Ruud, je mag donderdag best juichen
De kans is aanwezig dat het Nederlandse voetbalpubliek aanstaande donderdag een niet-juichende doelpuntenmaker gaat zien in het Philips-stadion. Ruud van Nistelrooij keert dan na bijna negen jaar terug in Eindhoven: niet als Messias maar om PSV aan flarden te schieten. Kijkend naar het afgelopen weekend, Van Nistelrooij had precies één helft en twee kansen nodig om zich onsterfelijk te maken in Hamburg, zit die mogelijkheid erin. Ondanks dat ik een PSV-er in hart en nieren ben, zou ik niet geheel rouwig zijn met een door Van the Man geleidde strafexercitie.
Een oorwassing gun ik Fred Rutten allerminst; hij wil aan Duitsland laten zien toch wat in zijn mars te hebben. Nee, ik gun het Ruuds Nederlandse criticasters. Afgelopen week las ik hier een column over Ruud van Nistelrooij waarin hij (in mijn ogen het toonbeeld van Brabantse sympathie en oprechtheid) te kak werd gezet. Ik kon mijn ogen niet geloven, al helemaal niet toen dit stuk ook nog eens de nodige bijval kreeg. In de reacties werd Van Nistelrooij door een enkeling zelfs uitgemaakt voor 'verrader'. De publieke opinie ligt een stuk genuanceerder, daar ben ik me van bewust, maar één ding is duidelijk: Van Nistelrooij heeft bepaald geen heldenstatus meer in het immer nuchtere Nederland.
De reden hiervoor bevindt zich in het lange termijn geheugen van de Nederlandse voetballiefhebber wat onderhevig lijkt aan beschadiging. Van Nistelrooij heeft namelijk bijna tien jaar lang (1998 tot 2008) met ziel en zaligheid gevochten in naam van de Nederlandse leeuw. Niemand was trotser met of gretiger in het Oranje-shirt. Helaas leverden die inspanningen geen prijzen op en kwam hij soms niet optimaal uit de verf, dat had vele redenen. Het was bijvoorbeeld geen geheim dat Marco van Basten niet bepaald een Van Nistelrooij-fan was. Van Basten had, met zijn voorliefde voor sprankelend natuurtalent, eigenlijk niet veel met de vakman in het vijandelijke strafschopgebied.
Dat is het nu juist: Van Nistelrooij is een vakman. Hij kent de kneepjes van het spitsenvak en leest het spel als geen ander. Hij weet waar de bal zal vallen en hoe hij zijn voet er tegen moet zetten om te scoren. Daarnaast weet hij, te allen tijde, blindelings waar de goal en de keeper zich bevinden. Over deze kwaliteiten beschikt Klaas-Jan Huntelaar ook, maar hij is nog lang niet zo door de wol geverfd. Van Nistelrooij tezamen met Huntelaar lijken de ideale mannen om in Zuid-Afrika als breekijzer te dienen, wanneer het mooie voetbal even niet wil vlotten. Laat de vijandelijke zestien bevolken door deze twee killers en de tegenstander doet het bij voorbaat in de broek.
De roep om een andere verloren zoon, die eveneens bedankt heeft na het EK in de Alpenlanden, blijft daarentegen onverminderd groot. Edwin van der Sar, eveneens een echte vakman, maar dan aan de andere kant van het speelveld, mag zonder wenkbrauwen te doen fronsen terugkeren. Voor hem geen pek en veren, nee hij is geenszins een verrader in de ogen van het Nederlandse voetbalpubliek. Als 'Sar' terug wil komen dan moet Maarten Stekelenburg onherroepelijk wijken. Dat hij oorden als Skopje en Reykjavik heeft afgezwoegd voor het halen van Zuid-Afrika is dan, in tegenstelling tot de situatie Van Nistelrooij, weer even niet relevant. In Nederland meten we schijnbaar met twee maten.
Bert van Marwijk zal aanstaande donderdag aanwezig zijn in het Philips-stadion. Daar gaat hij de vorm van de 33-jarige spits taxeren. Eigenlijk een formaliteit, want Van Marwijk heeft een fitte Van Nistelrooij al lang en breed opgenomen in zijn virtuele WK-selectie. Van Marwijk is namelijk verre van objectief wanneer het aankomt op de spits. Zijn schoonzoon en aanvoerder zal hem al meerdere malen aan de familiaire eettafel hebben ingefluisterd hoe belangrijk Van Nistelrooij kan zijn op het aanstaande WK. Mark van Bommel hoeft dat eigenlijk niet te doen, want Van Marwijk is een echte resultaattrainer. Hij heeft lak aan mooi voetbal en is verre van een idealistische voetbaldromer, zoals Van Basten dat wel was.
Van Marwijk is zich ervan bewust dat hij de mooiste baan in heel Nederland heeft en wil die baan zolang mogelijk behouden. Van Nistelrooij is een middel dat baanbehoud (halen van minimaal de kwartfinale) mede kan afdwingen door zijn vak (scoren) uit te oefenen op het WK. Bert heeft ten overstaan van de zestien miljoen bondscoaches nog wel een plausibel motief nodig om hem te selecteren. Dat motief was er al bijna na het afgelopen weekend, maar zal aanstaande donderdag door de hoofdrolspeler met zijn voeten onderstreept worden.
In de avond van 18 februari gaat Ruud van Nistelrooij, met pijn in het hart, zijn oude liefde offeren voor het ultieme doel; nog één keer vlammen op het WK. De realistische PSV-fans, wetende dat een eindoverwinning in de Europa League met clubs als Liverpool, Juventus en Valencia toch niet in de sterren staat, zullen voor deze ene keer de andere kant opkijken. Van Nistelrooij mag wat mij betreft zeker (doch ietwat ingetogen) juichen bij zijn doelpunten; hij is PSV en de fans namelijk niets schuldig. De fans zijn Ruud op hun beurt weer wel wat verschuldigd: een hartverwarmende ontvangst.
