zijn manschappen, die door zijn toedoen boven zichzelf uitstegen. Willem II pakte in 2005 na een verloren bekerfinale ook nog een ticket voor de UEFA Cup. En laten we wel wezen, ik heb een fantastische voetbalervaring meegemaakt in Monaco. Even zitten achter een stuur van een Ferrari en een dikke Bentley, massaal gezang in de tunnel waar ook menig Formule 1-auto het nodige lawaai heeft gemaakt en natuurlijk de supersfeer in het Louis II stadion.
Maar ook waren er negatieve ontwikkelingen rondom mijn club. Twee ontslagen trainers, een weggepromoveerde technisch directeur, een voor zijn eigen winkel kiezende trainer/technisch directeur, grote begrotingstekorten, loze toezeggingen, uitspraken en niet waargemaakte beloftes, het niet kunnen vinden van een goede opvolger voor een hondstrouwe oud-hoofdsponsor, nacompetitie, degradatievoetbal en zo kan ik nog wel even doorgaan. De laatste tijd zie ik zelf een groot gebrek aan mentaliteit bij sommige spelers die het rood-wit-blauwe shirt van de Tricolores mogen dragen. In wedstrijden en op trainingen moet je als speler van welke BVO dan ook 100% inzet en strijd leveren. En in Tilburg komt daar nog bij dat in de wedstrijden tegen 'die uit Breda' 200% wordt geëist. Als je dit allemaal bij elkaar optelt (en hoofdrekenen is echt niet zo moeilijk) dan weet je dat als uitkomst op een gegeven moment je een vorm van afkeuring kan verwachten van je hondstrouwe supporters. Veel van deze supporters zouden het liefst zelf die bal erin trappen of de sliding inzetten die Wout Brama van scoren had kunnen afhouden, maar dat kan nu eenmaal niet. Maar het "wapen" dat een supporter wel bezit is zijn/haar mening uitdragen in woord en misschien ook wel gebaar. Winnen doe je samen, maar verliezen ook. En bij dat laatste hoort ook het accepteren en aanhoren van verbale kritiek, fluitconcerten, een boze blik en een wegwerpgebaar. Ik en eigenlijk de hele achterban van Willem II verwacht dit seizoen (eigenlijk al seizoenen lang) geen plek in de top vijf van de Eredivisie of een eindklassering die recht geeft op deelname aan de Europa League. Wat ik wel eis en ook wil zien, is dat strijdbare kreten en uitspraken terug te zien zijn tijdens de wedstrijden. Dat zal komende vrijdag dan moeten gebeuren in Noord-Limburg, waar strijden voor elke bal, meter en grasspriet het enige strijdplan moet zijn van de ploeg.
Nog een persoonlijke noot gericht aan Fons en dat is eigenlijk bijna dezelfde als die ik een klein jaar geleden richtte aan zijn voorganger Andries Jonker: Het is geen schande of boetedoening om publiekelijk of binnen de muren van de kleedkamer of je kantoor toe te geven dat je zelf en ook je spelers soms fouten en vergissingen maken. Zelfkritiek uit te spreken of de hand in eigen boezem steken en dat dan durven te doen is namelijk ook een kwaliteit waarover jij als goede trainer dient te beschikken.
