Gerrard is over de top van zijn parabool
Van een hark in je teen tot pijn in je botten vanwege het groeien, Steven Gerrard weet er alles van. Voor de nationale jeugdelftallen werd hij vaak niet opgeroepen of geselecteerd, omdat hij fysiek het werk niet aan zou kunnen en daar zat zeker een kern van waarheid in. In de jeugd had hij vaak last en ook in het begin van zijn profcarrière zat een blessure hem nog wel eens dwars. Zo kwam hij in aanmerking voor een basisplaats in de beslissende wedstrijd tegen Roemenië op het EK van 2000, maar miste hij die door een verrekking in zijn kuit, het zou zijn eerste basisplek geweest zijn in een officieel duel van de Engelsen. Het WK in Zuid-Korea en Japan moest hij zelfs helemaal missen vanwege een blessure.
Maar na 2002 hielden de blessures op. Kwam het omdat hij tot aanvoerder werd benoemd of omdat hij eindelijk helemaal uitgegroeid was? In ieder geval was Gerrard beter en fitter dan ooit en hij werd een van de betere spelers op de wereld. Niet alleen zijn blessures werden minder, ook de blessures die hij veroorzaakte namen af. In zijn beginjaren werd Gerrard nogal eens afgemaakt in de media, omdat hij meerdere malen per seizoen vliegende tackles produceerde waar zelfs Rachid Bouaouzan niet aan kan tippen. Het schoffie kon schoffelen. Het geluk voor Gerrard was dat slachtoffers als George Boateng en Gary Naysmith geen erge beenbreuken opliepen en vrij snel verder konden lopen. Rood was zijn kleur, niet alleen op zijn shirt, maar te vaak ook op het wedstrijdformulier. Zo kreeg hij op het Amsterdam Tournement ook rood nadat hij in een wedstrijd met Galatasaray scheidsrechter René Temmink voor een 'fat cheating cunt' had uitgemaakt.
Sinds 2004 gaan zijn trappen weer naar de bal en zijn de woorden van Gerrard weer bedoeld voor medespelers om hen te steunen. En niet zonder succes, zo Gerrard is al vijf jaar onafgebroken aanwezig in het Premier League Elftal van het Jaar en was hij nog net geen 25 jaar oud toen hij de Champions League omhoog mocht tillen. Daarmee is hij een van de jongste aanvoerders ooit die de Europa Cup 1 of Champions League wist te winnen. Daarnaast was er ook nog succes in de FA Cup, niet in de laatste plaats dankzij een formidabele Gerrard.
Twee dingen ontbreken er toch echt op het palmares van de Brit. De Premier League en een prijs met het Engelse elftal. Of hij een van deze prijzen ooit gaat halen is ten zeerste de vraag. De nationale ploeg van de Engelsen is goed, maar is niet top. En Liverpool draait sinds Gerrard bij de selectie zit haar slechtste seizoen ooit. Zijn ploeggenoten zijn niet goed genoeg op dit moment, maar ook Gerrard is niet meer de Gerrard van de periode 2004-2007. Sinds het begin van 2008 krijgt de aanvoerder van Liverpool steeds vaker te maken met lichte blessures. Hierdoor raakt Gerrard uit het ritme om twee keer per week een wedstrijd op topniveau te spelen en is zeker iemand als Gerrard, die het toch moet hebben van zijn duelkracht, snel van een minder niveau. Hij blijft een topspeler voor Liverpool, maar niet elke pass en elk schot veranderen in goud, zoals in de periode 2004-2007.
Met 29 jaar hoort een middenvelder op zijn top te zijn, maar Gerrard is er eigenlijk al overheen. Gelukkig lijkt hij dat enigszins zelf door te hebben, aangezien hij onlangs aangaf te twijfelen over hoelang hij nog door zou moeten voetballen. Zijn contract tot 2013 zou best wel eens zijn laatste kunnen zijn, zei hij zelf. Gerrard is dan waarschijnlijk 32 als hij zijn laatste wedstrijd in het rood van Liverpool speelt. Dat is vroeg als je kijkt naar andere middenvelders, maar niet heel onlogisch als je langer nadenkt. Het felle spel wat Gerrard speelt is slopend voor een lichaam, zeker voor lichaam dat al voordat het geheel volgroeid was te maken had vele blessures. Dit zorgt ervoor dat zijn lichaam sneller op raakt dan dat van een gemiddelde middenvelder.
Gerrard valt nu al terug in de blessures. Het is voor hem en heel Liverpool te hopen dat er nog een jaar komt waarin een blessurevrije Steven Liverpool naar misschien wel een landstitel kan sleuren. Gebeurt dat niet dan is de carrière van Gerrard makkelijk in te delen in drie fases. Fase 1 als de fase waarin de wereld kennis maakte met een temperament, talentvolle en tevens blessure gevoelige jongen die regelmatig een trapje te ver ging. De tweede fase als een van de meest complete voetballers van de afgelopen decennia. En als de parabool van Gerrards prestatiecurve zonder haperingen loopt, zal de derde en laatste fase er weer een zijn met de blessuregevoelige Gerrard. Te hopen is dat een ding niet terug komt in de tweede helft van de parabool. Het trappende schoffie van weleer mag thuisblijven.
