Het voorrecht om voetballer te zijn
Sinds de zomer van 2007 is de wereld langzaam in de ban geraakt van de financiële crisis en sindsdien is het steeds meer gaan rommelen. Vitesse, ADO Den Haag, Roda JC, Fortuna Sittard en AZ zijn een paar van de clubs die slachtoffer zijn geworden van de financiële crisis. Haarlem viel vorige week om en Veendam dreigt de volgende te worden die zal bezwijken. Op de transfermarkt is het sinds lange tijd niet meer zo rustig geweest als de afgelopen transferperiode, niet alleen in Nederland, maar in de gehele voetbalwereld. Als het vertrek van de sterspeler van een promovendus de meest besproken transfer van de Eredivisie is, is het rustig. Niet omdat de clubs niet meer willen kopen, maar door de financiële crisis kunnen ze niet meer kopen. Zowel Ajax als Feyenoord konden bepaalde transfers op enkele tonnen niet afronden en PSV deed na een blik in haar portemonnee niet eens een poging om een vervanger voor Jonathan Reis te halen. Iedereen heeft door dat er bezuinigd moet worden, zelfs bij gezonde clubs als Heracles Almelo. Iedereen behalve de profvoetballer.
Als we Johan Derksen moeten geloven, bedraagt het gemiddelde salaris van de Eredivisie voetballer 350.000 euro. Een vorstelijk salaris, waar bijna iedereen mee zou willen ruilen, haast ongeacht het werk dat de persoon moet doen. Toch blijkt dat salaris niet te voldoen aan de wensen van de spelers van bijvoorbeeld VVV Venlo. Normaal goede voetballers met een goede periode als Ruben Schaken en Sandro Calabro denken hun contract wel even te kunnen opwaarderen en dreigen met een vertrek als dat niet gebeurt. Een vertrek waarheen denk ik dan? Welke club wil deze modale profs hebben en hen nu een beter salaris bieden dan er bij VVV te verdienen valt, zonder zelf in de financiële problemen te komen? Geen.
Niet elke prof is blind voor de situatie die er heerst. Zo hebben Dennis Rommedahl, Giovanni van Bronckhorst en Tim de Cler reeds aangegeven een flink deel van hun salaris te willen inleveren bij een contractverlenging uit respect voor hun werkgevers situatie. Daarbij moet wel aangetekend worden dat deze drie heren financieel veel sterker in hun schoenen staan dan Calabro en Schaken, maar desalniettemin geven deze routiniers wel het juiste voorbeeld. En niet alleen aan de financieel nog niet binnen zijnde spelers van VVV. Ook Marko Pantelic wil salarisverhoging als hij bij Ajax blijft.
Pantelic liet onlangs weten dat als hij gaat verlengen, hij een flinke salarisverhoging wil. Zo zei de Serviër: 'Ik ben dit seizoen akkoord gegaan met de voorwaarden van Ajax. Nu moeten ze mijn voorwaarden accepteren.' Hoewel de meeste Ajacieden inmiddels tevreden zijn over de transfervrije aankoop die regelmatig zeer belangrijk is voor Ajax, lijkt dit toch wat te veel gevraagd in de huidige situatie van Ajax waar aangekondigd is dat er bezuinigd gaat worden.
Pantelic is een van de vele voorbeelden die hiermee aangeeft dat het een eer voor een club is om de speler te hebben, in plaats van dat het een eer is om als speler voor een club te spelen. Het geluk voetballer te worden, je hobby uit te voeren en tien keer zoveel te verdienen als al je buren bij elkaar, dat is een geluk dat de voetballer van nu bijna niet meer ziet. De strekking van voetballers luidt: met geld wordt men pas echt gelukkig.
In het kader van 'wat de gek ervoor geeft' heb ik eigenlijk nooit bezwaren gehad tegen de astronomische salarissen die er in de sport rondgaan. Maar sporters, waarbij voetballers bepaald niet op de laatste plaats komen, moeten zich gaan realiseren dat ze verwend zijn geweest het afgelopen decennia met riante salarissen en overvloedige premies, nu is het tijd voor die voetballer om weer mens te worden en mee te gaan in het lot dat ons allen treft: de crisis.
7:49, zie ik op mijn horloge als de treindeuren openschuiven en de eerste zonnestralen het perron op komen. Precies twee uur ben ik op nadat ik tot half 2 's nachts aan mijn huiswerk heb gezeten. Schaken draait zich nog eens om in bed, Calabro duikt er nog even in na een toilet bezoek en Pantelic krijgt van zijn vriendin, die dankzij hem geen baan nodig heeft, een ontbijtje op bed. Straks gaan ze naar hun hobby om flink wat geld te verdienen in anderhalf uur training. Ik stap bij 30 mensen de bus in die zich moeten redden met een kleine 100 euro studie financiering en een bijbaantje tegen het minimumloon bij de plaatselijke super. Een flink deel van die 30 heeft er vast ook wel eens van gedroomd: het voorrecht om voetballer te zijn.
